WsteczJak nie rzutować moich traum z dzieciństwa na dziecko?
Jak poradzić sobie z mini traumami z dzieciństwa, żeby nie przekazywać im dalej swojemu dziecku? Odkąd pamiętam słyszałam od mamy, że to moja wina, że tata krzyczy na siostrę a mnie faworyzuje , że wszystko wymuszam płaczem, nigdy nie czułam, że moje uczucia są dla niej ważne, a jak miałam około 11 lat to wyjechała do pracy za granice. Tata nadużywał alkoholu i mama nie miała z nim lekkiego życia, często brakowało pieniędzy, i były awantury, mimo to zawsze czułam się z nim bardziej związana, przez co miałam wyrzuty sumienia, bo jak mogę go lubić, skoro on źle traktuje mamę czy siostrę. Był okres, że byłam źle traktowana w grupie znajomych, ale nigdy o tym nikomu nie powiedziałam, bo nie czułam, że mogę. Mam wrażenie, że moje dzieciństwo ma duży wpływ na moją samoocenę i wpływa na moje reakcje i zachowania w dorosłym życiu, i że odbija się to na moim dziecku, ale nie do końca to rozumiem i nie wiem jak nad tym pracować.
Anonimowo
Odpowiedz jako specjalista
Aleksandra Zembala
Dzień dobry!
Wyobrażam sobie, jak trudne może być uświadomienie sobie, że trudne doświadczenia z przeszłości wpływają na Pani obecne życie i relację z dzieckiem; jednocześnie wymaga to sporej odwagi i samoświadomości oraz dowodzi, jak ważna jest dla Pani ta relacja. To ogromny zasób.
Warto jest się zastanowić, w jaki dokładnie sposób Pani dzieciństwo wpływa na Pani obecne życie - zwłaszcza na Pani zachowanie i reakcje emocjonalne, które najbardziej Pani przeszkadzają - a także jakie sytuacje je obecnie wyzwalają. Dzięki zwiększaniu uważności na swoje doświadczenie można jednocześnie zwiększać kontrolę nad własnym zachowaniem i impulsami. Do pracy nad polepszeniem samooceny dobrze jest sięgnąć po książki samopomocowe, np. "Jesteś kimś więcej, niż myślisz" Glenn R. Schiraldi. Bardzo cenne mogłoby się okazać podjęcie psychoterapii indywidualnej - pozwoliłoby to dokładne zrozumienie przyczyn Pani trudności oraz systematyczną pracę nad nimi.
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego,
Aleksandra Zembala, psycholożka i psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Elżbieta Byzdra-Rafa
Dzień dobry 🙂
Napisała Pani o mini traumach z dzieciństwa 🙂
Gdy spotykam się z podobnym komunikatem, często przywołuję metaforę płatków śniegu. Gdy zaczyna padać śnieg, oglądamy z ciekawością pojedyncze, maleńkie płatki. Gdy pada całą noc musimy się solidnie napracować, aby odśnieżyć drogę. A pod lawiną giną ludzie. A przecież to te same, malutkie płatki śniegu. Z tych "mini traum" tworzy się realna trauma. To dobry temat na terapię. Cenne jest to, że w przeciwieństwie do Pani rodziców, Pani ma świadomość, że przeszłość może wpływać na teraźniejszość, obecne zachowania, emocje i może stać się przyczyną obecnych i późniejszych trudności Pani dzieci. Zachęcam do rozpoczęcia terapii. Pozdrawiam
Elżbieta Byzdra-Rafa
terapeutka Gestalt
Klara Tymińska
Dzień dobry,
Pierwszy krok już Pani w tym kierunku wykonała, bo widzi Pani problem i postanowiła zmianę, po czym zaczęła szukać pomocy. To co może Pani robić sama, to zauważać swoje myśli i jakieś negatywne zachowania w stosunku do dziecka i je świadomie zmieniać. Natomiast w przypadku gdzie mamy tak głębokie rany jak odrzucenie przez matkę i alkoholizm ojca, myślę że potrzebna jest tu głębsza terapia najlepiej z osobą specjalizującą się w traumach wczesnodziecięcych, gdzie będzie mogła Pani przepracować to co działo się w dzieciństwie. Sama Pani widzi, że ma to bezpośredni wpływ i na Pani samoocenę, na relację z otoczeniem i dzieckiem, ogólnie na Pani życie.
Proszę też wziąć pod uwagę, że ważną rzeczą jest to, że jeśli są jakieś trudności tu i teraz, które trzeba załatać szybko, to warto najpierw pójść na terapię krótkoterminową, np terapię poznawczo-behawioralną lub skoncentrowaną na rozwiązaniach. Jest to bardzo ważne, ponieważ czasem kiedy tu i teraz jest krytycznie, to rozkopywanie traum może nam nie służyć, w takiej sytuacji, najpierw trzeba uporządkować tu i teraz, by mieć odpowiednią przestrzeń do pracy nad traumami.
Wiem, jak trudna czasem jest to droga zarówno emocjonalnie jak i finansowo, ale jest to droga, która zmienia rzycie na znacznie spokojniejsze i szczęśliwsze. I naprawdę warto zrobić to dla siebie i swojego dziecka. Jest Pani bardzo wartościową i wspaniałą osobą, tylko musi Pani to w sobie odkryć i w to uwierzyć.
