Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak pomóc synowi z depresją? Rozpoznaj objawy i wspieraj zdrowie psychiczne
Jak pomóc osobie z deoresją.Syn ma 26 lat ,Na pozór ok .praca ,dom,pies,znajomi .Ale ja odkąd wiem nie żyje.Może też na pozór.Nikt poza mną nie wie a ja patrzę na niego widzę jak się męczy ,jak mu trudno żyć. a ja co ,ja poprosi nie wiem co robić ludzie ,nie mam pojęcia jak mu pomóc.
Anonimowo
3 miesiące temu
Agnieszka Szostakiewicz
Dzień dobry,
to bardzo trudne uczucie patrzeć na ważną dla siebie osobę i widzieć, że się męczy, że jest jej trudno żyć. Pojawić się wtedy może lęk, smutek, bezsilność i jednocześnie chęć pomocy synowi. Jak można to zrobić? Depresja to złożona choroba, która charakteryzuje się pewnym wycofaniem wewnętrznym - na pozór wszystko może być w porządku, jednak osobie, która się z nią zmaga pogarsza się nastrój i jednocześnie wycofuje się z emocjonalnego kontaktu z innymi. Czasem wycofuje się również z aktywności, z przeżywania życia, ale rozumiem, że to akurat nie ma miejsca w przypadku Pani syna.
Na depresję pomaga każdy rodzaj ekspresji np. możliwość wypowiedzenia tego, co boli albo możliwość zezłoszczenia się, popłakania. Komunikacja, która nie sprzyja pozorom, tylko dotyka prawdy o tym jak się czujemy zwłaszcza, jeśli obejmuje to emocje tzw. nieprzyjemne (takie jak lęk, złość, wstyd, smutek). Może więc Pani spróbować zacząć rozmawiać z synem, w taki sposób, żeby te rozmowy również poruszały temat tego, jak się syn czuje. Może Pani zacząć od tego, że się Pani o niego martwi, że Pani zależy na nim. Może Pani powiedzieć, że jest Pani ciekawa tego, jak naprawdę się czuje, że chciałaby Pani usłyszeć również o tym, co go trapi, co sprawia mu trudność. Jeśli syn się otworzy to wspierające będzie dla syna, jeśli będzie Pani po prostu słuchać, nie oceniać, nie szukać rozwiązań dla jego kłopotów, nie przerywać. Na końcu warto podziękować, że syn się z Panią podzielił tym, co czuje, że to jest dla Pani ważne. Może Pani modelować również takie rozmowy przez to, że Pani sama się otworzy, opowie Pani o swoich wewnętrznych przeżyciach w tym właśnie o tym, że Pani się o niego martwi.
Może się jednak okazać, że synowi ta przestrzeń bardziej otwartej komunikacji między Panią a nim nie wystarczy lub taka rozmowa na ten moment okaże się niemożliwa do przeprowadzenia. Wtedy warto zachęcić syna do poszukania pomocy u psychoterapeuty oraz skonsultować się z psychiatrą. Leki pomagają ustabilizować nastrój na tyle, żeby można było podjąć głębszą pracę na rzecz poprawy swojego dobrostanu. Psychoterapeuta pomoże dotrzeć do głębszych przyczyn złego samopoczucia.
To wspaniałe, że chce Pani pomóc synowi. Warto w tej sytuacji również nie zapominać o wsparciu dla siebie. Pani również przeżywa tzw. nieprzyjemne emocje związane z samopoczuciem syna. Zawsze zachęcam do zadbania również o siebie, szczególnie, że wtedy łatwiej jest również pomóc innym.
Pozdrawiam serdecznie,
Agnieszka Szostakiewicz
Terapeutka Gestalt
3 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Maria Sobol
Trudno patrzeć, jak ktoś bliski się męczy, zwłaszcza gdy na zewnątrz wszystko wygląda „normalnie”. Czasem to właśnie najbliżsi widzą więcej – drobne sygnały, które umykają innym.
W takich sytuacjach ważne jest, żeby po prostu być obok. Nie trzeba mieć gotowych rozwiązań. Wystarczy powiedzieć: „Widzę, że coś jest ciężko. Jestem, jeśli będziesz chcieć pogadać”. Bez naciskania, raczej z uważnością i spokojem.
