Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak radzić sobie z bałaganiarstwem u 5-latka? Zaburzenie czy etap rozwoju?
Moje dziecko od zawsze mocno się brudzi robi masakrę przy jedzeniu a ma już 5 lat jak kololoruje lub maluje to zawsze po obrazku po sobie po stole po krześle, no nie idzie nas tym zapanować. A potem się denerwuje że bałagan jest i żeby jej pomóc to ogarnąć do czystości. Uwielbia też wszelkiego rodzaju sljajmy robić błoto w piasku w misce no wszędzie ja to mówię bo świnka peppa. Ale to chyba jednak jakieś zaburzenie? Za to nie lubi czesać i myć włosów, ale wyciskać te szampony i wszelkie mazidła to tak i mazać po sobie. Proszę o pomoc
AnnZiem
11 miesięcy temu
Paweł Franczak
Droga AnnZiem,
jeśli niechęć do mycia jest zaburzeniem, to połowa dzieci na świecie je ma :) A mówiąc bardziej serio: zamiast załamywać ręce, warto zmienić nastawienie i pomyśleć, że dziecko zaprasza Cię do fajnej, wspólnej zabawy, jaką może być sprzątanie po jedzeniu czy rysowaniu. To my, dorośli cierpimy na brak wyobraźni i wszystko potrafimy zamienić w obowiązek, a dzieci chętnie robią rzeczy, kiedy są one frajdą. Na czas sprzątanie można przecież zamienić się w dwie wróżki, które czyszczą stół (zamek) magiczną różdżką (gąbką) i tajemnym płynem (do mycia naczyń). Opcji jest wiele, wymyślajcie wspólnie. Poza tym, zamiast płakać nad porysowanym stołem, warto czasem docenić dziecko za talent i chęci do rysowania.
Powodzenia,
Paweł Franczak
11 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Joanna Łucka
Dzień dobry,
na podstawie krótkie opisu bardzo trudno byłoby stwierdzić, czy Pani córka wykazuje zachowania zaburzone czy choćby np. związane z kryzysem rozwojowym (etapem kształtowania się), wyuczonym zachowaniem z danego środowiska/bajki lub innymi aspektami.
Natomiast, jeśli Panią, jako mamę niepokoją opisane objawy, z pewnością warto udać się na konsultację psychologiczną do psychologa rozwojowego (dziecięcego). Można także skorzystać na miejscu z konsultacji psychologa/pedagoga specjalnego, jeśli córka uczęszcza do przedszkola. Jeśli nie ma możliwości skorzystania z pomocy specjalisty w placówce można spróbować poszukać pomocy prywatnie lub na NFZ tutaj: https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia
Życzę Pani i córce wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
11 miesięcy temu
Urszula Małek
Pani dziecko wydaje się bardzo kreatywne i ma silną potrzebę eksploracji, co jest naturalne w tym wieku. Uwielbienie do zabaw sensorycznych, może być sposobem na rozwijanie zdolności manualnych i poznawanie świata. Jeśli chodzi o niechęć do czesania czy mycia włosów może ona wynikać z dyskomfortu lub nadwrażliwości sensorycznej -warto zwrócić uwagę na to, czy konkretne bodźce (np. szczotka, woda, szampon) są dla dziecka nieprzyjemne.
Jeśli zachowania te zaczynają wpływać na codzienne życie lub wywołują frustracje, warto pomyśleć o konsultacji z pediatrą lub terapeutą integracji sensorycznej (SI), który pomoże ocenić, czy jest to jedynie etap rozwojowy, czy może wymaga dodatkowego wsparcia. Najważniejsze jest, że stara się Pani zrozumieć swoje dziecko i wspierać je w trudnych chwilach -to już ogromny krok.
Pozdrawiam i życzę powodzenia,
Urszula Małek
11 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
jeśli chodzi do przedszkola to proszę przekazać te informacje czy obawy pedagogowi lub psychologowi, aby poobserwował dziecko. Jeśli nie zauważą nic niepokojącego lub wartego konsultacji z innym specjalistą to nie mamy się czym martwić. Trudności, które Pani opisała nie są niczym nadzwyczajnym albo wykraczającym poza standardy zachowania dziecka w tym wieku, natomiast dla własnego spokoju można porozmawiać o tym w przedszkolu.
pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
11 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak pomóc dziecku przezwyciężyć lęk przed ciemnością i problem z zasypianiem?
Od pewnego czasu widzę, że mój syn ma coraz większe problemy z zasypianiem, bo boi się ciemności.
Każdego wieczora, gdy przychodzi czas na sen, zaczyna robić się niespokojny i nawet płacze, gdy tylko gaszę światło.
Wiem, że lęk przed ciemnością to dość powszechny problem wśród dzieci, ale nie chcę, żeby przejął nad nim kontrole.
Naprawdę nie chciałbym, żeby jego lęki miały długotrwały wpływ na jego rozwój i samopoczucie. Będę bardzo wdzięczny za wszelkie porady.
Witam, jak radzić sobie z dzieckiem, u którego stwierdzono zaburzenia emocjonalne i brak radzenia sobie z nimi oraz nadruchliwość.