Pozdrawiam,
Klara Tymińska
Katarzyna Brożyna
Dzień dobry
To częste obawy, nawet wśród osób, które nie doświadczyły tyle co Ty. Twoja chęć, by ochronić dziecko przed tym, co raniło Ciebie w dzieciństwie jest naturalna.
Uświadom sobie, że nie jesteś swoją traumą - zrobiłaś już ku temo ogromny krok, bo jeśli coś zauważasz, to znaczy, że masz na to wpływ!
Spróbujmy więc poszukać co można zrobić doraźnie, już teraz.
1. Czy pamiętasz sytuacje, w których reagowałaś wobec swojego dziecka tak, jak naprawdę byś chciała? Może były chwile, gdy okazałaś mu ciepło, cierpliwość albo uważność, mimo że sama nie miałaś tego w dzieciństwie?
2. Co mogłoby sprawić, że będzie tych chwil/sytuacji trochę więcej?To nie musi być wielka zmiana. czasem wystarczy jedno zdanie wsparcia wobec dziecka, jedno przytulenie, czy jeden moment, kiedy powiesz sobie w myślach: „teraz robię inaczej niż moja mama/tata”.
Nie chodzi o to, żeby naprawić przeszłość, ponieważ ona już była. Chodzi o to, żeby używać tego, co działa dziś i krok po kroku budować więcej takich chwil.
Możesz sobie zadać pytanie:
Co chciałabym, żeby moje dziecko o mnie pamiętało za 20 lat?
A potem małymi gestami zacząć to tworzyć już teraz.
Pozdrawiam ciepło
Katarzyna Brożyna
Psycholog
Adam Gruźlewski
Szanowna Pani,
dziękuję za podzielenie się tą historią. Pani słowa świadczą o ogromnej trosce i chęci ochrony własnego dziecka. To, czego doświadczyło Pani w dzieciństwie wygląda na złożoną traumę, która - jak słusznie Pani zauważyła - może wpływać na Pani dorosłe życie, na postawy, zachowania, czy samoocenę. Już samo zauważenie tego może jednocześnie potwierdzać, jak dużą świadomość i wolę walki posiada Pani w sobie. Aby lepiej zrozumieć te mechanizmy, zachęcam do wizyty u psychotraumatologa lub terapeuty, który pomoże Pani zintegrować te niezwykle trudne doświadczenia.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
Lucio Pileggi
Sam fakt, że martwi się Pani o swoje dziecko i nie chce, aby przeżyło te same trudne doświadczenia, jest już znakiem, że idzie Pani w dobrym kierunku – pokazuje to troskę i samoświadomość.
To, czego doświadczyła Pani w dzieciństwie, na pewno było trudne i prawdopodobnie zostawiło ślady w Pani samoocenie albo w tym, czego oczekuje Pani w relacjach z innymi. Na przykład pisze Pani, że nie czuła Pani, iż może komuś powiedzieć, że była Pani źle traktowana w grupie znajomych.
Ale niekoniecznie musi to wprost przekładać się na Pani zachowanie wobec dziecka. Pytanie brzmi: co konkretnie sprawia, że ma Pani takie obawy – czyli które zachowania chciałaby Pani zmienić?
Rozmowa ze specjalistą może pomóc lepiej zrozumieć, w jaki sposób Pani przeszłość wpływa na teraźniejszość.
Mam nadzieję, że uda się Pani znaleźć poczucie większego spokoju i pewności.
Serdecznie pozdrawiam
Lucio Pileggi, Psycholog
Elza Grabińska
Szanowna Pani,
to naprawdę cudowne, że dostrzega Pani wpływ swojego dzieciństwa na dorosłe życie i że chce Pani świadomie zadbać o siebie po to, aby być jak najlepszym, uważnym rodzicem. To ogromna wartość i dowód troski o swoje dziecko.
Najlepszym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest praca z psychologiem lub psychoterapeutą, który pomoże Pani przyjrzeć się schematom wyniesionym z domu rodzinnego, przepracować trudne emocje i nauczyć się nowych sposobów reagowania. To naturalne, że wydarzenia z dzieciństwa odciskają ślad na samoocenie i relacjach szczególnie, gdy mamy poczucie, że brakowało w nich akceptacji, poczucia bezpieczeństwa czy przestrzeni na wyrażanie emocji.
Wiele rodziców decyduje się na terapię właśnie po to, by przerwać pewien cykl i dać swoim dzieciom coś innego - więcej zrozumienia, wsparcia i miłości. To nie jest oznaka słabości, lecz odwagi i mądrości. Proszę pamiętać, że nie musi Pani radzić sobie z tym wszystkim sama. Rodzicelstwo bywa naprawdę trudne, a z pomocą specjalisty można nauczyć się lepiej rozumieć siebie i swoje reakcje, a tym samym wzmocnić relację z dzieckiem.
Wszystkiego dobrego, Elza Grabińska, psycholog.
Justyna Majewska
Dzień dobry
Zadawanie sobie pytań jest dla mnie oznaką potrzeby zmiany obecnej sytuacji i uważności w kierunku szukania dobrostanu. Trudne doświadczenia z dzieciństwa mogą wpływać na relacje, zwłaszcza z najbliższymi i najdroższymi nam ludźmi. Jeżeli zauważa się w sobie nagromadzające trudności w reagowaniu na różne sytuacje związane z rodzicielstwem, warto skorzystać ze wsparcia psychologicznego. Trudno jest mi wskazać jedną czy dwie metody radzenia sobie z traumą z dzieciństwa, trzeba cierpliwości, by w swoim tempie odkryć i odbudować siebie i zacząć żyć życiem o jakim się marzy.
