Odpowiedz jako specjalista
WsteczNietypowy problem w małżeństwie: obce twarze podczas zbliżeń i uczucie rozdzielenia osobowości
Cześć, mam dość nietypowy i niepokojący problem w moim małżeństwie, który wywołuje u mnie coraz większy niepokój.
Od kilku miesięcy moje życie seksualne z żoną stało się bardzo dziwne. Zaczęło się od tego, że zauważyłem, że podczas stosunku zaczynam widzieć… inne twarze, nie mojej żony, ale zupełnie obcych osób. Na początku myślałem, że to tylko moja wyobraźnia, ale z biegiem czasu te obrazy stały się coraz bardziej wyraźne i zaczęły towarzyszyć mi przy każdej próbie zbliżenia. Czasami nawet słyszę w głowie ich głosy, które komentują to, co się dzieje. To nie tylko przeszkadza w relacjach z żoną, ale zaczynam czuć, jakby moje ciało miało dwa umysły – jeden, który chce być z żoną, a drugi, który domaga się, żebym miał relacje z kimś innym. To zjawisko stało się tak intensywne, że w pewnym momencie zacząłem udawać przed żoną, że wszystko jest w porządku, ale w rzeczywistości mam wrażenie, że moje pragnienia seksualne nie są już kontrolowane przeze mnie. Zaczynam mieć poczucie, że nie jestem w pełni obecny w moim małżeństwie, a moje ciało robi rzeczy, których nie chcę. Czy to oznacza, że mam jakieś zaburzenia tożsamości, czy może coś głęboko niepokojącego dzieje się z moimi pragnieniami? Jak poradzić sobie z tym, że czuję, jakbym miał dwie osobowości w jednym ciele?
Grzegorz
9 miesięcy temu
Anna Martyniuk-Białecka
To, co opisujesz, brzmi rzeczywiście nietypowo, ale może warto podejść do tego z otwartością i ciekawością?
W twoim doświadczeniu można dostrzec kilka rodzajów potencjalnych wyjaśnień, które można przyjąć np.:
Dysocjacja – opisujesz doświadczenie, które może sugerować pewien rodzaj dysocjacji, czyli stanu, w którym umysł oddziela się od rzeczywistości, czasem także od ciała. Może to być mechanizm obronny związany z jakimiś nieświadomymi emocjami czy doświadczeniami, które nie zostały jeszcze przepracowane.
Intruzywne myśli i obrazy – w niektórych przypadkach mogą one wynikać z lęku, stresu lub nawet OCD o podłożu seksualnym (tzw. obsesje seksualne). Nie muszą one świadczyć o rzeczywistych pragnieniach – mogą być raczej efektem napięcia psychicznego.
Trauma lub nieprzepracowane emocje – czy miałeś w przeszłości doświadczenia, które mogły wpłynąć na twoje reakcje w kontekście związanym z intymnością? Czasami nasze ciało i umysł przechowują emocje, z których nie zdajemy sobie sprawy, a które mogą objawiać się w ten sposób.
Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości? – opisujesz uczucie, jakbyś miał „dwa umysły”, co może budzić pytania o coś więcej, jakieś wyjaśnienie. Warto skonsultować się z psychologiem lub psychiatrą, którzy pomogą ci lepiej zrozumieć naturę tych doznań.
Psycholog Anna Martyniuk-Białecka
9 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dorota Mucha
Dzień dobry,
Rozumiem, że opisane przez Pana doświadczenia są niepokojące i mogą budzić obawy. Chciałbym jednak podkreślić, że istnieją możliwości pomocy i wsparcia. Zmiany w percepcji podczas stosunku mogą wynikać z różnych przyczyn, zarówno natury psychicznej, jak i fizycznej.
Warto rozważyć konsultację z psychiatrą, który pomoże ocenić Pana stan psychiczny i ewentualnie zaleci dalsze badania. Konsultacja z neurologiem również może być pomocna, aby wykluczyć ewentualne przyczyny neurologiczne. Niezależnie od diagnozy, terapia psychologiczna może okazać się wsparciem w zrozumieniu i przepracowaniu doświadczanych trudności.
Otwarta rozmowa z żoną o swoich doświadczeniach może pomóc w budowaniu wzajemnego zrozumienia i wsparcia.