Warto też, jeśli to możliwe, delikatnie zachęcać do rozmowy z psychoterapeutą albo lekarzem. Czasem potrzebny jest ktoś z zewnątrz, kto pomoże nazwać to, co w środku boli.
Jeśli pojawi się lęk, że sytuacja może się stać naprawdę trudna – warto pamiętać o numerze 116 123 (telefon zaufania) albo nawet wezwać pomoc. To nie przesada – to troska.
Z wyrazami szacunku,
Maria Sobol
Psychoterapeutka integracyjna
3 miesiące temu
Katarzyna Olejnik
Najlepsze, co może Pani zrobić, to porozmawiać z synem spokojnie i bez oceniania, mówiąc wprost o swoich obserwacjach i trosce, np.:
“Widzę, że coś się z Tobą dzieje, i bardzo się o Ciebie martwię. Może warto z kimś o tym porozmawiać?”
Ważne, by nie naciskać, ale dać mu przestrzeń i sygnał, że nie jest sam.
Warto też delikatnie zaproponować kontakt ze specjalistą – psychologiem lub lekarzem psychiatrą. Jeśli syn nie jest gotowy, warto mu przypominać, że taka pomoc jest dostępna i że skorzystanie z niej to oznaka siły, nie słabości.
3 miesiące temu
Tomasz Pisula
Dzień dobry,
Twoje pytanie jest jest trudne i poruszające. Bije z niego uważność i troska. Właśnie to, że widzisz więcej niż „na pozór”, jest już czymś bardzo ważnym. Depresja rzadko wygląda tak, jak sobie ją wyobrażamy – nie zawsze oznacza leżenie w łóżku czy płacz. Często to właśnie codzienne funkcjonowanie „jakby wszystko było w porządku” jest najbardziej wyczerpujące.
Nie ma jednej przyczyny depresji – może ich być wiele i często się na siebie nakładają. Dlatego nie chodzi tylko o „naprawienie jednego elementu”, ale o przyjrzenie się całości: jak wygląda jego codzienność?, jak się czuje rano, wieczorem, w relacjach, w samotności, w pracy, ze sobą samym?
Od czego zacząć?
Aktywizacja – to nie tylko „więcej robić”, ale inaczej działać: delikatnie, małymi krokami, w kierunku życia. Regularność ma znaczenie – poranne wstawanie, sen w tych samych godzinach, stałe posiłki, spacery z psem, prosta aktywność fizyczna. Te rzeczy nie „leczą” same w sobie, ale tworzą podłoże, na którym leczenie może zadziałać.
Relacje – być może znajomi są, ale trudno mu się z nimi naprawdę połączyć. Przyjaźnie, które są żywe, autentyczne, a nie tylko „towarzyskie”, mają znaczenie. Ale też jedna relacja może być wystarczająco wspierająca na początek.
Psychoterapia – to krok, który warto rozważyć. Nie dlatego, że coś z nim „nie tak”, ale dlatego, że psychoterapia daje przestrzeń, w której ktoś wreszcie go usłyszy i zobaczy tak, jak Ty to teraz widzisz. To nie musi być decyzja od razu – można zacząć od rozmowy, poszukać kogoś, kto pracuje w sposób, który do niego trafi.
Rozmowa – czasem najwięcej daje prosty komunikat: „Widzę, że Ci trudno. Nie wiem, co czujesz, ale jestem. I mogę pomóc poszukać pomocy.” Bez presji, bez diagnoz. Wystarczy, że będzie wiedział, że ma obok kogoś, kto go nie ocenia, kto nie chce go „naprawić”, tylko być przy nim, kiedy sam nie wie, jak żyć.
Masz prawo nie wiedzieć, co robić. To nie znaczy, że robisz za mało. Już robisz bardzo dużo. Jesteś czujna, obecna i gotowa działać. Jeśli chcesz – możesz też porozmawiać z terapeutą sama, by lepiej zrozumieć, co się dzieje, i jak być wsparciem.
