Odpowiedz jako specjalista
WsteczNie chcę już związku na odległość. Partner nie wychodzi z żadną inicjatywą.
Witam. Mam 27 lat, a mój partner 33 lata. Jesteśmy razem 10 msc w związku na odległość (70km). Widujemy sie zazwyczaj na weekendy. Wiem, że mu na mnie zależy, widzę to w jego czynach i zachowaniu, gdy sie widzimy. Nie jest wylewnym człowiekiem, jeśli chodzi o wyznawanie uczuć, obnażające szczere rozmowy.
Coraz częściej zaczyna mi to doskwierać- dzieląca nas odległość.
Przed tym partnerem byłam w związku, gdzie ponad 4 lata mieszkałam z mężczyzną. Mój obecny partner nigdy nie mieszkał ze swoimi byłymi, mimo że były to związki kilkuletnie.
Męczy mnie już widywanie się tylko na weekendy, brak drugiej osoby w szarej codzienności, chciałabym budować coś naprawdę głębokiego, planować wspólną przyszłość, dzieci, ślub.
Nie wiem co mam zrobić, bo nie wychodzi z żadną inicjatywą, a nie chcę należeć do tych męczących kobiet, co wymuszają coś na facecie. Chciałabym, żeby to przyszło naturalnie. Nie jesteśmy już dziećmi, tylko dorosłymi ludźmi. Nie wiem, co mam zrobić, mam ochotę to zakończyć.
Mania
1 rok temu
Agnieszka Zając
Dzień dobry,
wydaje się, że jest Pani zagubiona pomiędzy tym, co Pani jest potrzebne w relacji a potrzebami partnera. Często zdarza się, że partnerzy mają różne potrzeby, oczekiwania, wyczucie czasu i wizje na temat wspólnego bycia razem. Jest to naturalne. Ważnym aspektem każdej relacji może być bieżące omawianie swoich potrzeb, oczekiwań, trudności ale i tego co wspólnie się udaje. Jedną z możliwości przyjrzenia się bliżej temu, czego Pani potrzebuje ogólnie, w relacji, co jest ważne i/ lub ważniejsze w obecnej chwili, jest psychoterapia/ wsparcie psychologiczne.
Pozdrawiam serdecznie,
Agnieszka Zając
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
dr Anna Worsztynowicz
Dzień dobry,
proszę zauważyć, że jest spora różnica pomiędzy "wymuszaniem" czegoś na partnerze, a mówieniem o swoich potrzebach. Być może Pani czeka na inicjatywę partnera, a Pani partner zakłada, że wszystko jest OK, skoro nic Pani nie mówi. Może przed podjęciem decyzji o rozstaniu warto właśnie szczerze porozmawiać o potrzebach i wyobrażeniach dwóch dorosłych osób na temat związku. Dzięki takiej rozmowie z pewnością będzie Pani o wiele łatwiej podjąć decyzję - co dalej?
Pozdrawiam
1 rok temu
Katarzyna Aleksandrzak
Rozumiem, że sytuacja, w której się Pani znajduje, jest trudna i może budzić wiele frustracji oraz wątpliwości. Z jednej strony czuje Pani, że partnerowi na Pani zależy, ale z drugiej – odległość oraz brak inicjatywy z jego strony w kwestii planowania przyszłości zaczynają Panią coraz bardziej męczyć. To całkowicie naturalne, że po niemal roku związku na odległość chce Pani czegoś więcej i marzy o tym, by zbudować stabilną i bliską relację, w której codzienność dzielicie razem, a nie tylko w weekendy.
Różne osoby mają różne tempo w podejmowaniu decyzji o wspólnym zamieszkaniu czy budowaniu głębszej więzi, i wydaje się, że Pani partner może potrzebować więcej czasu, aby się na to zdecydować. Jednak Pani potrzeby są równie ważne, dlatego ważne jest, by znalazła Pani sposób na otwarte wyrażenie swoich uczuć i obaw, bez obawy o to, że zostanie to odebrane jako wymuszanie. Rozmowa o przyszłości w związku nie musi być naciskiem, ale próbą zrozumienia, czy Wasze cele i oczekiwania są zbieżne. Czasem wystarczy wyrazić to, jak Pani się czuje, aby stworzyć przestrzeń do wspólnej refleksji nad przyszłością relacji.
