Odpowiedz jako specjalista
WsteczPrzyjaciółka choruje na schizofrenię. Nie wiem jak z nią rozmawiać, kim teraz jest.
Dzień dobry , przyjaciółka ma schizofrenię, dowiedziałam się po jej ponoć kolejnym ataku choroby - nie brała leków .. uciekła z domu ... Omamy, mówiła od rzeczy ... Znalazła ją policja i obecnie jest w szpitalu .. już około miesiąca nie widzę w jej zachowaniu poprawy, mówi dziwne rzeczy, które nie miały miejsca, potrafi dzwonić 40 razy w ciągu godziny mówiąc za każdym razem to samo .. kompletnie nie wiem jak się zachować. Chciałabym jej pomóc, ale te telefony powoli już mnie wykańczają, nie wiem co mówić, mam wrażenie, że z każdym dniem jest inną osobą .. czy ona już nie będzie tą samą osobą, co przed tym atakiem ? Jak z nią rozmawiać? Boje się, że gdy nie odbiorę telefonu załamie się ... Proszę o pomoc, jak mam się zachować i jak rozmawiać?
Kasia
1 rok temu
Paweł Cisowski
Dzień dobry Pani Kasiu
Schizofrenia jest chorobą, z którą można skutecznie walczyć za pomocą leków przeciwspychotycznych oraz równoległej psychoterapii (zalecana jest terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym). Większość leków przeciwpsychotycznych II generacji skutecznie wpływa zarówno na objawy pozytywne schizofrenii (m.in. urojenia i omamy), a także na objawy negatywne (m.in. wycofanie emocjonalne, apatia, trudność w myśleniu abstrakcyjnym, upośledzenie uwagi etc.). Z tego co Pani pisze, Pani przyjaciółka doświadczyła kolejnego epizodu psychotycznego, który wymaga hospitalizacji. Problemem pacjentów mierzących się ze schizofrenią bywa fakt, iż 25-50% z nich odstawia leki lub przyjmuje je nieregularnie, co bardzo mocno wpływa na jakość leczenia oraz na nasilenie się objawów. Mimo, iż nie jest Pani lekarzem prowadzącym, ani psychoterapeutką swojej przyjaciółki, zalecałbym o ile to możliwe “przemycanie” w rozmowach jak największej dawki psychoedukacji na temat tej choroby i podkreślanie ważności regularnego przyjmowania leków przeciwpsychotycznych.
Pozdrawiam serdecznie
Paweł Cisowski
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
niewątpliwie jest to dla Pani trudna sytuacja, która może wywoływać dużo emocji. Proszę pamiętać, że schizofrenia jest trudnym i skomplikowanym zaburzeniem zarówno dla przyjaciółki, jak i może być trudna dla Pani. Myślę, że ważnymi czynnikami w rozmowie z przyjaciółką będzie spokój, cierpliwość oraz wspieranie jej leczenia. Natomiast poroszę w tym wszystkim pamiętać o sobie i o swoim zdrowiu psychicznym. Proszę stawiać granice oraz odpowiednio reagować, gdy są one przekraczane. Być może warto poszukać dla siebie grupy wsparcia.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Ewelina Kowalska
Dzień dobry,
widzę, że martwi się Pani o stan zdrowia przyjaciółki i chciałaby Pani jej pomóc, ale jednocześnie czuje się Pani zagubiona i zmęczona. To naturalne, że sytuacja choroby psychicznej bliskiej osoby może wzbudzać w Pani niepokój i poczucie zagubienia, którego doświadcza najprawdopodobniej również osoba chora. Sytuacja choroby psychicznej przyjaciółki jest trudnym doświadczeniem również dla Pani, dlatego warto zadbać o swoje własne uczucia i aktualne potrzeby.