3 miesiące temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
To, że Pan/i to widzi i czuje, jest już formą pomocy. Obecność, uważność i to, że Pan/i nie udaje, że wszystko jest w porządku, to ogromna wartość. Syn może się trzymać „na pozór”, bo chce dawać radę, ale to nie znaczy, że nie potrzebuje wsparcia. Warto z nim spokojnie porozmawiać, bez oceniania, bez nacisku, tylko z czułością. Może wystarczy zdanie: „Widzę, że jest Ci ciężko. Jestem obok. Możesz ze mną pogadać albo razem poszukać pomocy.” Nie trzeba go naprawiać ani zmuszać do otwartości. Ważne, żeby wiedział, że nie musi sam się z tym mierzyć. Zachęcanie do kontaktu z psychoterapeutą lub psychiatrą to dobry krok. Jeśli się da, warto też zadbać o siebie - bliscy osób w depresji często czują bezsilność. To naturalne, że nie wszystko da się zrobić samemu. Ale sama Pana/i obecność już daje mu więcej, niż może się Panu/i wydawać.
Pozdrawiam ciepło,
Justyna Bejmert
Psycholog
3 miesiące temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Czuję w wiadomości od Pani bezsilność, smutek i błaganie o pomoc. Nie podaje Pani więcej szczegółów dotyczących sytuacji Pani syna, mogę więc tylko się domyślać, że podejrzewa Pani, że syn przechodzi depresję. Rozumiem, że chce mu Pani pomóc, ale nie wie jak. Proszę spróbować porozmawiać o tym z synem. Jeżeli powie mu Pani, co Pani zaobserwowała oraz o tym, że jest Pani dla niego, gdyby tylko potrzebował rozmowy - to może przynieść mu ulgę i zwierzy się Pani z tego, z czym się zmaga.
Jeżeli Pani syn rzeczywiście czuje smutek, ma obniżony nastrój, źle się czuje psychicznie- proszę spróbować namówić go do wizyty u psychologa lub psychiatry, który zapewni mu profesjonalną pomoc.
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog, Seksuolog
3 miesiące temu
Natalia Ośko
Dzień dobry!
Widzę, że sytuacja związana z synem jest powodem troski o niego i zmartwień. W takich sytuacjach warto zapytać się wprost - ,,Czego potrzebujesz?", ,,Co mogę zrobić, żeby Ci pomóc?", ,,Czy mogę Cię wesprzeć w szukaniu pomocy - psychiatry/psychoterapeuty?" Warto również nazwać emocje, które towarzyszą, w związku z tą sytuacją - ,,Kiedy widzę, jak źle się czujesz, jest mi bardzo smutno, martwię się o Ciebie". Syn jest dorosły i należy uszanować to, że może nie chcieć wsparcia - to on podejmuje decyzje, z kim chce porozmawiać o swoich problemach, czy chce iść na terapie. Wyobrażam sobie, że dla rodzica to też może być obciążająca sytuacja. Jeśli Panu/Pani jest trudno, może warto samemu wybrać się do specjalisty, na konsultację psychologiczną? Można także skorzystać z telefonów pomocowych:
800 70 22 22 - Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym
(czynny 7 dni w tygodniu, 24 h na dobę, połączenie bezpłatne)
dla zainteresowanych czat dostępny na: https://centrumwsparcia.pl
22 594 91 00 -Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji
(czynny w każdą środę i czwartek od 17:00 do 19:00, koszt połączenia jak na numer stacjonarny wg taryfy operatora telefonicznego)
116 123 - Całodobowy telefon zaufania dla osób dorosłych
(czynny 7 dni w tygodniu, 24 h na dobę, połączenie bezpłatne)
dla zainteresowanych czat dostępny na: https://116sos.pl
Jeśli jest zagrożenie życia lub zdrowia (plany samobójcze) proszę dzwonić pod 112.
Życzę dużo spokoju! :)
3 miesiące temu
Olga Żuk
To, co piszesz, pokazuje ogrom Twojej troski i bezsilności. Widzisz cierpienie syna, choć dla innych może wydawać się „w porządku” — i to bardzo trudne, bo czujesz, że jesteś jedyną osobą, która to widzi.
Najważniejsze, co możesz zrobić, to być przy nim — uważnie, spokojnie, bez naciskania, ale z gotowością do rozmowy. Możesz powiedzieć mu wprost, że widzisz, że jest mu ciężko, że się o niego martwisz i że jesteś gotowa pomóc, jeśli tylko zechce. Czasem sama obecność i uważność bliskiej osoby to pierwszy krok do szukania pomocy.
