WsteczLęk po diagnozie nowotworu.
Jak radzić sobie z lękiem, atakami paniki po usłyszeniu diagnozy: nowotwór złośliwy!
Mała
Odpowiedz jako specjalista
Jakub Redo
Dzień dobry,
Lęk i strach to całkowicie naturalne reakcje na diagnozę i niepewność związaną z chorobą, która jak się domyślam pojawia się w obecnej sytuacji. Rozumiem jednak, że są to emocje, które utrudniają codzienne funkcjonowanie i wpływają na Pani jakość życia.
Pomocne są rozmowy z bliskimi osobami o swoich uczuciach, obawach i potrzebach. Proszę poszukać wsparcia u przyjaciół, rodziny, a także w grupach wsparcia dla osób chorych onkologicznie. Może tam Pani spotkać ludzi, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia.
Choroba nowotworowa często wiąże się z poczuciem utraty kontroli nad własnym życiem. Proszę się skupić na tym, na co ma Pani wpływ - m.in. na współpracę z lekarzami, przestrzeganie zaleceń i dbanie o siebie. Ważnym aspektem w oswajaniu lęku jest również edukacja. Czytanie na temat choroby nowotworowej, sposobach leczenia i rokowaniach może pomóc Pani zrozumieć, z czym się Pani mierzy i poczuć się bardziej pewnie.
Zachęcam do skorzystania z pomocy psychologa. Specjalista pomoże Pani uporządkować emocje, oswoić lęk, znaleźć mechanizmy radzenia sobie i odbudować poczucie kontroli w trudnej sytuacji.
Wszystkiego dobrego i bardzo dużo zdrowia!
Jakub Redo
Urszula Małek
Przede wszystkim chciałabym wyrazić ogromne współczucie z powodu tej diagnozy, która jest niewyobrażalnym ciężarem. Usłyszenie takiej informacji może wywołać szereg silnych emocji, w tym lęk, panikę, poczucie bezsilności. To naturalne, że reagujesz w ten sposób -to ogromny stres dla organizmu i umysłu. Ważne jest, abyś pamiętała, że masz prawo do tych emocji, ale również masz prawo szukać wsparcia, aby przejść przez ten trudny okres.
Ataki paniki, które się pojawiają, mogą być wynikiem bardzo intensywnego stresu i niepokoju o przyszłość. W takich chwilach warto skupić się na prostych technikach oddechowych, które mogą pomóc w uspokojeniu ciała. Głębokie, spokojne oddychanie, np. przez liczenie do czterech przy wdechu i wydechu, może złagodzić napięcie i dać poczucie kontroli nad ciałem.
Jeśli czujesz, że lęk staje się zbyt przytłaczający, warto rozważyć wsparcie psychoterapeutyczne. Wiele osób, które zmagały się z diagnozami nowotworowymi, skorzystało z terapii, by radzić sobie z lękiem, stresem i emocjami związanymi z chorobą. Terapeuta pomoże Ci lepiej zrozumieć i nazwać te emocje, a także wprowadzi narzędzia, które pomogą Ci z nimi pracować.
Wsparcie bliskich osób -rodziny, przyjaciół -jest równie istotne, ponieważ nie musisz przechodzić przez to wszystko sama. Warto, byś otwarcie rozmawiała z bliskimi o swoich uczuciach, nawet jeśli są one trudne do wyrażenia.
Chociaż to może być bardzo trudne, pamiętaj, że jesteś silna i zasługujesz na pomoc i wsparcie, zarówno od profesjonalistów, jak i od osób, które Cię kochają. Wspólnie z nimi i pomocą psychologiczną możesz stopniowo znaleźć sposoby na zarządzanie lękiem i emocjami w tym trudnym czasie.
Życzę wszystkiego dobrego,
Urszula Małek
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Witam! Od kilku lat jestem ofiarą stalkingu.Nikt mi nie wierzy. Osoby co to robią mówią, że będą nasyłać osoby trzecie, że naślą mężczyzn co mnie zmuszą do seksu ,bo inaczej będą mnie szantażować jak nie będę uprawiać tego seksu z nimi, że jak będę mieszkać sama to przyślą kogoś kto mi wtargnie d
Mam takie dni, że często czuję się, jakby moje życie straciło sens, a wątpliwości dotyczące moich celów nie dają mi spokoju. Ten cały kryzys egzystencjalny sprawia, że rzeczy, które kiedyś robiłem z automatu, teraz wydają się bez sensu.
Często myślę: 'po co ja to w ogóle robię?' i br
Nie wiem nawet, jak o tym pisać, bo czuję się naprawdę pogubiona po rozstaniu z moim partnerem, z którym byłam 8 lat, planowaliśmy ślub, a on mnie zostawił na młodszej. Ból nie chce mnie opuścić, a samotność, która mnie prześladuje, jest po prostu przytłaczająca.