Życzę dużo wyrozumiałości dla samej siebie.
Pozdrawiam
Justyna Majewska
Psycholog, Sandplay Therapy Practitioner
Agnieszka Domaciuk
Sytuacje z dzieciństwa, które opisujesz na pewno były trudne do udźwignięcia w wieku dziecięcym, ale również w życiu dorosłym. Rodzina, w której jeden z rodziców nadużywa alkoholu cierpi jako cały system powiązany bliskimi więziami. Relacje z osobami znaczącymi, jakimi są rodzice na pewno mają duży wpływ na kształtowanie własnej samooceny, poczucia sprawczości i decyzyjności. Warto, abyś miała świadomość tego, że zachowania rodziców to ich odpowiedzialność, nie możesz przyjmować na siebie winy za kształt relacji, jaką zbudowali między sobą rodzice, tym bardziej za postawy osoby nadużywającej alkohol. Na pewno wszelkie doświadczenia życiowe kształtują w nas przekonania dotyczące nie tylko nas samych, ale również tego, co nas otacza i naszej przyszłości. Przekonania sprawiają, że w różnych sytuacjach uruchamiają się nam konkretne myśli i na skutek tego emocje i zachowania. Jeśli zauważasz, że któreś z Twoich sposobów radzenia sobie czy zachowań, w Twojej ocenie niosą za sobą nieprzyjemne konsekwencje dla Twojego dziecka, być może warto porozmawiać o tym z psychologiem lub psychoterapeutą i znaleźć te nieadaptacyjne przekonania, które zostały wykształcone na przestrzeni minionych lat? Praca nad zmianą na pewno wymaga czasu i własnej pracy, jednak jeśli tylko widzisz taką potrzebę - naprawdę warto się w to zaangażować i pozwolić sobie żyć inaczej, według własnych potrzeb. Terapia nie tylko pozwala zrozumieć mechanizmy, przyczyny naszego zachowania, ale również uczy nowych, pomocnych zachowań i sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych.
Anna Kapelska
Dzień dobry,
Z tego co Pani pisze, dzieciństwo nie było dla Pani łatwe i być może nie została u Pani zaspokojona podstawowa potrzeba bezpieczeństwa. Często słyszała Pani komunikat - niestety od najbliższej osoby- który brzmiał " to twoja wina" co mogło znacząco wpłynąć na Pani samoocenę i sposób tworzenia relacji w wieku dorosłym.
To naprawdę ważne, że Pani to już dostrzega i ma świadomość, że jakieś wydarzenia / sytuacje z przeszłości czy właśnie słowa, które Pani słyszała, mogą rzutować na to, jak Pani się czuje dzisiaj.
To także pierwszy krok do pogłębienia i zrozumienia swoich emocji, myśli i co za tym idzie, zachowań.
Jeśli ma Pani taką możliwość, zachęcam do spróbowania odbycia terapii i być może poukładania tych kawałków, których nie do końca Pani rozumie.
Wszystkiego dobrego!
Anna Kapelska
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Współczuję Pani, że przeszła Pani przez trudne chwile w dzieciństwie. Niestety nie mamy wpływu na to jakich mamy opiekunów kiedy jesteśmy dziećmi, ale nasze dzieciństwo ma bardzo duży wpływ na nasze dorosłe życie - jak radzimy sobie z emocjami, jak wchodzimy w relacje, jak reagujemy na sytuacje stresowe itd.
Osoby, które w dzieciństwie doświadczyły przemocy fizycznej lub psychicznej, w dorosłym życiu mogą się charakteryzować tzw. pozabezpiecznym stylem przywiązania, czyli mówiąc krótko - mieć problemy w relacjach.
Pani wspomina o alkoholizmie ojca, o obarczaniu Pani winą, o awanturach. To musiały być trudne przeżycia dla małego dziecka, być może niezrozumiałe, wywołujące lęk. I mogą rzutować na to jakie ma Pani schematy, przekonania i ostatecznie zachowania.
Wspaniale, że pomyślała Pani o przepracowaniu tych problemów, jak również, że ma Pani na uwadze dobro swojego dziecka. Pisze Pani, że może to na dziecko wpływać, jednak nie znam więcej szczegółów i nie potrafię się do tego odnieść. Jednak jeżeli coś wzbudza Pani obawy to zachęcam do wizyty u psychologa lub psychoterapeuty, który pomoże Pani zidentyfikować problematyczne przekonania i zachowania i pracować nad nimi. Co może wpłynąć dobrze nie tylko na Panią, ale też na bliskie Pani osoby.
W międzyczasie mogę polecić pomocne książki, np. Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców (Gibson), Wyrosnąć z DDA. Wsparcie dla dorosłych córek alkoholików (Ackerman), lub Potrzeby emocjonalne dziecka. Jak uniknąć rodzicielskich błędów, aby wychować emocjonalnie zdrowe, szczęśliwe dziecko (Louis).