Zachęć go delikatnie do rozmowy z psychologiem lub psychiatrą — nie jako "problem", ale jako sposób na ulgę. Jeśli nie chce od razu rozmawiać z kimś obcym, możesz zaproponować wspólne szukanie informacji lub umówienie wizyty.
Nie musisz mieć gotowych rozwiązań — wystarczy, że jesteś. Ale pamiętaj też, by zadbać o siebie. Ty też masz prawo do wsparcia.
Pozdrawiam,
Olga Żuk
3 miesiące temu
Martyna Jarosz
Dzień dobry,
Rozumiem, jak trudne może być obserwowanie cierpienia bliskiej osoby. Najważniejsze, co możesz zrobić, to okazać mu wsparcie i zachęcić do kontaktu ze specjalistą - psychologiem i/lub psychiatrą. Nie oceniaj, słuchaj z empatią, bądź obecna. Powiedz mu, że nie musi być sam z tym, że pomoc istnieje i działa. Jeśli nie chce rozmawiać, możesz zaproponować wspólne umówienie się na wizytę. Twoja troska ma ogromne znaczenie, ale profesjonalna pomoc jest kluczowa.
Pozdrawiam
Martyna Jarosz
psycholog
3 miesiące temu
Weronika Babiec
Dzień dobry,
Rozumiem, jak trudne musi być dla Pani obserwowanie cierpienia syna i poczucie bezradności. To, że zauważa Pani jego zmagania, świadczy o Pani wrażliwości i trosce. W takiej sytuacji najważniejsze jest delikatne, ale bezpośrednie podejście do tematu. Może Pani spróbować szczerze porozmawiać z synem; powiedzieć, że zauważa, że wydaje się zmęczony czy smutny, i zapytać, jak się czuje. Ważne, żeby nie naciskać, ale dać mu do zrozumienia, że jest Pani dostępna, gdy będzie potrzebował wsparcia.
Trzeba też pamiętać, że depresja wymaga profesjonalnej pomocy. Może Pani delikatnie zasugerować wizytę u psychologa lub psychiatry, podkreślając, że to całkowicie normalne i że wiele osób korzysta z takiej pomocy, gdy przechodzi trudny okres. Jeśli jednak syn odmawia pomocy, może Pani sama skonsultować się z psychologiem na temat wsparcia bliskiej osoby z depresją.
Pozdrawiam ciepło,
Weronika Babiec,
Psycholożka, Terapeutka ACT
3 miesiące temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Mamo,
myślę, że w pierwszej kolejności trzeba zdobyć się na szczerą rozmowę z synem i opowiedzieć mu swoich obawach. Dobrze by było też przypomnieć synowi, że zawsze może podjąć terapię psychologiczną. Myślę, że to już (rozmowa) będzie duży krok w obecnej sytuacji. Warto wysłuchać perspektywy syna, to jak on to widzi.
Trzymam kciuki,
Katarzyna Kania-Bzdyl
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z agresją i pedantyzmem żony? Mam dość tych ataków
Dzień dobry,
zacznę może od początku skąd wg.mnie może brać się problem.... Żona w dzieciństwie była przez ojca bita, zmuszana do pedantycznego sprzątania i rygoru posłuszeństwa, wszystko pod karą bicia. Od ponad dwóch lat, a w ciągu ostatniego półrocza najbardziej, nasilają się u niej stany napadu agresji, niekontrolowanej agresji skupiającej się na mnie, agresji słownej w niewyobrażalnej skali - wyzwiska od najgorszego, krzyki.
Gdy już agresja osiąga maksymalny stan, to zdarzają się ataki fizyczne na mnie. Zawsze chodzi o to, że robię coś nie tak jak ona, że sprzątam inaczej, że czegoś nie zrobię, że dziecko rozrzuci zabawki (wtedy jest na mnie krzyk, że ja syfie, jestem z tego powodu brudasem, nie dbam o dom, nie doceniam, że ona sprząta, jak jestem w pracy).
Problem ze sprzątaniem - ma manię sprzątania do pedantycznego stopnia ideału. Jeśli ja chce coś zrobić, to mam to zostawić, bo wg.niej nie umiem (często chodzi o sprzątanie), jeśli ułożę np.łóżko dziecka troszkę inaczej niż ona, to pretensje, że nawet łóżka nie potrafię ułożyć - a zmieni dosłownie o 10 cm, przesune rzecz np. maskotkę i już jest wtedy Ok wg.niej.