Może Pani zacząć od szczerej rozmowy, w której opowie o swoich uczuciach, nie oskarżając i nie naciskając, ale dzieląc się tym, jak wygląda sytuacja z Pani perspektywy. Warto wspomnieć o tym, że obecna forma związku zaczyna być dla Pani trudna i że pragnie Pani wiedzieć, jakie on ma plany i jak widzi Waszą przyszłość. Taka rozmowa może być okazją do lepszego zrozumienia jego perspektywy i dowiedzenia się, co jest dla niego ważne w związku.
Jeśli po tej rozmowie okaże się, że on potrzebuje więcej czasu lub nie jest gotowy na zmianę, warto zastanowić się, jak długo jest Pani w stanie funkcjonować w tej formie związku. Nie ma nic złego w tym, że pragnie Pani stabilizacji i bliskości na co dzień, a nie tylko w weekendy. Ostatecznie kluczowe jest, by obie strony były w stanie znaleźć równowagę między swoimi potrzebami, a jeśli okaże się, że ich oczekiwania dotyczące związku zbytnio się różnią, być może warto będzie rozważyć, co będzie dla Pani najlepsze na przyszłość.
Czasem podjęcie takiej trudnej decyzji może przynieść ulgę, nawet jeśli na początku wydaje się to bardzo skomplikowane. Niezależnie od tego, jaką drogą Pani podąży, najważniejsze jest, by zadbać o swoje potrzeby i czuć się w związku spełnioną oraz szanowaną. Życzę odwagi w podjęciu decyzji, która przyniesie Pani spokój i szczęście.
Katarzyna Aleksandrzak
Psycholog, Psychoterapeuta
1 rok temu
Małgorzata Jabłońska
Dzień dobry,
Rozumiem, że to, przez co Pani przechodzi, może być trudne. W relacjach na odległość może pojawić się wiele wyzwań, zwłaszcza gdy rośnie potrzeba większej bliskości i budowania wspólnej przyszłości. Potrzeba codziennego wsparcia oraz poczucie, że relacja się rozwija, są całkowicie zrozumiałe i naturalne.
Może warto zastanowić się nad szczerą rozmową z partnerem na temat tych potrzeb i pragnień. Często otwarte dzielenie się swoimi uczuciami może pomóc w lepszym zrozumieniu wzajemnych oczekiwań. Nie chodzi o wywieranie presji, ale o stworzenie przestrzeni, w której obie strony mogą wyrazić swoje obawy i nadzieje. Czasem może być potrzebne więcej czasu, aby partner przemyślał następne kroki, zwłaszcza jeśli dotychczas unikał głębszych zobowiązań w relacjach.
To normalne, że pojawiają się wątpliwości, zwłaszcza jeśli nie ma wyraźnej inicjatywy ze strony partnera. Warto jednak zauważyć, że każda osoba inaczej podchodzi do wyrażania uczuć i planowania przyszłości. Ważne jest, aby wspólnie znaleźć drogę, która będzie satysfakcjonująca dla obu stron.
Pozdrawiam,
Małgorzata Jabłońska
Psycholog & Coach
1 rok temu
Zobacz podobne
Witam. Mam 23 lata, mój były partner 24. Byliśmy razem w związku przez 2 lata, rozstaliśmy się 1,5 miesiąca temu.
Witam.