Pamiętaj, że poszukiwanie pomocy jest oznaką siły, a nie słabości. Istnieją specjaliści, którzy mogą Panu pomóc w zrozumieniu i rozwiązaniu tych problemów.
Pozdrawiam,
Dorota Mucha - psycholog
8 miesięcy temu
Kacper Urbanek
Dzień dobry
To, czego doświadczasz, jest bez wątpienia bardzo trudne i może wywoływać silne emocje od lęku po dezorientację. Przede wszystkim warto podkreślić, że takie objawy mogą mieć różne podłoża zarówno psychologiczne, jak i neurologiczne. Jednym z możliwych wyjaśnień może być dysocjacja, czyli stan, w którym umysł „oddziela” pewne aspekty rzeczywistości, co może prowadzić do poczucia odrealnienia, obcości wobec własnych myśli lub doznań. Może to być związane z silnym stresem, przeżyciami z przeszłości lub głęboko skrywanymi konfliktami wewnętrznymi. Z kolei pojawiające się twarze i głosy mogą wskazywać na pewne aspekty Twojej psychiki, które domagają się uwagi, np. mogą być wynikiem tłumionych emocji lub nierozwiązanych doświadczeń z przeszłości.
Z medycznego punktu widzenia warto również rozważyć konsultację z neurologiem, ponieważ niektóre zaburzenia percepcji np. mikropsje, palinopsje czy inne zaburzenia wzrokowo-słuchowe mogą wynikać z nieprawidłowej pracy układu nerwowego. Warto uwzględnić też czynniki biologiczne, takie jak przewlekły stres, zmęczenie, brak snu, a nawet ekspozycja na substancje toksyczne np. pleśń w mieszkaniu, które mogą wpływać na funkcjonowanie mózgu.
Najlepszym krokiem byłoby skonsultowanie się z neurologiem, psychiatrą i psychologiem, którzy pomogą przeanalizować źródło tych doświadczeń i zaproponuje odpowiednie metody radzenia sobie. Jeśli to zjawisko nasila się i zaczyna wpływać na Twoje codzienne funkcjonowanie, nie powinieneś zostawać z tym sam. To nie oznacza, że tracisz kontrolę nad sobą!
Twoja psychika sygnalizuje jedynie, że potrzebuje uwagi i wsparcia. Na ten moment postaraj się obserwować sytuacje, w których te wizje się pojawiają, czy towarzyszy im stres, konkretne emocje, czy są związane z Twoimi myślami na temat związku? Zrozumienie ich mechanizmu może pomóc w odkryciu, co jest ich przyczyną. Pamiętaj, że nie jesteś w tym sam, a szukanie pomocy to oznaka siły, nie słabości.
Z pozdrowieniami
Kacper Urbanek
Psycholog, diagnosta
8 miesięcy temu
Zobacz podobne
Problemy w małżeństwie: brak intymności, agresja i wątpliwości co do uczuć męża
Moje małżeńskie życie trwa juz 15 lat razem 19. Były wzloty upadki oraz rozstania, odchodziłam od męża 6 razy lecz wracałam ponieważ zrozumiałam jak bardzo go kocham. Dawałam za każdym razem szanse wybaczałam jego krytykowanie mojej osoby, lekceważenie obojętność krzyki a nawet bicie. Tak bił mnie ponad 18 lat. Żadne rozmowy nie dochodziły do skutku, za każdym razem uważał, że z nim jest wszystko w porządku jedynie ja jestem jak stwierdził toksyczna i źle funkcjonuje jego zdaniem. Ja zaczęłam odbierać iż nie ma do mnie uczyć mimo iż wyznaje je za każdym razem min że kocha że tęskni jak jest w pracy, że moje ciało go jara ma chęć na mnie itp. Sex nie mówię jest udany, choć od dwóch nocy co zawsze przebudził się czy ja na sex teraz nagle nie, nawet nie przytuli się podczas snu jak tulił zawsze. Jego wymówki są