Odpowiedz jako specjalista
WsteczDzień dobry. Chciałam zapytać jak być bardziej pewnym siebie i asertywnym? Półtora roku temu urodziłam dziecko od tego czasu moja pewność baaaardzo spadła. Miałam okazje zmienić prace na lżejsza. Umysłowa. Jednak wycofałam się bo bałam się ze sobie nie poradzę. We wszystkim widze swoją porażkę. Ze będą się ze mnie śmiali i wytykali mnie palcami, gdy coś pójdzie nie tak…
Anonim
2 lata temu
Anna Martyniuk-Białecka
Uważam, że każda mama wykonuje niezwykłą pracę, dając nowe życie. W Pani brzuchu powstawał nowy człowiek, dzięki Pani jest na świecie kolejna wspaniała osoba! Gratuluję! To pewnie wymagający czas - towarzyszenie maluchowi w rozwoju, a Pani znajduje jeszcze przestrzeń na wprowadzanie zmian w życiu zawodowym i podjęcie próby zmiany pracy. Tak czytam, że być może dużo obecnie się u Pani i w Pani dzieje. W tym kontekście wycofanie się (może tylko czasowe) z nowego zajęcia można też odebrać np. w taki sposób, że to zadbanie o swoje zasoby energii. :)
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Tobiasz Grzempowski
Dzień dobry, być może urodzenie dziecka w jakiś sposób aktywowało, nieadatacyjny schemat. Schemat ten można jednak zmodyfikować na bardziej adaptacyjny, tak by mogła Pani żyć w zgodzie że sobą oraz podejmować nowe wyzwania. Pośród wielu różnych podejść terapeutycznych w tym przypadku Terapia Schematu mogła się dobrze sprawdzić. Pozdrawiam serdecznie
2 lata temu
Alexandra Butor
Urodzenie dziecka, bycie mamą to spore wyzwanie, duża zmiana życiowa. Zachęcam do zastanowienia się, jaką zmianę w podejściu do życia spowodowało urodzenie przez Panią dziecka, dlaczego Pani pewność siebie spadła. Jest Pani teraz odpowiedzialna już nie tylko za siebie - jakie uczucia może budzić ta świadomość większej odpowiedzialności? Aby stwierdzić, co jest przyczyną spadku pewności siebie oraz skutecznie temu zaradzić trzeba najpierw dokładnie przyglądnąć się Pani sytuacji.
2 lata temu
Katarzyna Waszak
Urodzenie dziecka to specyficzny, radosny, ale zarazem trudny czas. Temu wydarzeniu może towarzyszyć spadek nastroju, a nawet depresja, lęki, także o to, czy jest się dobrą matką. Może to spowodować również spadek samooceny, pewności siebie. Półtora roku to jednak dość długi czas po porodzie. Warto przyjrzeć się szerszemu kontekstowi, co jest źródłem spadku pewności siebie, wiary w swoje możliwości i lęku przed oceną innych ludzi. W byciu asertywnym pomaga odkrycie swoich zasobów, mocnych stron, przyjrzenie się relacji z samym sobą. Zachęcam do autorefleksji:
Kiedy ostatnio udało się Pani pokonać trudność? Jak Pani sobie poradziła? Dzięki jakim umiejętnościom udało się to osiągnąć? Co dzięki temu odkryła Pani w sobie? Jak można te zasoby wykorzystać w przyszłości?
Zachęcam do traktowania siebie z czułością :)
2 lata temu
Zobacz podobne
Psychoterapia eriksonowska - na czym polega i kiedy warto się zgłosić?
Na czym polega psychoterapia ericksonowska? W jakich problemach się na nią zgłosić?
Pogorszone samopoczucie po pierwszej wizycie u psychologa i lęk przed kolejną. Czy to normalne?
Byłam na pierwszej wizycie u psychologa.Po wizycie mój stan psychiczny bardzo się pogorszył.Moje myśli nie dają mi spokoju,że jestem beznadziejna ,do niczego się nie nadaję...Najchętniej cały dzień spędziłabym w łóżku, nic nie robiąc....Nic mnie nie cieszy i co chwilę chce mi sie płakać. Myślę o rezygnacji z następnej wizyty, mimo iż wiem, że potrzebuje pomocy (stresuje się bardzo wizytą, boję się).Czy takie samopoczucie jest "normalne "?Co zrobić by poczuć się lepiej ?
