Mam 26 lat. Jestem mężczyzną. Potrzebuję pomocy. Straciłem chęci do życia.
Zdolny chłopak

Kinga Osmulska
Dzień dobry,
Myślę, że warto byłoby wrócić do procesu psychoterapeutycznego z równoczesną konsultacją psychiatryczną. Stan, jaki opisujesz, w mojej ocenie potrzebuje wsparcia terapeuty, ale i farmakoterapii. Ważnym jest również w procesie psychoterapii szczerość: jeśli czujesz, że coś Ci nie pasuje, nie odpowiada to warto byłoby wnieść to na sesje.
Pozdrawiam

Paweł Franczak
Drogi Zdolny chłopaku,
może i gdzieś na świecie istnieją ludzie, którzy potrafią się sami wyciągać z bagna za włosy, jak Munchhausen, ale ja ich nie spotkałem. Do pełni szczęścia i zdrowia są nam niezbędni inni ludzie, a w twojej wypowiedzi przewija się wątek indywidualnej drogi i bycie niezrozumianym.
Najgorzej zaś, jeśli dodatkowo ktoś ma przy tym jakiś talent. Wtedy świat go za tenże talent czasem nagradza, a on nie jest w stanie tej nagrody przyjąć, co go frustruje i koło się zamyka.
Samotność, potrzeba zdobywania wielkich rzeczy, sukcesów i niska samoocena to prosta droga do frustracji, cierpienia i smutku. Szczęście jest między innymi, kiedy czujemy się im równi, ani lepsi, ani gorsi i możemy od innych brać.
Tak więc, musiałbyś poszukać pomocy mądrego, konkretnego terapeuty i nauczyć się brać od niego/niej. Żadne internetowe rady czy lektura książek nie będą tu wystarczające.
Powodzenia!
Paweł Franczak