takie min: że boli go ręką, że niby mu się śniłam jak brał ze mną ślub, lub kiedy ja podchodzę by zacząć grę wstępna zawsze odmawia że chce spać nud teraz. Ja za każdym razem kiedy on ma ochotę nie odmawiam wręcz przeciwnie. Kiedy mnie przestał zaczepiać czy nawet nie klepnie w tylek co lubialam jego zaczepki nagle tego nie ma. Jak wspomnę odrazu się unosi agresja słowna sądząc że ja jego atakuje, potrafi nawet powiedzieć cyt,,czy to coś złego, ze cie nie klepnęłem, czy to coś złego że w nocy cie nie przytuliłem i nie było sexu??,,...potrafi popełniać spore błędy których nie chce widzieć nawet do nich się przyznać. Co nie powiem wszystko odbiera źle...zapewnia że kocha że tylko ja żadna inna. Jeżdżę po niego do pracy codziennie, wracamy razem nie chodzi nigdzie z nikim nie ma kontaktu, bynajmniej mi się tak wydaje. Telefonu nie ukrywa choć nie mam pewności czy w coś nie gra??? Wszystko co było magiaaa tulenie pieszczoty nocny dzienny poranny sex nagle coś się skraca. On uważa że wszystko jest jak było, choć ja odczuwam inaczej. Samo brak sexu nagle w nocy oraz zaczepek czułości on uważa że wszystko ok...co mam myśleć??? Czy on mną manipuluje?? Oszukuje zamydlanie oczu??? Jadąc do pracy słodzi bardzo pisze jak kocha tęskni i ma ochotę bardzo na mnie, wysyła nawet swe nagie zdjęcia. Bedac przy mnie jest jakoś inaczej. Stał sie strasznie nerwowy. Zadko panuje nad emocjami ja nie wiem jak się odzywać, zawsze uwaza że atakuje go. Co mam robić myśleć??? Odpuścić nie zbliżać Się poprostu zapomnieć temat sexu??? Odejść?? Stwierdziłam że jestem w jego sidłach, że to on jest toksyczny i ma zaburzenia osobowości choć on temu zaprzecza. Nie ruszają go moje łzy, czasem co do niego mówię że jestem wsparciem dla niego i chce się o niego troszczyć potrafi dziwnie się podśmiechiwać. Razem poszliśmy 3 razy na terapię małżeńskie stwierdził że nie musimy juz chodzić, że sami powinniśmy ze wszystkimi sprawami sobie wspólnie radzić i o wszystkim rozmawiać. Tylko jak z nim się nie da???? Czy on jeszcze naprawde mnie kocha czy poptostu boi się że odejdę i zostanie sam?,? Do psychiatry czy psychologa twierdzi że nie pojdzie bo z nim wszystko ok, sam nawet nie wie że nie jest z nim dobrze. Szybko potrafi zmienić tematy rozmów które są dla niego nie smaczne. Uważam też że on mnie kocha bardziej na odległość. Zapewnia o uczuciach lecz ja a to wątpię. Co robić i co myśleć??? Jak pomóc mężowi nam naszej relacji??? Tłumaczę że za nim tęsknie kiedy jest w pracy i chce potem uczyć intymności z nim itp. On twierdzi że też chcę a co do czego jest inaczej. Nie umie zrozumieć mojej samotności tęsknoty jak go nie ma i pojąć moich potrzeb. Czy on jest chory??? Czy kocha uczciwie ??? Czy to jeszcze jest miłość. Mi mówi że ma dosyć bo ciągle mu przypominam przytul sex igraszki ciepło itp. Że non stop ja o tym gadam i już ma dość. Rozumiem nie powinnam lecz skoro widzę iż jest tego coraz mniej mam mu nie mówić bo źle odbierze??? Błagam co robić???
Kryzys przy poczuciu bezwartościowości w relacji seksualnej, niechęci do siebie.
Dzień dobry.
Mam już dość życia. Czuję się w środku jak wrak człowieka. Mam 45 lat dwoje dzieci i żonę, choć sam już nie wiem.