Pozdrawiam
Paulina Habuda
Psycholog
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
doświadczała Pani naprawdę trudnych sytuacji, dlatego tym bardziej warto docenić fakt, że chce Pani nad tym popracować, by nie przekazać swojemu dziecku niezdrowych schematów. W pracy nad tym, najważniejsze będzie oddzielanie przeszłych zranień od obecnej relacji z dzieckiem oraz rozpoznawanie momentów, w których odzywają się stare wzorce zachowań. Bywa tak, że nasze reakcje wynikają bardziej z tego, czego doświadczaliśmy w przeszłości, niż z sytuacji, które mają miejsce tu i teraz. To, co warto sobie ofiarować to uważność i łagodność dla samej siebie, bo dzięki temu łatwiej będzie okazać to własnemu dziecku. Proszę też pamiętać, że nie trzeba być "idealnym" rodzicem, by zapewnić dziecku wystarczająco dobre dzieciństwo. Nie chodzi o to, by nie popełniać błędów, ale o to, by brać za te błędy odpowiedzialność i wrócić do relacji, rozmawiać z dzieckiem. W pracy nad trudnym dzieciństwem warto wspomóc się profesjonalnym wsparciem psychologa lub psychoterapeuty.
Życzę wszystkiego dobrego,
Justyna Bejmert
Psycholog
Aleksandra Żochowska
Dzień dobry,
widzę, że nosi Pani w sobie dużo bólu z dzieciństwa - m.in. poczucie winy, że nie miała Pani jako dziecko prawa do własnych uczuć, że stała Pani pomiędzy lojalnością wobec mamy i więzią z tatą. Mam taką myśl, że to ma prawo być ciężkie. To naturalne, że takie doświadczenia (zwłaszcza te niewypowiedziane czy przez długi czas trzymane w sobie) mogły zostawić ślad i do dziś mogą wpływać na Pani codzienne funkcjonowanie - także w relacji z dzieckiem. Doceniam to, że Pani to dostrzega. Już sam fakt, że ma Pani refleksję nad sobą i swoimi doświadczeniami, jest ogromnym krokiem w stronę zmiany. Uświadomienie sobie problemu jest często pierwszym krokiem w tym kierunku i świadczy o dużej uważności oraz trosce - zarówno o siebie, jak i o bliskich. W takiej pracy duże wsparcie daje psychoterapia - to bezpieczne miejsce, gdzie można przyjrzeć się dawnym ranom, nazwać i przeżyć różne emocje, spojrzeć inaczej na kontekst rodzinny, a w dalszej kolejności - nauczyć się nowych sposobów reagowania, aby nie powielać dawnych schematów. W terapii będzie Pani mogła stopniowo uwalniać się od ciężaru przeszłości i budować relacje z dzieckiem na własnych, zdrowszych zasadach. Zachęcam do rozważenia terapii w nurcie systemowym, który kładzie duży nacisk na rodzinną historię i kontekst całej rodzinny.
Pozdrawiam ciepło i życzę dużo siły,
Aleksandra Żochowska
Sylwia Harbacz-Mbengue
Dzień dobry,
to, co Pani opisuje, jest niezwykle ważne i stanowi klucz do zrozumienia wielu trudności, z jakimi mierzy się Pani w dorosłym życiu. Świadomość tych doświadczeń to już pierwszy i najważniejszy krok w procesie leczenia.
Proponuję zacząć od nazwania i akceptacji swoich emocji.To, co Pani czuje, jest kluczowe w relacji z dzieckiem. Jeśli w dzieciństwie Pani uczucia były ignorowane, proszę być uważną na uczucia swojego dziecka. Dobry pomysłem jest też obserwowanie własnego poczucia winy- czy faktycznie zrobiła Pani coś złego, czy to poczucie wynika z Pani wcześniejszych doświadczeń?
Najskuteczniejszym narzędziem do pracy z traumami jest psychoterapia.
Pozdrawiam serdecznie
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
Anna Gibaszek-Mądry
Dzień dobry,
Opisujesz dzieciństwo, w którym brakowało bezpieczeństwa emocjonalnego, w którym to co czujesz nie było uznawane a relacje były pełne napięcia - takie doświadczenia mogą zostawić trwały ślad w dorosłym życiu. Jednocześnie to, że zauważasz wpływ tych doświadczeń na siebie i Twoich bliskich, jest ogromnym krokiem w kierunku zmiany i ochrony tych, których kochasz. Proces ten będzie jednak wymagał czasu i wsparcia doświadczonej osoby. Najlepiej, żebyś przeszła go w relacji z drugim czyli w terapii, która pozwoli Ci uznać swoje doświadczenia i towarzyszące im emocji, rozpoznawać wzorce swoich zachowań (twoje doświadczenia mogą wpływać na Twoje reakcje wobec siebie i innych), stopniowo wprowadzać zmiany w relacji z dzieckiem bez poczucia winy.
Dzieciństwo kształtuje nas na wiele sposobów, ale nie musi decydować o tym, jak wychowujemy dzieci.
Świadomość, że pewne wzorce i emocje mogą powtarzać się w relacji z naszymi pociechami, to pierwszy krok do zmiany.
Życzę Ci dużo cierpliwości, odwagi i czułości wobec siebie na tej drodze!
Anna Marków
To, co opisujesz, to doświadczenia traumy rozwojowej/relacyjnej, nie jednorazowego zdarzenia, ale powtarzających się sytuacji, w których dziecko nie czuło się widziane, ważne, a więc nie czuło fizjologicznego bezpieczeństwa. W takich warunkach uczymy się tłumić emocje, dopasowywać, kurczyć i brać odpowiedzialność za emocje innych. To mechanizmy obronne, które w dzieciństwie pomagały przetrwać, ale w dorosłości obciążają relacje, samoocenę i układ nerwowy.