Karolina Białajczuk
Rozumiem, że przeżywasz wiele trudności i niepokoju w swoim życiu. To, co opisujesz, jest złożonym zestawem emocji, myśli i doświadczeń. Nie jestem w stanie zdiagnozować Twojej sytuacji na podstawie jednego opisu, ale mogę Ci powiedzieć, że jesteś wart wsparcia i istnieje wiele dróg, które możesz podjąć, aby poprawić swoje samopoczucie.
Pierwszym krokiem, który polecam, jest rozmowa z profesjonalnym specjalistą ds. zdrowia psychicznego, takim jak psychoterapeuta lub psychiatra. Oni mogą Ci pomóc zrozumieć źródło Twoich trudności, pracować nad emocjonalnymi problemami oraz wypracować strategie i narzędzia, które pomogą Ci radzić sobie z uczuciami takimi jak smutek, niepewność i samotność.
Warto również pamiętać, że osiągnięcie 26 lat to wciąż młody wiek, a życie pełne jest możliwości i zmian. Przejście przez trudne okresy jest częścią ludzkiego doświadczenia, ale ważne jest, aby szukać wsparcia i zdobywać narzędzia, które pomogą Ci radzić sobie z trudnościami.
Jeśli odczuwasz myśli samobójcze, to naprawdę ważne jest, abyś porozmawiał o tym z kimś bliskim lub specjalistą jak najszybciej. W Polsce istnieje linia telefoniczna "Anonimowy Przyjaciel" (116 123), na której można porozmawiać z wolontariuszami w trudnych chwilach.
Pamiętaj, że szukanie pomocy od specjalistów jest ważnym krokiem w kierunku poprawy. Jeśli terapeuta, do którego się udałeś, nie był dla Ciebie odpowiedni, to warto spróbować znaleźć innego, który będzie bardziej odpowiedni dla Twoich potrzeb.
Pragnę podkreślić, że porozmawianie z profesjonalistą ds. zdrowia psychicznego może naprawdę pomóc Ci zrozumieć swoje uczucia i myśli, rozwijać zdrowe strategie radzenia sobie oraz pracować nad budowaniem bardziej pozytywnego obrazu samego siebie i swojej przyszłości.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mój ojciec, mama moja i brat mój z partnerką ojca mojego szukają terapeuty lub ośrodka dla osób z zespołem Aspergera, ponieważ terapia zajęciowa, na którą chodzę w województwie łódzkim, chce napisać do kuratorium oświaty, żebym został przeniesiony do placówki, która by się specjalizowała pomocą osobom z autyzmem. W domu matka moja dostaje ataki od dziadków swoich, którzy nam dokazują i dokuczają, tak jak partner jej, który wyżywa się na mnie o wszystko i chciałby, abym zamieszkał ze swoim ojcem w Warszawie. Tak samo dziadek mój, który wyzywa ojca mojego i jego partnerkę Izę, również straszy mnie wojskiem i wysyła pisma do prokuratury na moją rodzinę. Przed świętami Wielkanocnymi zagroziłem mu, że złożę zeznania przeciwko niemu i że chętnie zostanę przesłuchany w tej sprawie oraz w sprawie placówki, do której uczęszczam, gdzie straszą mnie telefonami do mojego ojca. Boję się, że dojdzie to do skutku.
Co mogę robić w takiej sytuacji? Bo w placówce terapii zajęciowej grożą mi szpitalem psychiatrycznym, w którym byłem ostatnim razem w 2021 roku, w IPiN w Warszawie. Proszę o pomoc w tej sprawie. Szukam oprócz terapeuty także fundacji, która by się zainteresowała tym, co się dzieje, oraz prawnika, który nieodpłatnie by mi pomógł i który by się zgodził poprowadzić moją sprawę do końca.
Moje marzenie to poznać kiedyś ludzi z podobnym zaburzeniem do mojego lub nawet dziewczynę z zespołem Aspergera lub autyzmem. Proszę o pomoc, bo nie wiem, do kogo się zwrócić w tej sprawie.
Chciałbym dodać, że mama moja znalazła ośrodek w Warszawie, ale trzeba na niego dać kilka tysięcy złotych, a żaden terapeuta nie zgłosił się do tej pory. Psychiatra, do którego jeżdżę do Rawy Mazowieckiej, też nie jest w stanie mi pomóc, a nieraz proponował mi konsultacje psychiatryczne z powodu mojego zachowania, którego początek wziął się od naruszenia nietykalności cielesnej przez instruktora. Mimo tego, co mi zrobił, pracuje tam nadal i naraża swoim zboczonym zachowaniem innych, tak jak trenerka od sportu, która wyzywa nas na ćwiczeniach. Mówi mi, tak jak inni tam, że żadna dziewczyna nie będzie chciała kogoś takiego i grozi, że będzie nas nagrywać na każdych ćwiczeniach. Dodatkowo mówi, że smród od nas roznosi się po całej placówce.
Proszę o pomoc. Gdyby znalazł się jakiś terapeuta, który nie tylko pracuje z osobami z autyzmem, ale także ma namiary na takie placówki, które się zajmują osobami z zespołem Aspergera, to czekam na jakąkolwiek wiadomość. Marzę o tym, by ten zboczeniec, który czuje się bezkarny za to, co zrobił niewinnej osobie z Aspergerem — tak jak dziadek mój, ojciec mamy mojej i tak jak gościu, który do mnie fika i który twierdzi, że policja żadna i żaden sąd nie są w stanie mu nic udowodnić — dostali to, na co zasłużyli.
Dzwoniłem kilka razy na telefon zaufania dla osób w kryzysie emocjonalnym, próbowałem rozmawiać z kuzynem tego Adama, który mnie zaczepia, ale nic z tego nie wyszło. Co mogę zrobić w takiej sytuacji i czy mogę liczyć na jakąkolwiek pomoc w tych sprawach? Zostałem także poszarpany przez panią psycholog stamtąd, a w tej terapii zajęciowej doszło do tego, że zostałem uderzony z pięści w twarz przez uczestniczkę Sylwię, przez co ona i ja zostaliśmy zawieszeni.
Proszę o porady — każda pomoc będzie dla mnie jak lekarstwo na duszę. Marzę o tym, by dziadek mój, który wydzwania w różne miejsca, także dostał za swoje.
Od jakiegoś czasu zmagam się z uczuciem, że moje życie nie zmierza w kierunku, który sobie wymarzyłam. Zaczęło się od momentu, gdy zauważyłam, że coraz częściej zastanawiam się nad tym, co osiągnęłam i czy to wystarczy. Te myśli prowadzą do lęku, który zaczyna mnie przytłaczać. Zaczęłam unikać sytuacji, które wcześniej były dla mnie normalne, bo boję się, że nie sprostam oczekiwaniom – swoim i otoczenia.
Czy to możliwe, że kryzys wieku średniego jest odpowiedzialny za te zaburzenia lękowe? Chciałabym wiedzieć, jakie kroki mogę podjąć, aby poradzić sobie z tym stanem. Czy są techniki, które mogłyby mi pomóc w radzeniu sobie z lękiem? Słyszałam, że terapia poznawczo-behawioralna jest skuteczna w takich przypadkach, ale nie jestem pewna, jak wygląda przebieg takiej terapii i czy rzeczywiście mogłaby mi pomóc uporać się z tym kryzysem.
Zależy mi na tym, aby odzyskać kontrolę nad swoim życiem i znowu cieszyć się codziennością. Jak długo może potrwać proces terapii, zanim zauważę pierwsze efekty? Będę wdzięczna za wszelkie wskazówki i porady, które mogłyby mi pomóc w zrozumieniu i pokonaniu tych trudności.