Mówię i proszę dziesiątki razy, żeby zostawiła sprzątanie mieszkania, pranie dla mnie jak wrócę do domu z pracy, to zrobię (pracuje od poniedziałku do piątku i w domu mnie nie ma od 7:00 do ok.17:30), a tymczasem jak jestem w pracy, to ona sprząta, włącza pranie, a ja po powrocie wieczorem słyszę, że nic nie robię w domu, nie sprzątam, prania nie robię...
Zaczynają się często wyzwiska w moją stronę.
Kolejny przykład: karmie dziecko, dziecko zje trochę lub nie chce jeść - wtedy słyszę, że "mam wyje*ane" na dzieci, nie dbam o nie, jestem beznadziejnym ojcem, bo głodne dziecko chodzi przeze mnie, tylko o sobie myślę, żeby się najeść....
Rano przed pracą staram się zrobić, co mogę w domu, jeszcze jedno dziecko do przedszkola zawożę - też są pretensje, że się zabieram, a jej zostawiam dom i sprzątanie, pranie na głowie a ja jestem szczęśliwy, bo uciekam z domu...
Jestem jedynym żywicielem rodziny, żona nie pracuje.
W domu jak idę do pracy, ona zostaje z jednym dzieckiem. Próbowałem ją namówić na tabletki na uspokojenie - oburzyła się. Nie ma mowy nawet o prośbie o udanie się do psychologa...
Skala jej agresji wobec mnie jest porażająca w ostatnim czasie- jestem winien wszystkiego, co się dzieje...
Wybucha o paproch pozostawiony na ziemi, o to, że dziecko klocki rozrzuci w pokoju, bo ona się nasprzątała, a ja nie szanuje jej pracy... Naprawdę jestem bardzo opanowany i spokojny i słucham tego wszystkiego "jak świnia grzmotów", jeśli mnie atakuje, to się zasłaniam... Boję się, że kiedyś nie wytrzymam i na atak fizyczny oddam jej... W samoobronie zacząłem nagrywać dźwięk, podczas gdy zaczyna mnie obrażać i wyzywać... wymyśla niestworzone rzeczy. Pretensje ma jak wrócę po pracy 15 minut później, bo po zakupy do sklepu podjadę...
Raz miałem awanturę za powrót 20 minut później, bo w korku utknąłem... Mam nagrane, jak się wtedy chamsko odzywała do mnie i mi ubliżała. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ale zacząłem nagrywać to w samoobronie, gdybym został oskarżony o to, że ja jestem agresywny, chamski itp. Nie wiem, co mam zrobić...
Co mogę zrobić. Zawsze odwraca sytuacje na odwrót, że to ja jestem cham, jestem agresywny itp. zupełnie nie widzi swojego zachowania...
Czytałem trochę i sprawdzałem i dochodzę do wniosku, że żona ma nerwice natręctw, ale chyba nie tylko...
Jak sobie poradzić i opanować rozdarcie wewnętrzne
Jak sobie poradzić i opanować rozdarcie wewnętrzne po usłyszeniu od żony "żądam rozwodu" z dnia na dzień?
Dlaczego, gdy zaczynam czuć się dobrze, to zawsze musi coś się wydarzyć, co to zepsuje?
Dlaczego, gdy zaczynam czuć się dobrze, to zawsze musi coś się wydarzyć, co to zepsuje?
Partner przekracza moje granice, oboje jesteśmy po zdradach, a on pisał z koleżanką-klientką z pracy.