Czy to normalne, że psychiatra uważa, że nic mi nie jest, pomimo wiedzy o moich niekończących się myślach samobójczych, samookaleczaniem się, atakami lękowymi i problemami z odżywianiem?
Czy to normalne, że psychiatra uważa, że nic mi nie jest, pomimo wiedzy o moich niekończących się myślach samobójczych, samookaleczaniem się, atakami lękowymi i problemami z odżywianiem? Po ponad roku chodzenia do tego psychiatry w końcu dostałam odpowiedź na moje pytanie o moją diagnozę (wcześniej zawsze unikał odpowiedzi na to pytanie). Według tej osoby mam jedynie zaburzenia snu, więc wszystkie leki, które brałam miały pomóc tylko na to, bo wszystko ze mną jest okej. Nie ukrywam, że to zabolało nie tylko moją studencką kieszeń, bo poczułam się jakbym nie tylko zmarnowała naprawdę ogromną sumę pieniędzy na same leki (które i tak nie działały nawet na ten sen), ale też i w środku zabolało, bo wtedy zobaczyłam, że nawet psychiatra ma gdzieś moje problemy. Tłumaczył to tym, że jestem jeszcze młoda (22 lata) i nigdy nie płakałam podczas wizyty, więc świetnie muszę sobie radzić z emocjami, więc moje myśli samobójcze itp. same przejdą, jak dorosnę. Jeszcze coś mówił, że ma on doświadczenie na tym polu, bo ostatnio jest plaga osób młodych w jego gabinecie, które mówią mu mniej lub więcej to samo, co ja. Potem już nie wiem, co było dalej, bo mój mózg postanowił przejść w tryb "autopilota" ze względu na stres i inne złe emocje, które wtedy czułam (często mi się to zdarza, żeby uniknąć załamania nerwowego).
Nie ukrywam, że nie chcę marnować pieniędzy, więc czy naprawdę muszę jakoś dożyć do 25 lat lub być po próbie samobójczej, żeby ktokolwiek wziąłby mnie i to co mówię na poważnie? Po jak długim czasie powinnam dostać diagnozę? Czy jest sens szukania pomocy, gdy wśród specjalistów istnieją takie poglądy na temat pokolenia młodych dorosłych?
Nie chcę powiedzieć o tym, że czuję się gorzej, mam myśli samobójcze. Czy to wpłynie na sposób leczenia?
Mam pytanie, jeśli mam stwierdzoną depresję oraz stany lękowe i rozpocząłem leczenie- mam 13 lat- czy jeśli nie wspomnę, że czuję się coraz gorzej z każdym tygodniem i mam myśli samobójcze, to czy jakoś to może wpłynąć na leczenie?
Trzymanie się przeszłości i martwienie się. Brakuje mi również moich starych przyjaciół.
Dzień dobry, co mogę zrobić by nie rozmyślać ciągle nad przeszłością? To, co obecnie dzieje się w moim życiu, nie jest jakieś najlepsze, poza tym zawsze bardziej skupiałam się na tym co było. Jak patrzę na zdjęcia sprzed paru lat to zastanawiam się, jak wtedy na to wszystko patrzyłam, co myślałam itp. Poza tym spokoju nie daje mi to, że minęło ponad pół roku od kiedy straciłam kontakt z moją grupą znajomych a ja nadal nie umiem się z tym pogodzić. Mam dwie wspaniałe przyjaciółki od bardzo dawna i z nimi też cudownie spędzam czas, ale z tamtą grupą również byłam dość zżyta.:( Jak patrzę na nich wszystkich w szkole to nadal mam w głowie, jak było fajnie i jestem smutna przez resztę dnia. Bardzo bałam się zawsze utraty znajomych i gdy to się stało, może trochę z mojej winy, bo nie pisałam do nich pierwsza w wakacje, to mocno mnie to przybiło, ponieważ w przeciągu roku miałam sporo problemów. Obecnie od niedawna leczę zaburzenia lękowe i mam wrażenie, że te inne problemy mi to utrudniają i co mogę zrobić by je zwalczyć?