W traumie rozwojowej często czujemy sprzeczne emocje (np. miłość i złość jednocześnie), dlatego samo „wyrzucanie z siebie” emocji nie działa. Kluczowe jest kontenerowanie – uczenie się zauważania i odczuwania emocji w ciele, bez tłumienia i bez ucieczki. Dzięki temu nie przenosimy napięcia na dziecko, tylko pokazujemy, że emocje są bezpieczne i naturalne.
Twoje dziecko nie potrzebuje mamy idealnej, ale takiej, która wraca do kontaktu i uczy się być blisko własnych uczuć. To jest kluczowe, bo dzieci wyczuwają nasze stany emocjonalne. Jeśli Ty uczysz się bezpiecznie czuć, Twoje dziecko też uczy się, że emocje są ok. A Twoje wewnętrzne dziecko musi zostać zauważone, zaopiekowane i zaakceptowane w pełni, by odbudować poczucie bezpieczeństwa.
To już ogromny krok, że widzisz wpływ dzieciństwa i chcesz to zatrzymać, sama świadomość jest początkiem zmiany. Przy traumie rozwojowej/relacyjnej jednak sama psychoedukacja często nie wystarczy, dobrze byłoby skorzystać z terapii, by przepracować przeszłość, jej konsekwencje w dorosłości odbijające się na przekonaniach, samoocenie, pracę z ciałem i układem nerwowym, praca z wewnętrznym dzieckiem, jest tu troszkę do odpakowania. Trzymam kciuki.
Sylwia Szulecka
Szanowna Pani,
z tego, co Pani pisze, ma Pani za sobą doświadczenie trudnego dzieciństwa. Wszystkie opisane przez Panią przeżycia mogły wpłynąć na relacje z samą sobą i z innymi. Warto się przyjrzeć sposobom radzenia sobie, jakich nauczyła się Pani w przeszłości. Kiedyś mogły Pani pomóc przetrwać trudne doświadczenia, teraz zaś mogą stawać na drodze do zbudowania takiego życia, jakim chciałaby Pani żyć. Opisuje Pani trudności w zauważaniu, nazywaniu i uznawaniu swoich granic. To także obszar, na którym warto się zatrzymać na dłużej. Dobrym sposobem na pracę nad tymi obszarami, jest podjęcie psychoterapii, która pomoże Pani zrozumieć swoje emocje, myśli, zachowania czy przekonania. Jeśli nie ma Pani możliwości rozpoczęcia psychoterapii, alternatywą jest na przykład podjęcie próby samopomocy poprzez korzystanie z różnych dostępnych na rynku książek (np. Joanny Flis "Co ze mną nie tak? O życiu w dysfunkcyjnym środowisku, w Polsce i o tym, jak sobie z tym (nie)radzimy").
Życzę powodzenia na drodze do rozumienia siebie
Sylwia Szulecka
psycholog-seksuolog, psychoterapeuta
Pamela Górska
Pierwszym krokiem jaki Pani zrobiła jest zauważenie problemu i to już naprawdę ogromny krok w stronę lepszego. Kolejny krok, jaki Pani już dokonała, jest chęć nie przeniesienia tego na własne dzieci. Wysyłam ogromne gratulacje, ponieważ nie każdy ma odwagę na zaobserwowanie tego procesu! Kolejnymi krokami, jakie warto podjąć jest akceptacja, zrozumienie sytuacji oraz wyjście ze "szpagatu" pomiędzy tym co było a tym co jest oraz pozostawienie bagażu za sobą. Oczywiście polecam terapię, np. w nurcie schematów. Bardzo dobrym również sposobem jest praca z oddechem, dzięki któremu można bliżej poznać siebie oraz swoje potrzeby. Dopuszczenie swojej podświadomości do głosu oraz zauważenie myśli sabotujących - nie ich wykluczenie a zrozumienie i poproszenie o zajęcie miejsca obok, samemu zaś przejęcie sterów.
Trzymam kciuki za nową drogę oraz pozdrawiam, Pamela Górska Psycholog
Jessica Gagola
Witaj, nasze dzieciństwo ma wielka moc w dorosłym życiu. Jednak jest coś, co jest kluczowe. To nie nasza wina, w jakim środowisku się wychowaliśmy. Nie mieliśmy wyboru i możliwości zmian. Dziś w dorosłym życiu przychodzi zmierzyć się z naszymi traumami i wspomnieniami. Jako dorośli ludzie często mamy w sobie niezaopiekowaną małą istotę, która jest skrzywdzona i niesie ze sobą taki bagaż doświadczeń, że ciężko iść przez życie lekko. Świadomość tego, co było dla nas krzywdzące, to krok świadomości w kierunku zmian. Dziś działamy na pewnych gotowych schematach które są bardziej lub mniej świadome a zostały nam wgrane za dziecka. Tamte normy nie są normami teraz. Dziś wiesz jak chcesz żyć i co zmienić. Można to zrobić, np. z psychologiem
Tomasz Pisula
Dzień dobry,
to ważne pytanie i bardzo ważne, że jest Pani świadoma problemów.
Nic nie zastąpi terapii, ponieważ schematy są przekazywane w automatyczny, nieświadomy sposób - poprzez gesty, spojrzenia, energię, którą odczuwamy w ciele, a także wyparte emocje, które dotykają nas w sposób nieuświadomiony. Dlatego praca powinna odbywać się na poziomie głębokim, aby pracować na świadomych i nieświadomych mechanizmach.
