Szwagier i szwagierka kompletnie nie odpowiadają mi swoimi zachowaniami, charakterem, sposobem bycia. Ich dzieci również niszczą wiele rzeczy, są niekulturalne. Mimo to, oni przyjeżdżają do nas gościnnie, ponieważ mieszkamy u teściowej.
Piotr

Patrycja Kozłowska
Rozumiem, że sytuacja jest dla Pana jak i dla Pana najbliższych bardzo obciążająca. To zrozumiałe, że nie chcę się Pan wyprowadzać z domu, w który było włożone tyle pracy i pieniędzy. Zwłaszcza, że poza wizytami szwagrów relacje z teściową są, jak Pan to określił, ,,bardzo dobre". Nie ulega też wątpliwości fakt, że wizyty, w których Państwa dobytek jest narażony na brak poszanowania oraz uszkodzenia jest przekroczeniem Waszej strefy komfortu. Sytuacja jest trudna, ponieważ szkody powoduje dziecko, któremu rodzice i babcia są skłonni odpuszczać. Rozumiem, że w całym systemie panuje napięcie. Myślę, że w tej sytuacji najważniejsza jest komunikacja, umiejętne przekazywanie swoich potrzeb i oczekiwań, stawianie wspólnych celów oraz ustalenie wspólnej strategii postępowania. Być może chciałby Pan omówić te sytuacje szerzej z psychologiem i zastanowić się wspólnie nad możliwymi rozwiązaniami tej sytuacji?

Justyna Czerniawska (Karkus)
Wasza sytuacja wydaje się być trudna i stresująca. Zrozumiałe jest, że staracie się utrzymać stabilność i harmonię w waszym życiu rodzinnym, ale konflikty związane z wizytami siostry Twojej żony i jej syna komplikują tę sytuację. Myślę, że warto zacząć od kilku podstawowych rzeczy:
1. Otwarta i spokojna rozmowa z teściową: Spróbujcie porozmawiać z teściową na spokojnie, wyjaśniając jej swoje uczucia i obawy związane z zachowaniem syna Twojej szwagierki. Wyraź swoje troski o stan waszego domu i dobro twoich dzieci. Postarajcie się znaleźć wspólne rozwiązanie, które będzie akceptowalne dla obu stron.
2. Granice i zasady: Wspólnie z żoną ustalcie jasne granice i zasady dotyczące wizyt rodziny siostry. Może warto wspólnie ustalić, jakie zachowanie jest akceptowalne i jakie nie w waszym domu.
3. Równoległa zabawa dzieci: Jeśli wasze dzieci bawią się razem, postarajcie się zapewnić równoległą zabawę, gdzie każde dziecko będzie miało swoją przestrzeń i możliwość korzystania z zabawek bez zakłócania. To może pomóc uniknąć konfliktów.
4. Wspólne wsparcie: Pamiętajcie, że jesteście razem jako para, więc ważne jest, abyście wspierali się nawzajem w tych trudnych momentach. Rozmawiajcie ze sobą o swoich uczuciach i próbujcie razem znaleźć rozwiązania.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Z treści wiadomości wynika, że czuje Pan, iż są przekraczane Państwa granice. Sytuacja jest trudna, skoro macie wspólny dom z teściową. Może warto wyznaczyć tylko swoje miejsca dla Państwa i teściowej, aby zapewnić sobie strefę komfortu, zwiększyć poczucie bezpieczeństwa. Trudno zajmować stanowisko w sprawie osób trzecich. Ważna jest Państwa więź małżeńska, na bazie której możecie ustalić pewne zasady obowiązujące w czasie odwiedzin.
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry, mam problem, córka ma obecnie 20 lat. Problemy zaczęły się w szkole średniej, zauważyłam, że często ma wahania nastrojów, w szkole miała problem z matematyką, często unikała tej lekcji, w końcu stwierdziła, ze nie podchodzi do matury. Po wielu rozmowach zapisała się do szkoły policealnej, ale stwierdziła, ze nie ma sensu i chyba ja rzuci, zapisała się na prawo jazdy, przerwała, nie pracuje, ciągle siedzi w domu, bo nie ma znajomych. Teraz twierdzi, ze życie nie ma sensu, mówi mi ze się zabije, a potem, że się boi.
Mam 2 problemy z moim 15-letnim synem. Otóż cierpi on na dziwne zaburzenia lękowe.
1. Lęk przed morzem (od 3 lat). Syn od dziecka bardzo często bywał nad morzem — szacunkowo około 30 razy. Przez wiele lat nie miał żadnego problemu z wodą ani plażą, chętnie uczestniczył w kąpielach i spacerach, kochał wyjazdy nad morze. Około 3 lata temu zaczęło się od lekkiego niepokoju przy morzu (niechęć do wchodzenia do wody, napięcie). Z każdym kolejnym wyjazdem lęk narastał – aż do obecnego momentu, w którym pojawia się panika nawet przy rozmowie o wyjeździe nad morze. Nie wskazuje konkretnej przyczyny – nie pamięta, by coś złego się wydarzyło. Reakcja ma obecnie charakter silny – unika tematu, reaguje lękowo na zdjęcia morza, plany wakacyjne.
