Jak zacząć myśleć o sobie pozytywnie po stracie dziecka i braku wsparcia?

Dzień dobry,

Bardzo mi przykro, że przechodzi Pani przez tak trudny czas. Strata dziecka to jedno z najboleśniejszych doświadczeń, jakie może spotkać człowieka, a brak wsparcia ze strony najbliższych, a zamiast tego przemoc psychiczna (wyzywanie, poniżanie) może jeszcze bardziej to pogłębiać. Pani uczucia są w pełni uzasadnione i ma Pani prawo czuć ból, załamanie. Strata dziecka wymaga czasu na przeżycie żałoby. Warto dać sobie przestrzeń do odczuwania wszystkich emocji, które będą się pojawiać. 

Odpowiadając na Pani pytanie, w jaki sposób zacząć pracę nad myśleniem o sobie lepiej może warto zacząć od małych kroków? Od zastanowienia, co chciałaby Pani uzyskać dzięki temu pozytywnemu myśleniu, jaka Pani wówczas będzie, jak będzie się czuć, zachowywać? Co małego może Pani dla siebie zrobić już teraz?

Warto też rozważyć sięgnięcie po pomoc specjalistów. 

Może konsultacja u psychologa, specjalizującego się okresem okołoporodowym? Może jakieś krótkoterminowe wsparcie? Psychoedukacja? 

Życzę dużo spokoju i pozytywnych niespodzianek na drodze do odkrywania siebie!

psycholog Anna Martyniuk-Białecka

Bardzo współczuję starty. Wyobrażam sobie, że musi Pani przeżywać obecnie wiele trudnych emocji. Napisała Pani o chęci popracowania nad sobą, to co teraz mi przychodzi to przede wszystkim potrzeba wsparcia, którego nie dostała Pani od swoich najbliższych. Zachęcam do rozpoczęcia pracy nad sobą od dania sobie przestrzeni na wszystkie trudne emocje związane ze stratą, zachęcam również do poszukiwania wsparcia. Nie otrzymała Pani wsparcia w rodzinie, co nie znaczy, że nie otrzyma Pani wsparcia w innych miejscach. Zachęcam do poszukania terapeuty bądź grupy terapeutycznej, w której będzie Pani mogła podzielić się swoimi przeżyciami. Jest wiele miejsc, w których kobiety wspierają się w stracie. Dobrze jest zacząć pracę nad sobą w miejscu, w którym będzie się Pani mogła poczuć bezpiecznie I komfortowo, w relacji terapeutycznej może Pani w cieple i wsparciu odkrywać sposoby na to, jak patrzeć na siebie z czułością.  

Powodzenia na Pani drodze ! 

Sonia Zdziebło 

Dzień dobry,

Bardzo mi przykro z powodu Pani straty. Wyobrażam sobie, jak trudna jest dla Pani ta sytuacja, zarówno ze względu na stratę dziecka, jak i ze względu na fakt, że nie tylko nie dostaje Panie od bliskich takiego wsparcia, jakiego by Pani potrzebowała, ale również doświadcza Pani złego traktowania z ich strony.

Rozumiem, że ze względu na to, że rodzina jest dla Pani ważna, ukrywa Pani swoje emocje. Jednocześnie, takie ukrywanie ich może być dla Pani bardzo obciążające i utrudniać zaopiekowanie się sobą, co w tak trudnej sytuacji jest bardzo istotne.

Po pierwsze, chciałabym podkreślić, że po tak dotkliwej stracie, wszystkie emocje, których Pani doświadcza są naturalne (mimo że często są bardzo bolesne). Każda emocja niesie za sobą informację o Pani potrzebach.

Zachęcam do zastanowienia się na co dzień nad tym, czego Pani potrzebuje. W jaki sposób mogłaby Pani o siebie zadbać, w jaki sposób, chociaż na chwilę pomyśleć o sobie. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkie sposoby zadbania o siebie będą możliwe, dlatego też może się Pani skoncentrować na małych krokach, zastanowić się, jaka jest najmniejsza rzecz, którą mogłabym dla siebie zrobić. Może byłoby to miłe słowo skierowane do siebie? Chwila oddechu? Takie krótkie zadbanie o siebie prawdopodobnie nie przyniesie spektakularnej zmiany, ale pozwoli Pani kształtować w sobie nawyk troszczenia się o siebie.

Jednocześnie, proszę pamiętać, że wszystkie emocje, których Pani doświadcza, są normalne i ważne jest, żeby pozwoliła Pani sobie je czuć.

Bardzo zachęcam do spróbowania dbania o siebie w najmniejszych możliwych krokach, ale jednocześnie wiem, że może to być trudne zadanie, albo nie do końca dopasowane do Pani obecnej sytuacji. Jeżeli proponowane przeze mnie rozwiązanie by nie pomagało, zachęcam do skorzystania z pomocy psychologicznej / psychoterapeutycznej. Podczas takiej konsultacji, specjalista będzie mógł lepiej poznać Panią oraz Pani potrzeby, dzięki czemu będzie mógł zaproponować bardziej dopasowane dla Pani rozwiązania.

Polecam również książkę „Zderzenie z rzeczywistością”, autorstwa Russa Harrissa, w której autor opisuje, w jaki sposób radzić sobie z kryzysowymi wydarzeniami życiowymi.