Moje poczucie własne
Dzień dobry, mam prawie 25 lat, mam fobię społeczną od dziecka, doświadczam epizodów depresyjnych, mam część symptomów agorafobii, od półtora roku zaczęłam doświadczać ataków paniki i stają się one częstsze, częściej się samookaleczam, do tego prawdopodobnie mam zaburzenie osobowości borderline (
Dzień dobry,
Od 10 lat mam ciągle nawracającą się depresję.
Jestem ciągle zmęczona … wszystkim. Mam leki, psychiatrę … już trzeciego. I znowu od 4 miesięcy jest bardzo źle, gorzej niż zwykle, mimo że chodzę na terapię 2 x w miesiącu i biorę leki. Jestem strasznie zmęczon
Witam, mój syn jest w złym stanie psychicznym i fizycznym, ma 17 lat prawie nic nie je, ciągle płacze albo jest zły.
Mówi, że nie chce mu się żyć, że nie ma kolegów, nic go nie interesuje, jest smutny, ale też chamski, wulgarny.
Straszy, że odbierze sobie życie. Nie chce pójść do ps
Dzień dobry, mam ogromny problem z moim starszym bratem. Sytuacja wygląda następująco, od jakiegoś czasu okrada naszą rodzinę, zaczęło się to około rok temu.
Przychodziły chwilówki, pożyczki i inne wezwania do zapłaty w dużych kwotach, dodatkowo zapożyczał się też u znajomych. Gdy ta
Mam od miesiąca 16 lat i mam wrażenie, że jestem ciężarem dla mojej rodziny. Staram się każdemu chyba na siłę pomóc, starszej siostrze, tacie, mamie. Staram się pomóc też w życiu rodzinnym np. robieniu zakupów, sprzątaniu. Staram się być wsparciem (psychologiem) rozumieć innych ich problemy i tru
doświadczyłam czegoś, co strasznie mnie poruszyło - straciłam bliską przyjaciółkę, z którą spędziłam wiele lat.
to było jak nagły cios w serce, opierałam na tej relacji tyle rzeczy w życiu. Staram się zrozumieć, co się właściwie stało i dlaczego nasza przyjaźń się rozsypała.
Witam, mam nadzieję, że uzyskam poradę, co powinnam zrobić i czy coś w ogóle powinnam zrobić.
Otóż jestem w związku małżeńskim od 8 lat, mamy swoje większe i mniejsze problemy, ale to, co się dzieje od kilku lat, mnie przerasta. Zaszłam w ciążę w 2019 r., ale straciliśmy dziecko. Zas
Mąż nie godzi się na rozstanie. Postanowiłam rozstać się z mężem. Nie układało nam się od dawna.
Nasze 8-letnie małżeństwo trwało w dużej mierze w milczeniu. Nie było między nami komunikacji. Rzadko ze sobą szczerze rozmawialiśmy. Pojawił się u mnie ktoś, kto wyznał mi miłość. Mąż ws
Mieszkam od 3 lat w Wiedniu, moja partnerka jest Austriaczką. Poznaliśmy się zaraz po tym, jak się tu przeprowadziłem.
Od dłuższego czasu bardzo tęsknię za Polską i rodziną. Pochodzę z okolic Szczecina, loty są drogie, a podróż pociągiem zajmuje dużo czasu. Rozmawialiśmy już o tym z
Ostatnio widzę, że mój dobry kumpel przechodzi coś, co wygląda na nagły kryzys psychiczny. Zawsze był niesamowicie pełen energii i optymizmu, a teraz jakby nagle wycofał się, stał się apatyczny i widać, że coś go przygniata.
Zauważyłem, że unika kontaktu, często się izoluje i ma prob
Nie mam się komu wygadać, więc muszę się tutaj wygadać. Jestem w ciężkim stanie, mam straszny nerwoból i jest mi ciężko funkcjonować. Muszę zacząć od mojego męża.
Kilka miesięcy temu okazało się, że jest narkomanem i oszukiwał mnie przez cały nasz związek, ale to chyba nawet nie jest
Często łapię się na tym, że moje życie nie rozwija się tak, jak sobie kiedyś wyobrażałam. Coraz częściej myślę o tym, co do tej pory osiągnęłam i czy to wystarcza, wydaje mi się, że nie.
Te myśli mnie przytłaczają. Zaczęłam unikać sytuacji, które kiedyś były dla mnie zwyczajne, bo bo
Pracowałam przez kilka lat w zawodzie medycznym.
Mam 33 lata. Zostałam tak zgnojona przez lekarzy, że popadłam na pół roku w depresje i z uśmiechniętej dziewczyny zrobił się wrak. Lekarze to potwory, narcyze i praca z ich humorami jest męką. Wszystkie osoby, które znam, mają takie sa
Dlaczego ciągle rezygnuję, wycofuję się i unikam trudności? Cztery razy zmieniałam szkołę średnią, a dwa razy studia. Próbowałam podejmować różne aktywności, na przykład zajęcia sportowe, ale po pierwszym razie szybko rezygnowałam. Chodziłam kiedyś przez kilka miesięcy na terapię, jednak również