Dzień dobry. Od trzech lat jestem w związku z mężczyzną. Mój partner robi masaże twarzy. Ostatnio odkryłam, że od kilku miesięcy pisze do niego znajoma, czasem wysłała mu zdjęcie, czasem napisała na dobranoc lub na dzień dobry. Kilka razy zdarzyło się, że napisała około północy mówiąc mu gdzie jest i co robi, raz wysłała selfie z imprezy. Nie dawało mi to spokoju, więc sprawdziłam jego telefon. Kiedyś napisała mu, że kobieta która znajdzie się w jego ramionach będzie szczęściarą, on podziękował i tyle. Innym razem kiedy pisała wieczorem nie odpisał jej przy mnie, tylko dopiero kiedy wyszłam od niego z domu (nie mieszkamy razem, widujemy się głównie w weekendy). Na ogół pisał, że miał gości lub że był na wyjeździe. Nigdy nie wspomniał, że jest z kimś w związku. Po tym jak w majówkę wróciliśmy ze wspólnego wyjazdu znów napisała w nocy. Zdenerwowałam się, a on obiecywał, że napisze jej ,że jest ze mną i da do zrozumienia, żeby nie pisała do niego. Twierdził, że jej o tym mówił, tylko ona chyba nie pamięta. Zaczęłam mieć coraz więcej podejrzeń i po pewnym czasie znów zajrzałam do jego telefonu. Okazało się, że jedyne co jej napisał to "my wróciliśmy z wyjazdu majówkowego". Co miało znaczyć słowo "my" bardzo mnie zastanawiało. Twierdził, że podczas masażu opowiadał jej o tym naszym wyjeździe. Jednak to było kłamstwem, bo ona dalej do niego pisała, a on odpisywał. Może nie było z jego strony flirtu w tym co pisał. Nie daje mi jednak spokoju to dlaczego nigdy nie wspomniał o mnie. Bardzo mnie to zabolało i powiedziałam mu o wszystkim. Tłumaczył się, że nigdy nawet nie pomyślał o tym, żeby mnie zdradzać, że ona nie jest obiektem jego westchnień, że ona jest tylko fajną koleżanką i że odpisywał, bo ona polecała go jako masażystę innym koleżankom, dlatego chciał podtrzymywać kontakt. Przysięgał, że to było tylko koleżeństwo. Twierdził, że nie zależy mu na kontaktach z nią. Ale nie odpowiedział dlaczego na gdy o mnie nie wspomniał. Bardzo mnie to boli. Dobrze się rozumiemy, wszystko się między nami układało, a teraz nie wiem czy jeszcze mu zaufam. Nie wiem nawet czy cokolwiek zrobił w sprawie tej koleżanki. On stwierdził, że to były koleżeńskie relacje i nie będzie wracał do tematu. Wiem tylko, że usunął ich całą konwersację. Jestem po rozwodzie z powodu zdrady i on też. Sądziłam, że po takich przejściach nie zawiedzie mojego zaufania i niestety rozczarowałam się. Jestem z nim, ale czuję się jak naiwna idiotka w tym wszystkim. Nie wierzę, że mówi prawdę. Myślę, że nikomu o mnie nie mówi, ponieważ traktuje mnie jak opcję i szuka kogoś innego. Jest ode mnie starszy o kilka lat i wiem, że miał z tym problem. Obawiał się, że kiedyś odejdę z powodu różnicy wieku. Ma problem z zaangażowaniem się w relację.Nie wiem co mam zrobić w tej sytuacji. Zależy mi na nim, ale nie chcę pozwalać na takie zachowania i na przekraczanie moich granic.
Mam trudność z nawiązywaniem relacji, niepokoję się podczas rozmów, szczególnie w grupie.
Witam serdecznie, od bardzo długiego czasu (o ile nie od zawsze) zmagam się jakims dziwnym wycofaniem, nie potrafię nawet dobrze określić tego zjawiska. Nie potrafię nawiązywać relacji z ludźmi, jeśli już to są to zazwyczaj tematy związane z pracą, nie umiem mówić o swoich emocjach. Jestem jakby niedostępny emocjonalnie. Kiedyś nawet nie byłem tego świadom. Ale teraz jako dorosła osoba widzę tą barierę między mną a ludźmi. Czuję się przez to coraz bardziej samotny, a nie pozwala mi to nawiązać głębszej relacji, o związku już wgl nie ma mowy. Czasami czuję, jakbym sam sabotował wszystkie potencjalne szansę na związek. Mimo że bardzo chciałbym wewnątrz w to pójść to robię zupełnie odwrotnie. Towarzyszy temu uczucie wstydu, że mógłbym chcieć wiązać się z daną kobietą. Widzę, że coś jest nie tak, ale nie potrafię jednoznacznie stwierdzić co, i jak mam temu przeciwdziałać. Dodam, że w większej grupie problem się nasila. A w rozmowie w 4 oczy jest jakby nieco lepiej. Proszę o pomoc, bo czuję, że marnuje sobie życie nie walcząc z tą przypadłością.