Problem może wydawać się śmieszny. Aczkolwiek dla mnie nie jest. Są dni, że chciałbym już odejść. Od urodzenia borykam się z problemem mikropenisa. Rodzi się pytanie jakim cudem mam żonę. Nie wiem. Od nie wiem kiedy nie kochamy się. Ja z powodu okropnych kompleksów nie inicjuje, żona z kolei nawet nie porusza tematu seksu. Wiem, że nie daje jej satysfakcji tym co mam (niecałe 8cm). Byłem na operacji z tego powodu. Lekarze przed zapewniali, że odzyskam swój normalny rozmiar. Okazuje się że w dzieciństwie miałem jakiś zabieg i ten mikro to nieudana ingerencja lekarzy. Przed ostatnim zabiegiem byłem pełen nadziei. Czułem, że moje życie w końcu nabierze barw. Po wszystkim okazało się, że rozmiar zmienił się, ale o dwa cm w dół. Lekarze teraz nabrali wody w usta. Moja samoocena praktycznie nie istnieje. Zauważam po sobie symptomy depresji. Oddałbym kilka lat życia, żeby chociaż trochę poczuć się jak facet. Mój członek teraz wygląda dramatycznie. Z obrzydzeniem patrzę na siebie. Zasypiamy z żoną bez słowa. Nawet wracając z pracy nie pocałujemy się. Mam wrażenie, że żyję w jakimś koszmarze. Często budze się w nocy i płaczę z bezsilności. Nie chcę już tak żyć. Są dni, że mam w sobie tyle siły i samozaparcia, że postanawiam skończyć ze sobą. Jednak okazuje się, że nie mam odwagi. W głowie cały czas dzwonią mi słowa żony, kiedy powiedziała mi, że jej były miał wielkiego penisa. Innym razem tak od niechcenia złapała mnie za krocze i powiedziała mój boże tam nic nie ma. Czuję potrzeby seksualne, ale tłumie to w sobie na tyle, ile mam siły. Lęk i wstyd mi nie pozwalają. Nie mam już siły.
Mąż wpada w bardzo skrajne nastroje, czym jestem zmęczona psychicznie. Mam wrażenie, że ma dwie twarze.
Co może być przyczyną skrajnych nastrojów mojego Męża? Jednego dnia jest dobrze, kolejnego jakby był innym człowiekiem. Raz jest cudownie, a innym razem mnie odpycha, ignoruje. Jakby miał 2 twarze. Czy mogę Mu jakoś pomóc? Czy to może być kwestia psychiki? Bardzo mnie to wyczerpuje psychicznie.
Nasilenie objawów oddzielania się od świata
Dzień dobry! Przychodzę z problemem, który towarzyszył mi już nieco wcześniej ale praktycznie nie był przeze mnie odczuwany aż do tego tygodnia. Niby tydzień to nie długo ale jest on tak nasilony, że nie dam rady czekać dłużej i po prostu muszę się tym z kimś podzielić. Pisałam już wcześniej na forum o moich uczuciach lęku i odrealnienia, miałam iść do psychologa ale nie miałam czasu zadzwonić w tygodniu a weekend to nie wiem czy można. Od początku tego tygodnia moje lęki i odczucie oddzielania się od świata wokół są bardzo mocno nasilone, powodują nie tylko panikę (chociaż coraz lepiej idzie mi opanowywanie jej) ale też lekką gorączkę (37-38°) oraz duszności. Raz jestem pełna energii a raz mam wrażenie, że zaraz zemdleję. Mam też taki problem, że gdy idę np. gdzieś ze znajomymi albo po prostu do szkoły to dziwnie mi się na to patrzy. Zastanawia mnie czy to na serio moi znajomi, czy jestem w dobrej sali i na dobrej lekcji. Nawet mam takie zawachania w domu do własnej rodziny, wiem, że są nią ale po prostu dziwnie mi się na nich patrzy. Mam wrażenie, że wszyscy dookoła nie widzą jak oddalam się od ich świata do własnego, który stworzył mi strach. Nawet sama czasami nie wiem czego się boję i czym stresuję ale nie mogę tego powstrzymać. Jak tylko będzie poniedziałek to zadzwonię gdzieś i postaram się umówić do specjalisty ale chciałabym jakieś porady tutaj bym jakoś do czasu takiej wizyty przetrwała. :) Z góry dziękuję za pomoc i życzę miłego dnia.
Dlaczego moje odbicie w lustrze wydaje się żyć własnym życiem? Czy to problem psychiczny?
Przez ostatnie pół roku mam wrażenie, że nie jestem tą samą osobą, którą byłam wcześniej. Zauważyłam, że moje odbicie w lustrze czasami wydaje się patrzeć na mnie inaczej, jakby miało własne życie. W niektóre dni czuję, że to odbicie żyje własnym życiem i robi rzeczy, których ja nie robię. W innych dniach moje odbicie jest tak samo zdezorientowane, jak ja. Co może być przyczyną tego zjawiska i czy powinnam zasięgnąć porady psychiatry?