Na poziomie świadomym traume przerywa proces mentalizacji: komunikowanie swoich emocji i myśli oraz uważność wobec uczuć i myśli dziecka.
Miałem okazję pisać o tym ostatnio, dlatego podzielę się swoim wpisem, znajdzie tam Pani konkretne przykłady:
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0247AoLBRBWK8LrcNn9yG2N1uJ75NiBZWQg3wDchDy992V1uahLTgE8j6y9H9FMBtWl&id=61566379524893
Powodzenia,
Tomasz Pisula
Psycholog, psychoterapeuta.
Karolina Walczyk
Dzień dobry.
Już samo uświadomienie sobie, że to nie jest o moim dziecku, tylko to moja historia może wpłynąć i zmienić Twoją reakcję.
Samowspółczucie: pamiętaj, że nie Ty jesteś winna temu, co się działo w Twoim domu, byłaś dzieckiem i miałaś prawo czuć się bezpiecznie i ważna. Ponadto pomocne będzie budowanie nowych doświadczeń, bo dając swojemu dziecku akceptację i uwagę, których sama potrzebowałaś, lecz nie dostałaś, zaczniesz tworzyć inny wzorzec.
Nie da się całkowicie „wymazać” przeszłości, ale można ją przepracować tak, by była mniej obciążająca i nie kierowała Twoimi wyborami tu i teraz.
Serdecznie pozdrawiam,
Karolina Walczyk
Psycholog, Psychoterapeuta
Katarzyna Świdzińska
Żeby nie przenosić dalej tego, co bolało Ciebie, warto uczyć się zatrzymywać w trudnych momentach i pytać siebie: co teraz czuję? co naprawdę chcę przekazać swojemu dziecku? Czasem pomocne bywa też zapisanie myśli czy rozmowa z kimś zaufanym, żeby nie zostawać z tym samemu.
Proces uzdrawiania takich ran często wymaga cierpliwości i bywa łatwiejszy przy wsparciu psychoterapeuty.
Pozdrawiam,
Katarzyna Świdzińska, Psycholog
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
TW: myśli samobójcze
Witam, mam na imię Telimena i mam 30 lat. Jestem bardzo nieszczęśliwą i samotną osobą.
Moja mama wychowywała mnie samotnie. Gdy byłam dzieckiem, mój tata się mną nie interesował.
Jako dziecko byłam odrzucana i zaniedbana. Moja rodzina się mną nie interesowała, moja mama wychowywała mnie samotnie.
W szkole byłam bita i nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić.
W szkole podstawowej byłam bardzo zamknięta w sobie. Nauczyciele się mną nie interesowali, dzieci mnie biły i odrzucały. W szkole nie miałam żadnych przyjaciół.
Jako dziecko czy nastolatka nigdy nie miałam przyjaciół. Nie wiem, co to znaczy mieć prawdziwą przyjaciółkę.
Zawsze marzyłam, by iść na huśtawkę z koleżanką. Zawsze marzyłam, by iść na urodziny do koleżanki.
Jako dziecko zawsze byłam sama i nikt się ze mną nie bawił. Byłam odrzucana przez rówieśników.
Lata mijały, przestałam chodzić do szkoły. Zaczęłam uczyć się w domu, ponieważ nie mogłam wytrzymać w szkole. Zachorowałam na depresję i izolowałam się od ludzi.
Z jednej strony chciałam mieć przyjaciół, ale z drugiej strony — gdy poznawałam ludzi — cierpiałam.
Ludzie nigdy nie chcieli mnie poznać, choć bardzo pragnęłam przyjaźni. Nigdy jej nie doświadczyłam.
Gdy już dorosłam, poznałam pewną znajomą. Dużo w życiu jej pomogłam. Ta osoba bardzo mnie skrzywdziła — znęcała się nade mną psychicznie przez 15 miesięcy.
Zgłosiłam sprawę do Prokuratury Rejonowej oraz na policję. Pomimo dużych dowodów i zeznań świadków, Prokuratura Rejonowa nic mi nie pomogła.
Prokurator wydał na mnie nakaz przeszukania i nasłał na mnie policję. Prokurator nie uwierzył mi jako pokrzywdzonej przestępstwem, tylko sprawcy.
Przez 15 miesięcy żyję w strachu. Cierpię na depresję, ponieważ ta osoba mnie niszczyła i psychicznie się nade mną znęcała.
Pomimo moich cierpień, prokurator zamiast mi pomóc — wystawił nakaz. 18 lutego 2025 r. przyszła do mnie policja i zaczęła mnie szarpać za ręce.
Zabrali mi telefon, laptop. Policja szarpała mnie za ręce i krzyczała na mnie. Płakałam, prosiłam, by mi nie zabierali rzeczy — zabrali, a potem straciłam przytomność.
Dostałam arytmii serca i ataku padaczkowego.
Policja przez 2 miesiące trzymała moje rzeczy — jako osobie pokrzywdzonej. A sprawcą w ogóle się nie zajęli.
Czuję wielką niesprawiedliwość. Nikt mi nie chce pomóc.
Myślałam już, żeby napisać do Rzecznika Praw Obywatelskich.
Jestem załamana. Nie wiem, co mam robić.