2. Lęk przed odkurzaczem (nowy objaw). Około 2 tygodnie temu pojawił się nagle silny lęk przed odkurzaczem. Wcześniej nie miał z nim żadnych problemów — wręcz przeciwnie, często sam odkurzał lub był obok, gdy ktoś odkurzał. Teraz mówi, że „boi się” odkurzacza, unika pomieszczenia, gdy odkurzacz jest włączony, wychodzi z domu na wiele godzin po tym jak włączam odkurzacz. Nie ma nadwrażliwości słuchowej (lubi głośną muzykę), nie ma diagnozy ze spektrum autyzmu.
Poza tymi dwoma lękami syn funkcjonuje normalnie. Chodzi do szkoły, uczy się ponadprzeciętnie, ma znajomych, nie wycofuje się z życia towarzyskiego. Nie zauważyliśmy wyraźnych objawów depresji, problemów ze snem czy odżywianiem. Jedyne, co nas niepokoi, to narastający lęk w jednej sferze i nagły lęk w drugiej.
Chciałbym wiedzieć, co mojemu synowi dolega i jak to leczyć.
Czy kobieta z syndromem wewnętrznego, nieutulonego dziecka, w ogóle powinna być rodzicem..?
Kilka lat temu zaczęłam chorować i pojawiła się u mnie obsesja na punkcie zdrowia, badań medycyny. Teraz mój stan się znacznie poprawił, właściwie poza wszczepionym rozrusznikiem i wadami serca jestem zdrowa. I tu leży problem. Nie cieszy mnie to, wręcz każda dobra wiadomość związana z moim zdrowiem wywołuje u mnie panikę, bo ja nie chce być zdrowa. Uświadomiłam sobie niedawno, że moim największym marzeniem jest zachorować na coś nieuleczalnego, co będzie wymagało ciągłego leczenia i to najlepiej coś, co będzie sprawiało psychiczny i fizyczny ból. Nie wywołuję u siebie żadnych chorób, objawów, ale obawiam się, że to w końcu może nadejść.
Mam dzieci, chciałabym, by powrót do zdrowia mnie cieszył, zamiast mnie unieszczęśliwiać. Czy może to być zespół Munchausena ? Jak z tym walczyć ? Boję się, że dojdę do takiego etapu, że przestanę zdawać sobie sprawę z tego, że to nie jest normalne i doprowadzę do jakiejś tragedii. Chcę się leczyć, póki nie dotarłam jeszcze za daleko.
Mam nieco apodyktyczną Matkę, która zawsze źle tolerowała bunt + pasywnego Ojca alkoholika (funkcjonujący). Od 2 dekad nasze relacje się poprawiły po burzliwym okresie. Rodzice pomagali mi początkowo finansowo z mieszkaniem, ja starałam się odpłacić im pomocą i obecnością w trudnych chwilach np. operacja Mamy, pomoc przy działce rodzinnej, pomoc w opiece nad Babcią (starcza demencja) pomoc drobna oraz fizyczna (sprzątanie jej domu, opieka nad psem, pomoc w opłacaniu rachunków itp.), pocieszanie jej w chwilach stresu. Powiedziała mi kiedyś, że cieszy się, że jestem blisko i że można na mnie polegać. Niedawno dowiaduję się od brata, że Matka nie ma poczucia oparcia we mnie i boi się, że będę na ich garnuszku. Dodam, że nigdy nie szukałam pracy więcej niż 3 miesiące, nigdy też rodzice nie musieli na mnie łożyć w takich sytuacjach. Zmagam się z depresją (lżejsza) od ponad dekady i zainwestowałam pieniądze w psychologów, psychiatrów oraz leki. Obecnie funkcjonuję całkiem dobrze mimo okazyjnych problemów w zarządzaniu stresem. Nie mam partnera i perspektyw na dzieci. Brat jest specjalistą IT, zamożnym mieszkającym w stolicy oraz z partnerką. Jestem nieco zaskoczona, bo sądziłam, że przez lata pokazuję - mam swoje problemy Mamo, ale staram się i jestem przy Tobie. Okazuje się jednak, że ona w pewnym sensie widzi we mnie ciężar. Zastanawiam się jak to rozumieć. Trochę wygląda to jakby moja praca i wysiłek, okazywanie uczuć Mamie przez "akty posługi" nie mają takiej wartości, jak sądziłam. Nie czuję zazdrości do brata, cieszy mnie jego sukces i kibicuję mu bardzo. Nie rozumiem jednak, gdzie popełniłam błąd. Dodatkowo wartości, jakie wpajała we mnie - brak egoizmu i poszanowanie pieniądza, teraz nie wydają się wartościowe. Czasem krytykuje mnie za skąpstwo mimo, że jej podstawowym priorytetem przez lata było budowanie majątku. Rozumiem lata 90te były ciężkie i ubogie, rodzice mieli duże wyzwania i stres. Sądziłam jednak, że będzie zadowolona, ze kontynuuję jej wartości w moim życiu. Czy ktoś z Was spotkał się z podobną sytuacją? Tzw. wychowano Was w pewnych wartościach i z przekazem, że powinniście spełniać oczekiwania rodziców, a potem po latach okazuje się, że Wasze posłuszeństwo i starania, aby je spełnić, nie mają takiej wartości. Mam wrażenie pewnego oszustwa, wpojono mi wersję A którą kontynuowałam latami, wpojono mi że muszę zapracować na miłość i wynagrodzić im trudny charakter. Teraz jednak przerzucili się na wersję B inne wartości i ja nie pasuję do tej wizji. Jak rozumieć takie przemiany? Dzięki za ewentualne sugestie jak to oswoić.