Pozdrawiam serdecznie

Maja Karcz

Drogi Anonimie,

sugeruję, aby zadbać o swoje zdrowie psychiczne (szczególnie po takich wydarzeniach w Twoim życiu) i pomyśleć o konsultacjach psychologicznych. Tutaj na platformie są one również w formie online (i bezpłatnie też). Na takich spotkaniach odzyskasz siły witalne, nabędziesz kompetencji do tego, aby jasno stawiać granice i wymagania swoim bliskim, a przy tym wzmocnisz się psychicznie.

Wszystkiego dobrego,

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dzień dobry!

Bardzo współczuję Pani straty. Rozumiem, że brak wsparcia ze strony bliskich, a także wyzywanie i poniżanie, może jeszcze bardziej potęgować  cierpienie. Strata dziecka wiąże się z ogromnym żalem, smutkiem i poczuciem pustki. Dodatkowo, kiedy doświadczamy odrzucenia, łatwo jest zatracić poczucie własnej wartości i skupić się na potrzebach innych – ignorując swoje własne.

Odpowiadając na Pani pytanie o pozytywne myślenie i zajęcie się sobą – warto zacząć od małych kroków. Co sprawia Pani przyjemność? Co Panią relaksuje na co dzień? Może to być spacer, chwila z książką czy coś twórczego. Nawet drobne akty mogą przynieść ulgę i zacząć budować przestrzeń dla siebie.

Zachęcam Panią do rozmowy z rodziną i chłopakiem, aby spróbować wyjaśnić im swoje uczucia. Często bliscy nie zdają sobie sprawy z tego, jak ich zachowanie wpływa na nas. Oczywiście, jeśli te rozmowy nie przynoszą zmiany, warto zastanowić się nad postawieniem granic, które pozwolą Pani chronić swoje poczucie wartości.

Pomocna byłaby również konsultacja psychologiczna – nawet jednorazowa. Na takim spotkaniu mogłaby Pani przyjrzeć się swoim emocjom i wzmocnić psychicznie w tym trudnym czasie.

Życzę Pani wszystkiego dobrego!

Jakub Redo

Droga Autorko,

Bardzo mi przykro z powodu Pani straty. To ogromna, bolesna sytuacja, którą bardzo trudno przejść samodzielnie, a brak wsparcia od osób, które powinny być blisko, jest naprawdę trudny. To naturalne, że czuje się Pani przytłoczona i samotna, a do tego Pani starania, by zrozumiano Pani uczucia, spotykają się z oporem.

Ważne jest, by Pani wiedziała, że Pani uczucia są absolutnie zrozumiałe i zasługują na szacunek. Zajmowanie się sobą w tym momencie może być bardzo trudne, szczególnie gdy tak bardzo troszczy się Pani o innych. Pierwszym krokiem, który chciałabym Pani zaproponować, to zwrócenie uwagi na swoje potrzeby – tak, jak robi Pani to dla innych, proszę spróbować dostrzec, co Pani potrzebuje, nawet jeśli na początku będą to drobne rzeczy. 

Często poświęcanie siebie na rzecz innych sprawia, że zapominamy o swoich emocjach, więc warto zwrócić na nie uwagę, niezależnie od tego, jak małe mogą się one wydawać.

Proponuję zacząć od małych, codziennych kroków. Może to być zapisanie jednej rzeczy, którą lubi Pani robić dla siebie, albo chociaż kilka minut dziennie, które poświęci Pani tylko sobie, nie oczekując niczego od innych. Może to być krótka chwila ciszy, spacer na świeżym powietrzu, przeczytanie ulubionej książki, czy cokolwiek, co da Pani poczucie, że dba Pani o siebie. Z czasem, gdy zacznie Pani dostrzegać te chwile, łatwiej będzie Pani zrozumieć, że zasługuje Pani na to, by dbać o swoje emocje i potrzeby.

Być może warto zastanowić się nad wsparciem zewnętrznym – psychoterapia może być przestrzenią, w której poczuje się Pani bezpiecznie, by mówić o swoich uczuciach i w której razem będziemy szukać dróg, jak odbudować Pani poczucie wartości i autentyczności. Daje Pani teraz ogromnie dużo, nie tylko sobie, ale i innym – to bardzo szlachetne, ale proszę pamiętać, że zasługuje Pani na to, by to również wróciło do Pani.

Życzę Pani dużo siły w zadbaniu o siebie,

Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty. To ogromny ból, a brak wsparcia ze strony bliskich tylko go potęguje. Masz prawo do swoich emocji i do troski o siebie.  

To, że inni Cię nie rozumieją, nie oznacza, że Twoje uczucia są nieważne. Zacznij od małych kroków – codziennie znajdź chwilę tylko dla siebie, spróbuj skupić się na tym, co przynosi Ci ukojenie. Ale przede wszystkim – nie musisz przez to przechodzić sama. Warto skorzystać z pomocy psychologa, który pomoże Ci przepracować ten trudny czas i nauczyć się stawiać siebie na pierwszym miejscu.  

Pamiętaj, że zasługujesz na wsparcie i troskę – także od samej siebie. Trzymaj się ciepło i dbaj o siebie. 💛  

Anastazja Zawiślak

Psycholog