W 2014 r. moja mama miała ciężką operację — jej życie było zagrożone. Nikt mi nie pomagał, musiałam radzić sobie sama. Dobrze, że moja mama wyzdrowiała. Moja rodzina mnie nie kocha. Moje kuzynki nie przyznają się do mnie, wstydzą się mnie, bo jestem biedna.
Czuję niesprawiedliwość i wielki ból.
Codziennie płaczę i mam myśli samobójcze. Boli mnie serce, że nikt nie chce mi pomóc. Ludzie mnie krzywdzą, a policja nie chce mi pomóc. Nie chce mi się już żyć. Moje życie to jedno wielkie cierpienie. W dodatku wpadłam w długi. Nie mam pracy, przyjaciół. Jestem samotna. Szukam pracy, ale nie mogę znaleźć. Nie mam środków do życia. Moja mama mnie utrzymuje.
Czuję się niepotrzebna. Nie daję sobie rady w życiu.
Mam depresję i nerwicę lękową. Nie umiem sobie poradzić sama.
Nie mam wsparcia. Szybko się załamuję. Mam bardzo słabą psychikę i jestem wrażliwa. Wolę zwierzęta niż ludzi. Przestałam ufać ludziom, ponieważ zostałam wiele razy skrzywdzona.
Czuję od ludzi niechęć, obojętność i znieczulicę.
Mam dobrą intuicję. Nie chcę już cierpieć.
Co mam zrobić? Proszę o pomoc. Jestem w rozpaczy.
Jak odciąć się od toksycznej rodziny?
Mam 25 lat, pracuję, studiuję i jestem w pełni samowystarczalna, ale rodzina ma ciągle o coś problem. Zwłaszcza z moimi studiami, przed wyjazdem na studia jedyne co słyszałam od mamy to, że za dwa tygodnie wrócę do domu z brzuchem, teraz na 4 roku studiów uważają je za dziecinne.
Jak byłam na święta w domu, to dowiedziałam się, że to moja wina, iż mama związała się z alkoholikiem i urodziła mnie, także to moja wina, że jako dziecko chorowałam (teraz moja mama ma takiego samego i dziadkowie uważają go za świetnego kandydata dla swojej córki, ponieważ kupił kwiaty), ciągle wysłuchuję kazań, że inni w moim wieku mają dzieci i męża i tylko ja odstaję (chociaż wiedzą, że na razie nie chcę) i zawsze jest, że przecież nic nie mówię, o co ci chodzi
Z dnia na dzień czuję coraz większy stres. Matka podjęła decyzję, by siostra z dwójką dzieci i mężem wprowadzili się do naszego małego mieszkania. Będą wręcz wszyscy na kupię bez chwili spokoju z tymi dzieciakami. Jej syn 4-letni potrafi mnie bić. Mam takie zdanie, ponieważ zabrano mi swój pokój, który miałam, nie mam własnego kąta, mało miejsca na swoje rzeczy. Mam wrażenie, że po ich wyprowadzce się odmieni na gorsze. Siostra i szwagier zaczną mnie ustawiać. Są oni, gdy są razem bardzo opryskliwi i chamscy. Matka jeszcze ich broni. Kolejną rzeczą, która mnie martwi jest to, że wszyscy będą zawsze przebywać w jednym pokoju, na głowie sobie, biegające krzyczące dzieci. Mimo, że mając swoje. Siostra jest bardzo nerwowa osoba, robi to już teraz, mam obawy ze będzie próbowała się na mnie wyzywać coraz częściej, rzucać głupie teksty, czuć się lepszą. Matka zawsze pokazywała, że z rodzeństwa to siostra jest jej priorytetem. Jak sobie z tym poradzić? By nie zniszczyli mnie? Tak naprawdę jakby 3 osoby teraz będą przeciwko mnie?
Mam problem.
Umówiłam się do psychologa, bo już nie radzę sobie z sobą. Rodzina nie akceptuje psychologów dla osób dorosłych.
Rodzina - to mąż, moja mama i tata, z którymi mieszkamy. Uważają, że powinnam sama radzić sobie z problemami, w końcu jestem dorosła i znaleźć powody swojego zachowania i sama to przepracować. Jednak mi się nie udaje i chcę zasięgnąć pomocy, bo widzę, że robi się coraz gorzej.
Jednak jak gdzieś jadę, to wszyscy mnie się pytają, gdzie jadę i po co, w tym mąż. Nie wiem, co im odpowiadać, najchętniej bym skłamała, że na zakupy, ale zakupy tak długo nie trwają.
Znów by było na jakie zakupy i gdzie od męża pytania.
Nie wiem, co w takiej sytuacji zrobić.