Warto zastanowić się również nad tym na co ma Pani bezpośredni wpływ, a na co nie ma Pani wpływu. Nie ma Pani wpływu na obecny stan psychiczny przyjaciółki i jej proces leczenia, jest już ona pod opieką specjalistów, którzy starają się jej pomóc. To co może Pani zrobić to w miarę możliwości wspierać ją swoją obecnością i słowami, akceptując sytuację taką jaką jest w tym momencie. Pomocny w rozmowie z przyjaciółką może być przede wszystkim spokój, opanowanie i akceptacja. Nie warto natomiast w rozmowie spierać się i konfrontować treści urojeniowych z rzeczywistością. Powrót do zdrowia i poprzedniego funkcjonowania jest jak najbardziej możliwy, a akceptujące i bezpieczne otoczenie wspiera proces leczenia. Polecam skorzystanie z wizyty u psychologa w celu zatroszczenia się również o swój dobrostan psychiczny; rozmowa z psychologiem mogłaby pomóc Pani w radzeniu sobie z tą sytuacją i własnymi uczuciami.
Pozdrawiam serdecznie,
Ewelina Kowalska - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry Pani Kasiu,
rozumiem Pani sytuację. Chce Pani udzielić odpowiedniego wsparcia swojej przyjaciółce, a przy tym czuje się Pani wykończona tą sytuacją.
W przypadku odstawienia leków przy schizofrenii najczęściej kończy się to powrotem do epizodów choroby.
Sugeruję, aby skontaktować się z najbliższymi osobami (rodzina, znajomi) swojej przyjaciółki i poinformować ich o stanie jej zdrowia. Przy tym zaznaczę, że pomimo, iż macie bliskie relacje ze sobą, to NIE PONOSI Pani odpowiedzialności za to, co dzieje się w życiu Pani przyjaciółki.
Proszę o siebie zadbać.
1 rok temu
Aleksandra Kaźmierowska
Dzień dobry,
schizofrenia jest chorobą, w której konieczne jest stałe i regularne przyjmowanie leków. Przerywanie leczenia na własną rękę, czy też samodzielne zmniejszanie lub zwiększanie dawki leku bez konsultacji z lekarzem psychiatrą grozi nawrotem choroby lub zaostrzeniem jej przebiegu. W takich sytuacjach konieczna jest hospitalizacja oraz ponowne włączenie leków. Niestety reakcja pacjentów na leki jest bardzo indywidualna. U niektórych pacjentów zmiany w zachowaniu mogą być widoczne po ok 2-6 tygodniach a u innych nawet po kilkunastu.
To co ważne, to aby troszcząc się o przyjaciółkę nie zapominała Pani o sobie i swoich granicach. Jeśli to możliwe warto zapewnić sobie wsparcie bliskich osób, dzielić się z nimi tym co Pani przeżywa i czego doświadcza w tej sytuacji. Warto przyjrzeć się temu jaka ilość i natężenie kontaktu jest dla Pani w porządku a jaki powoduje u Pani wyczerpanie. Ustalenie z przyjaciółką konkretnych godzin czy pory dnia na Wasz kontakt może być w tym momencie trudne ze względu na jej stan, dlatego ważne aby ustaliła go Pani sama dla siebie dbając o swoją kondycję psychiczną.
Pozdrawiam,
Aleksandra Kaźmierowska
1 rok temu
Zobacz podobne
Leczę się z powodu schizofrenii paranoidalnej, jednak powoli czuję, że chciałbym niektóre rzeczy w życiu zmienić. Jednak na myśl o tym wpadam w silniejsze stany psychotyczne.