Mam 23 lata, mój były partner 24. Byliśmy razem w związku przez 2 lata, rozstaliśmy się 1,5 miesiąca temu. To mój partner zdecydował o rozstaniu twierdząc, że nie jest w stanie żyć z negatywnymi odczuciami, które do mnie ma, i że oprócz negatywów już mnie też nie kocha. Rozstanie i cały związek było dość burzliwe. W trakcie związku mój partner nie pisał z innymi, ja też, wyszło kilka sytuacji, jak np. ja odpisałam koledze w żarcie coś, dużo się z nim kłóciłam, kontrolowałam go, sprawdzałam i miałam pretensję o każdą konwersację z koleżanką albo po prostu „fochy”, natomiast on poprzedzał zawsze konflikty, np. gdy pokłóciliśmy się o mój brak zaufania do niego to on wracał „bo ty zrobiłaś, ty zniszczyłaś, ty się za mało starasz”, było kilka innych sytuacji, natomiast on ciągle wraca do przeszłości, ciągle uważał, że robię za mało, że on starał się bardziej, a ja nie. Później byliśmy na odległość, aż się rozstaliśmy, bo jak twierdzi, jak zobaczył moje starania, było za późno. Twierdzi, że mnie nie kocha, ale miłość wróci jeśli zobaczy moja zmianę. Jesteśmy w ciągłym kontakcie przez SMS oraz telefonicznym, dodatkowo ostatnio spędziliśmy razem weekend, jak twierdzi, przez to pokazuje, że mu zależy, ale wciąż nie potrafi porozmawiać ze mną o tym, co jest między nami. Twierdził, że się rozstajemy, podkreśla, że nie jesteśmy razem, ale jednocześnie rodzinie powiedział że mamy trudny czas i robimy sobie przerwę. Nie rozumiem, co ja mam robić? Kiedy chcę z nim porozmawiać, jak to w końcu jest i jak mamy się traktować, to unika tematu, dodatkowo widzę, że pisze z innymi koleżankami z pracy, niby neutralnie ,ale jednak są to nowe znajomości, podczas gdy ze mną się nie określa. Nie za bardzo wiem, co mam robić, ponieważ wciąż go kocham i wciąż chcę z nim być, trochę jest tak, że czekam na jego decyzję, co do nas, natomiast on twierdzi, że muszę dać temu czas. Czasami mówi, że tęskni, ale nie potrafi powiedzieć, że mnie kocha, ale to wróci. A innym razem mówi „znajdź sobie kogoś/ postaw na siebie” a zarazem, że jeśli nie zobaczy mojej zmiany, że nie patrzę tylko na siebie i nie robię „fochów” to już na pewno nic z tego nie będzie. Twierdzi też, że teraz nie chce żadnej relacji, i że na ten moment nie chce do mnie wracać, a innym razem przy luźnej rozmowie mówi, że to zależy od mojego zachowania, co zobaczy.
Jak ja mam z nim rozmawiać albo jak się uwolnić od chęci powrotu do niego? Przecież to on jest toksyczny, nie ja, co widać po jego sposobie zachowania i unikania. Dodatkowo, trzyma mnie przy sobie, bo po co pisze ze mną i przyjeżdża się zobaczyć? Nie rozumiem i nie wiem co robić?
Partner nie chce dzieci, a ja tak. Rozstaliśmy się, ale nie wiem do końca co zrobić.
Jestem w związku parterem od 1.5 roku. Nie zgadzamy się w kwestii posiadania dzieci. Ja chcę , on nie. On jest po rozwodzie ( żona go zdradziła i zostawiła go po 10 latach, on był w szoku bo myślał, że wszystko u nich gra), nie miał dzieci, bo , jak to na początku naszej znajomości przedstawił - była żona nie chciała mieć, on chciał, ale zgodził się na jej warunki.
Po paru miesiącach znajomości mi powiedział, że on jednak nie chce mieć dzieci. Miałam pretensje, że wprowadził mnie w błąd , on na to, że wcale nie mówił mi, że teraz chce dzieci, tylko, że kiedyś chciał. Pytałam dlaczego nie chce, bo przecież lubi dzieci, on na to, że jest za stary (38 lat) i nie chce być biedny.
Przez parę miesięcy zwodził mnie mówiąc, że teraz nie chce, ale może mu się zmieni. Ustaliliśmy razem, że pójdzie do psychologa porozmawiać, z czego wynika jego niechęć do posiadania dzieci i czy można jakoś nad tym popracować. Poszedł, po 2 wizytach powiedział, że pani psycholog powiedziała, że jego niechęć do posiadania dzieci nie wynika z żadnych lęków i jest świadomą i przemyślaną decyzją i nie ma sensu, żeby dłużej o tym rozmawiać. I tak mi to oznajmił.
Miał łzy w oczach, kiedy powiedziałam mu, że w takim razie to koniec. Jednak stwierdziłam, że spróbuję trochę pobyć z taką myślą i zobaczyć czy to dla mnie okej.
No, ale wraca to do mnie co jakiś czas, nie umiem się z tym pogodzić. Mam 39 lat i czuję, że marnuje ostatnia chwilę na to, żeby założyć rodzinę. Mam też żal do partnera o to, że mnie wprowadził w błąd, że mnie zwodził, nie wiem też czy wierzyć w to, że był u tej psycholog, bo jak dla mnie powinien przynajmniej przerobić temat swojego taty, który był antyprzykładem ojca. Boje się, że będę żałować, że z nim zostałam, w momencie, w którym miałam jeszcze szansę założyć rodzinę z kimś innym. A z drugiej strony dobrze się dogadujemy i ciągle liczę na to, że on zmieni zdanie. Mam też taką myśl, że jestem dla niego niewystarcząca skoro kiedyś z byłą żoną chciał mieć dzieci, a teraz ze mną nie chce.