W moim życiu niedawno zaistniały nowe dowody i napotkałem trudność, która mnie przerasta, utraciłem rodzinę, dom, i pieniądze to trzecie nie jest dla mnie nic nieznaczące i nie ważne, pracuje, by spłacać kredyty, pracuje, by się czymś zająć, pracuje, by kiedyś coś po mnie zostało, ale napotkałem trudność, nie mogę z nią sobie poradzić, nie może mi nikt pomóc, bardzo kochałem swoją żonę i dzieci bardzo kochałem dom, który otrzymałem od dziadków, już ich nie ma, pozostali w mojej pamięci, ten dom po opuszczeniu przez moją żonę i dzieci sprzedałem, a kupiłem mieszkanie z dala od byłej rodziny, byłej żony, by widywać się z dziećmi. Bardzo kochałem dzieci, bardzo kocham swoje najmłodsze dziecko, okazało się, że dom kupili pośrednicy, a pieniądze wyłożył ojciec biologiczny moich dzieci. Dwoje dzieci utraciłem, które są już dorosłe, po wychowaniu usłyszałem, że nie jestem ich ojcem, mam 53 lata dzieci odchodziły co 10 lat, co 10 lat się rodziły, pozostało mi najmłodsze dziecko, nie jestem biologicznym jego ojcem, niedawno się o tym dowiedziałam, to przez opuszczenie domu przez rodzinę szukałem odpowiedzi dlaczego? Dom sprzedałem i nie ma tu oszustwa. Ale ten dom kupiła była rodzina, ciężko przeżyłem utratę dzieci, nie widziałem najmłodszego syna rok, kiedy to po roku byliśmy razem szczęśliwi, wzajemnie nie mogliśmy się doczekać naszych spotkań, zbudowałem cudowną miłość, wiedząc, że nie jestem jego ojcem, będę zawsze, będę zawsze go kochał jak dzieci, które odeszły, te dzieci, które kochałem, z ich strony nasilił się atak na moją osobę, w sposób psychologiczny mówią, że całe życie ich źle traktowałem, źle traktowałem ich matkę, nie chcą utrzymywać ze mną kontaktów, bo jestem psychiczny to ich słowa, więc czym jest moja miłość?
Jestem jedyną osobą, która może uwiarygodnić, co mi zrobiono. Wiem, że za 8 lat utracę ostatnią osobę moje serce i dziecko, pierw zezwalali, by był ze mną był całe nawet wakacje.
Graliśmy w gry planszowe, jeździliśmy rowerami po lesie, obydwoje płakaliśmy, jak miał jechać do swojego domu, obecnie albo jest chory, dlatego nie mogę go widzieć lub dostaje wiadomość, że nie może, nie mam nikogo, nie mam rodziny pomimo, że jest duża, to oni mi to zrobili, chodziło o pieniądze, o pieniądze które dla mnie nie były ważne a jedynie potrzebne, przekładałem inne wartości. Poznałem kogoś, byliśmy razem rok czasu, pozwoliło mi to zapomnieć o byłej żonie, byłem bardzo szczęśliwy pomimo tego, co mi się przydarzyło, cudowna kobieta, próbowała naprawić relacje moje, z moją rodziną pomimo tego, co mi zrobiono, ale oni dalej brnęli. Moja dziewczyna zobaczyła, kim jest moja rodzina, wszystko przewidziała, mogłem być z nią lub z synem oddaleni byliśmy aż 300km, jeździłem do niej, jeździłem do syna, widziała, że się męczę, rozstaliśmy się, to ona podjęła tę decyzję. Mówiła, bym zamieszkał u niej, wybrałem widzenia z dzieckiem, z dzieckiem, które nie poszło spać, póki ja nie usnąłem, mam tylko jego, tak bardzo go kocham, że nie daje sobie z tym rady, tak bardzo się boję, że go za 8 lat utracę, wiem, że jak spłacę kredyty, to moja rodzina zaatakuje moje mieszkanie, nie mam komu przepisać mieszkania, skorzysta na tym biologiczny ojciec, ja czuję, że go utracę to zrozumiałe, taką samą miłością darzyłem dwójkę pozostałych dzieci, borykam się z niewyobrażalnym bólem i problemem, co mam zrobić, dokąd uciekać, a nie mogę, stoję w oknie i mam nadzieję, że przyjedzie do mnie najstarszy syn. Samotność to przerażające uczucie, praca jeszcze mi pomaga, ale się męczę, choć jest to praca nie męcząca, bardzo tęsknię za synem i świadomość, że on tęskni za mną, nie daje mi spokoju, nie mogę do niego pisać, bo odpisuje mi ktoś inny, to się po prostu czuję, od czasu do czasu wyślę mi mój syn esemesa i wiem, że to od niego, a są podteksty na przykład, ze pyta się, co ja teraz robię, ja mu na to, że piję kawę i mi odpisuje, pamiętam tę kawę, dobra była. Tak to wygląda, podchodzą do mojej osoby psychologicznie, a ja się coraz bardziej męczę, czuję, że jestem podśmiechiwany, w tych esemesach są podteksty cyt: dobry jestem: Miałem odebrać syna zrobiłem torta, kupiłem nowe gry planszowe, i nie może mi go dać, bo wyczerpałem już swoje widzenie, to przez pracę co trzy tygodnie tak zasadzili, borykam się z wielką niesprawiedliwością i brzemieniem kocham życie i boję się odejść, tak bardzo czuję się oszukany przez życie, tak bardzo po aż 3 latach nie wierzę w to, co mnie spotkało, zasypiam i chce się obudzić, że to był tylko koszmar, obudzę się w moim byłym domu, a mój najmłodszy syn będzie patrzał się na mnie i czekał, kiedy wstanę. Nie uważam, że przechodzę kryzys, ja tęsknię, tęsknię za rodziną, która mi została odebrana, ciężko mi iść dalej samotnie nikomu nie życzę tego, co mi wyrządzono, tęsknię za dziećmi, zapomniałem już o byłej żonie, wystarczył rok z kochającą osobą, która mi udzieliła krótkiego wsparcia, tęsknię też za nią, ja chcę się obudzić :)