Witam, jak radzić sobie z dzieckiem, u którego stwierdzono zaburzenia emocjonalne i brak radzenia sobie z nimi oraz nadruchliwość. Ciągle swoje emocje wylewa na mnie, bije mnie, okłada pięściami i na koniec chce się przytulić, kiedy ja sama nie jestem w stanie, bo potrzebuję czasu, żeby również się uspokoić wewnętrznie. Wymusza na mnie w trakcie histerii wiele rzeczy i udaje, że mdleje i bardzo w tym czasie to przeżywam, a później on się śmieje z tego, nie zdając sobie sprawy, że ja się martwię. Dziś wymyśliłam, że siadamy razem na łóżku, liczymy do dziesięciu, bierzemy kilka głębokich oddechów i potem, jak nam przejdzie, przytulamy się, ale po kilku minutach znowu dochodzi do podobnych sytuacji i to trwa zazwyczaj od godziny 11:00- 15:00. Syn ma prawie siedem lat, jak mam pomóc jemu i sobie. Zapisałam go do psychiatry i psychologa a termin dopiero za trzy miesiące, boję się, co będzie w szkole. Tłumaczę starszym moim dzieciom od niego, żeby nas w tym czasie wsparli i rozmawiali z nim, natomiast trzylatek widząc tę histerię robi mi podobnie, szczypie, bije, drze za włosy i ciężko go uspokoić i dopiero po 15-20 minutach przechodzi i się przytula i zachowuje, jakby nic się nie stało. Co powinnam robić w tym czasie, kiedy on mnie bije, zazwyczaj przeczekuję to i proszę o uspokojenie się albo tłumaczę, że tak nie można mamie robić, bo mama jest tylko jedna.
Mieszkam z mamą, a siostra podrzuca mamie swoje dziecko do opieki. Dostaję szału.
Witam. Siostra podrzuca matce dziecko. Ma 5 lat. Dziecko nie usiedzi samo na tyłku, idzie dostać szału. Czy to normalne, żeby ciągle potrzebowało uwagi? Aż takiej? Czy 5-latek nie może 5 min sam się sobą zająć?? Jak byłam mała, to musiałam sama malować, siedzieć często w pokoju itd. A to dziecko ciągle biega, piszczy, krzyczy, gada, jest niezniszczalne. Czy to jest objaw jakiejś choroby? Jak oduczyć ma moja matka dziecko, żeby zostając z nią chciało chociaż na chwilę zrobić coś bez niej. Matka jest styrana po godzinie, a godzi się czasem na cały dzień. Ja mieszkając w domu z nimi dostaje szału od samego przebywania za drzwiami. Dlaczego inne dzieciaki są spokojniejsze?
Jak radzić sobie z poporodowymi zaburzeniami nastroju i odzyskać równowagę emocjonalną?
Jestem tatą od 5 miesięcy. Od narodzin mojego dziecka czuję, jakbym nie ogarniał tego wszystkiego, co się dzieje. Myślałem, że jakoś sobie poradzę, że to będzie po prostu nowy etap, ale życie dało mi porządnego kopa. Zamiast radości jest chaos w głowie, emocje jak rollercoaster – przygnębienie, lęk, zmęczenie, które nie odpuszcza nawet po odpoczynku. A do tego ta frustracja, że nie potrafię się cieszyć z tego, co powinno być piękne.
Nie wiem, czy to coś w stylu poporodowego doła, czy może coś poważniejszego, ale czuję, że nie jestem w stanie sam tego ogarnąć. Jakie kroki mogę podjąć, żeby zacząć wychodzić na prostą?
Nie oczekuję szybkich cudów, ale chciałbym wiedzieć, czy to normalne, że tak się czuję, i co mogę zrobić, żeby lepiej się z tym wszystkim zmierzyć.
Jestem mamą 2 dzieci, z czego starsze posiada zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Dzień dobry, jestem mamą 2 dzieci, z czego starsze posiada zaburzenia ze spektrum autyzmu. Moje pytanie jest o młodszą córkę, która ma 3 lata. Niepokoi mnie jej zachowanie. Mianowicie od urodzenia jest bardzo nerwowa, w wieku niemowlęcym ciągle płakała i do tej pory jest tak równie często. Uspokaja ją tylko bujanie bądź wzięcie na ręce, lecz nie jest tak, że ją tak nauczyłam, ponieważ dzieje się tak od urodzenia. Bardzo szybko się irytuje i wpada w histerię, jak nie dostanie tego, czego chce bądź coś jej nie wyjdzie. Odnoszę wrażenie, że córka ciągle potrzebuje dotyku drugiej osoby. Zasypia tylko podczas bujania, w nocy się budzi i nadal trzeba bujać. Rzadko bawi się sama, potrzebuje, żeby ciągle ktoś był w jej pobliżu i często odrywa się od zabawy, żeby się przytulić. Oprócz tego mówi wyraźnie, zaczęła chodzić w wieku roku, jest mądrą dziewczynką, która rozumie polecenia. Z racji tego, że mój syn jest autystyczny, chciałabym zapytać, czy córka w związku z tym tez może? Bądź ewentualnie jaka przyczyna może być takiego zachowania u córki? Aktualnie mamy w planach wybrać się do psychologa, ale nie wiem, w jakim kierunku próbować ewentualnej diagnozy. Proszę o pomoc