Dzień dobry. Nie będę krył, że piszę to pytanie z pewnymi emocjami. Mam 34 lata, jestem facetem, mam stwierdzoną schizofrenię paranoidalną i ostatnio atakują mnie stany psychotyczne, przynajmniej tak to rozumiem. Dzisiaj, wczoraj, i co jakiś czas od kilkunastu lat, więc jestem sfrustrowany. Chciałbym zapytać o jakąś poradę, jak sobie z tym radzić, więc dla lepszego obrazu opiszę mniej więcej swoją sytuację. Choroba rozwijała się stopniowo, jak miałem kilkanaście lat. W skrócie to przeżywałem masakryczne przeżycia często od tamtego czasu, czyli powiedzmy, że to właśnie mniejsza lub większa psychoza. Od kilku lat chodzę na grupę wsparcia, od półtora roku na psychoterapię indywidualną dwa razy w tygodniu. Nigdy nie miałem dziewczyny, nigdy nie miałem pracy. Czuję (i czuję to coraz bardziej w miarę terapii), że chciałbym odseparować się od rodziców (bo ciągle z nimi mieszkam), znaleźć więcej fajnych znajomych (albo pogłębiać znajomości z osobami z grupy wsparcia), dzielić się z nimi zainteresowanymi. Wiem, że potrzebna jest kasa, więc powiedzmy trochę czuję chęć do pracy. Jestem na rencie, ale niedługo może mi się ona skończyć. Szykuje się więc dużo zmian i gdy o tym myślę, wpadam w stany psychotyczne, co powoduje, że nie jestem w stanie dążyć do moich celów. Biorę leki przeciwpsychotyczne, biorę pod uwagę możliwość zwiększenia dawki, chociaż niezbyt to mi się uśmiecha. Jeszcze dodam, że mam duży problem z relacjami z ludźmi, przeżywam napięcie podczas spotykania się, jestem introwertykiem, ale z drugiej strony zależy mi bardzo na relacjach. Może jest coś, co można mi poradzić, podpowiedzieć? Pozdrawiam
Jak radzić sobie z mamą chorującą na schizofrenię? Czy wyprowadzić się podczas ataku?
Dzień dobry, moja mama choruje od kilku lat na schizofrenię. Teraz właśnie ma atak i jak zwykle traktuje mnie jak wroga.
Czy aby się wyciszyła to, czy powinnam na ten czas wyprowadzić się z domu?
Sąsiadka choruje na schizofrenię, utrudnia mi funkcjonowanie. Jak z nią rozmawiać? Co zrobić?
Jak pozbyć się schizofreniczki?
Witam, mam problem z sąsiadką, która chorują na schizofrenię. Notorycznie się mnie czepia, stoi pod moimi drzwiami, wyrzuca mi wycieraczki spod drzwi, wymyśla rzeczy, które nie mają miejsca i za nie mnie obwinia. Próbowałam rozmawiać z nią jak człowiek z człowiekiem, ale niestety po kilku minutach od momentu, gdy mogłoby się wydawać, że rozumie i jest w porządku, zmienia ton, zmienia zdania, zmienia zupełnie to co wcześniej udało się wypracować. Nic po prostu nie dociera, żadna normalna, spokojna rozmowa, kieruje się wyzwiskami, i nie da się prowadzić rozmowy. Przyczepiła się mnie dosłownie za nic, bardzo mnie to męczy, i już denerwuje, bo chcę spokojnie funkcjonować i żyć. Jak mam się pozbyć jej z mojego otoczenia? Jak mam z nią rozmawiać, żeby dała mi spokój? Przypomnę, że żadne rozmowy spokojnie, kulturalne, zupełnie nie oceniające i wręcz wyciągające rękę do pokoju - zupełnie nic nie dają…
mam dość..
Jak mam poradzić sobie z diagnozą mamy chorej na schizofrenię?
Jak mam poradzić sobie z diagnozą mamy chorej na schizofrenię? Nie daję rady żyć, myślę o niej a nie mam ochoty iść do niej do szpitala.
Jak pomóc mamie ze schizofrenią, gdy odmawia leczenia?
Mama choruje na schizofrenie...
Kilkakrotnie hospitalizowana w szpitalu psychiatrycznym.
Mama nie chce się leczyć, uważa, że jest zdrowa.
Do tej pory mieszkała z tatą i on się nią zajmował. Niestety tata zmarł, a mama została sama w domu. Mama nie chce dać sobie pomóc, a choroba znowu postępuje.
Nie da się jej namówić na leczenie. Co mógłbym zrobić w takiej sytuacji? Jej stan się pogarsza.