Partner nie chce wspólnie budować czegoś poważnego, naszej przyszłości.
Cześć, mam pytanie-
Jestem w związku 4 lata, nie zawsze było między nami dobrze, ale od 2 lat myślę, że jest wszystko dobrze, z mojej strony pojawiają się plany o wspólnym zamieszkaniu, lecz on nie chce nic ze mną budować/tworzyć razem, chce robić wszystko na własny rachunek, bo nie jest mnie pewien czy jest sens trwania w takiej relacji- mam 25 lat i chciałabym zacząć budować coś poważnego ze swoim partnerem, a nie być w ciągłej niepewności.
Partner jest zaborczy, nie mogę żyć tak, jakbym chciała, bez obwiniania mnie o niestworzone winy.
-Zaborczość Partnera-
Ja – 30 lat (po rozwodzie)
On- 47 lat ( po rozwodzie z dzieckiem)
Jest mężczyzną troskliwym, ciepłym, zabawnym i otwartym.
Ale jak każdy z nas, ma on również niedoskonałości- jest bardzo zaborczy..
Na początku, przeszkadzało mu, że mam instagrama (już wcześniej myślałam o usunięciu, ponieważ, gdy spędzałam tam czas – chciałam być taka perfekcyjna jak inne kobiety)
Dlatego nie było dla mnie problemu, gdy chciał, abym go usunęła.
Na początku bardzo dużo pytał się o moich byłych partnerów i doświadczenia łóżkowe. Nie są one nie wiadomo jakie, powiedziałabym, że normalne. Ale potem, gdy był zły, rzucał głupimi tekstami.
Po 3 msc od naszego poznania, miałam wyjście z szefem na konferencję, gdzie reprezentowaliśmy naszą firmę. Powiedziałam mu gdzie i umówiliśmy się, że mnie zawiezie do pracy, a potem stamtąd odbierze(poznał szefa).
Zadzwonił do mnie 1,5 godziny przed umówionym czasem i powiedział, że wracał od spotkania z klientem i już mam wychodzić. Gdy powiedziałam, że jeszcze nie koniec- zaczął rzucać oskarżeniami, że stoję z mężczyznami i dobrze się bawię (pomijając fakt, że siedziałam przy stole z samymi seniorami..)
Długo rozmawialiśmy, powiedział, że miał wybuch, bo się bał, że mnie straci – a jego żona go zdradziła.
Po 5 miesiącach zamieszkaliśmy razem.. wiem, że za szybko.
Potem było okay.. do czasu sprzed miesiąca. Zaczął rzucać dziwnymi żartami/oskarżeniami.
Gdy wracałam do domu, np. że mam majtki na drugą stronę, że mam włosy rozwalone i patrzył podejrzliwie i że co się tak ładnie ubieram.. niby na żarty. Powiedziałam, że to niszczy nasz związek i sobie nie życzę takiego czegoś.
Jego problemem jest też, że oczekuje, że będziemy ze sobą 24h na dobę.
- Gdy wychodziłam z koleżanką na kawę w niedziele – nie w niedzielę, bo to czas dla rodziny.
- Gdy w tygodniu się widziałam – nie, bo za późno
- Gdy nocowałam u przyjaciółki(zna ją i wie gdzie mieszka) było okay, do czasu, gdy wróciłam do domu. Zaczynał głupio gadać i nagle zapytał, gdzie zaparkowałam, bo gps w samochodzie pokazywał centrum miasta (nie mam gps, ale zaparkowałam na innym miejscu, gdzie zawsze i podejrzewam, że pojechał sprawdzić)
- Poznał moich innym znajomych (kobieta/mężczyzna), dwa razy wyszedł z nami, a potem umówiłam się z nimi sama i mu zakomunikowałam, że się z nimi widzę – powiedział : sama ? okay.
Był zły, że nie wytłumaczyłam mu, że ja widzę się sama i czy nie będzie zły, że jego nie będzie.
- Powiedziałam, że chciałabym wrócić na siłownię(zawsze byłam aktywna) i czy pójdzie ze mną.. zaczął mówić, że kobiety tam chodzą, żeby się pokazać, że co nagle chcę się starać dobrze wyglądać(mówiłam, że przytyłam) i chcę się ruszać.
- Ja pracuje do 17, w zeszłym tygodniu o 17:02 zadzwonił i zapytał się, gdzie jestem..
- Po 23:00 pisałam Cioci SMS na dobranoc, a on przez ramię mi zaglądnął i zażartował, że piszę z kochankiem
- Chciałam zacząć kurs językowy(mieszkamy za granicą, znam język, ale chcę go wyszlifować). Nie rozumie tego, dlaczego..
Powiedziałam mu, że mogłabym zostawać w pracy i tam się uczyć, bo będę mieć spokój (kurs online, w pracy mam biuro, komputer, słuchawki-wszystko). Ja pracuje do 17, kurs zaczyna się o 18 do 20.
Jadę do domu 35/45 minut(bez korka). Był zły, że użyłam słowa „spokój", że w biurze bede mieć spokój. Nie rozumie, że gdyby był korek bede spóźniona i zestresowana, gdy przychodzę do domu, koty skaczą (2 kicie) i nie ogarnęłabym się na spokojnie.
Wczoraj znów zaczęła się dyskusja, że nie będzie mnie w ogóle w domu i że nie będę „na czas” w domu...
Powiedziałam mu, że ten kto jest w związku nie musi być 24 godziny na dobę z drugą osobą. Że nawet jak po pracy wracam, to nie znaczy, że zawsze będę na czas, że czuję się jak przywiązana(znów nie spodobało mu się określenie)..
Zastanawiam się co by było, gdybym pracowała, np. na zmiany, gdybym chciała robić dodatkową szkołę.. nie mogę, bo muszę być w domu?
Gdy są tematy wyjścia lub nocowania u koleżanki(tylko 1x) to on robi taki mały szantaż emocjonalny- ty wychodzisz, to ja też, ciebie nie ma na noc, to ja też nie będę wracać, będę sobie robić co chcę!
Tracę po mału siły, bo za każdym razem jest to samo, ale gdy z nim rozmawiam i próbuję wytłumaczyć - on nie widzi problemu.
Tylko ja mam problem, bo ja nie chcę wyjść za niego za mąż – mówi, że gdybym kochała go, to bym chciała (ale to dla mnie za szybko).
To moja wina, bo ja używam określeń jak: spokój, że ja go nie pytam o to jak będzie się czuł, gdy będę wychodzić sama i że to ja nie chcę być w domu..
Nie wiem co robić, czy jest sens o to walczyć.. niestety zaczynam się dusić i oddalać od niego..
Będę wdzięczna za Państwa opinie!
Ja chcę się rozstać, a mąż twierdzi, że on nigdzie się nie wyprowadzi, że się dla mnie poświęcił.
Jestem z mężem 10 lat po ślubie. Mamy dwóch synów. W naszym małżeństwie układało się różnie, nie kłóciliśmy się głośno, ale w zamian za to milczeliśmy, w ostatnich latach częściej i dłużej (nawet dwa miesiące). Ok. pół roku temu straciłam już cierpliwość (zwykle po takich okresach milczenia mąż przyznawał się do winy tłumacząc, że potrzebował czasu na przemyślenia). Uznałam, że nie mogę tak żyć. Mimo, że mąż jest bardzo dobrym, pracowitym i odpowiedzialnym człowiekiem, nie dogadujemy się w wielu kwestiach, a brak komunikacji jest już rażący. Jesteśmy już po kilku wizytach u psychologa, dzieci również rozpoczynają terapię, bo odbija się sytuacja na nich. Ja, niestety, nie widzę przyszłości tego związku, mówię mu otwarcie, że nie kocham go już, że nie jestem szczęśliwa, a mąż idzie w zaparte, że nie wyprowadzi się z domu, bo rodzina jest dla niego najważniejsza, że wszystko da się odbudować, tylko trzeba czasu. Dodam, że to człowiek o cechach osobowości narcystycznej, z zewnątrz idealny. Nie wiem, co robić. Chcę małżeństwo zakończyć, ale nie trafiają do niego żadne argumenty. Nawet taki, że zakochałam się w innym mężczyźnie. Słyszę tylko, że niszczę rodzinę, że on się dla mnie poświęcił, że beze mnie nie istnieje. Tymczasem oboje męczymy się tą sytuacją, ja nie potrafię znieść jego obecności. Mąż znalazł psychologa, który utwierdza go w przekonaniu, że dobrze robi, walcząc o rodzinę. Co robić w takiej sytuacji , gdzie mąż, niezależnie od sytuacji, rozstać się nie chce.
