Left Arrowwróć do obszarów pomocy

Abulia – czym jest? Przyczyny, objawy i leczenie

Czujesz się całkowicie pozbawiony motywacji i masz trudności z wykonywaniem nawet najprostszych czynności? Możliwe, że doświadczasz objawów abulii. W tym artykule dowiesz się, czym jest to zaburzenie, jakie są jego objawy, przyczyny oraz metody leczenia.

spektrum autyzmu
Explanation default

Czym jest abulia?

Abulia to poważne zaburzenie psychiczne, charakteryzujące się znacznym brakiem motywacji i inicjatywy do podejmowania celowych działań, zubożeniem mowy i znacznie obniżoną emocjonalnością. To stan, w którym osoba dotknięta tym zaburzeniem doświadcza trudności w rozpoczynaniu i kontynuowaniu nawet najprostszych czynności dnia codziennego. Abulia, pochodząca od greckiego słowa 'aboulia' oznaczającego 'brak woli', jest często określana jako ekstremalna forma apatii, gdzie pacjent traci zdolność do podejmowania decyzji i działania zgodnie z własnymi pragnieniami. Charakterystyczne dla tego stanu jest znaczne ograniczenie spontaniczności, kreatywności oraz zdolności do planowania i realizacji długoterminowych celów.

Abulia może występować jako objaw towarzyszący innym zaburzeniom psychicznym lub neurologicznym, ale może też być rozpoznawana jako samodzielna jednostka. Abulia wpływa na wszystkie aspekty życia osoby nią dotkniętej, znacząco obniżając jakość życia i utrudniając codzienne funkcjonowanie. O zaburzeniu mówi się rzadko, co nie znaczy, że nie ma osób go doświadczających. W przypadku braku wiedzy czy dostępu do profesjonalnej pomocy, osoby żyjące z abulią mogą cierpieć jeszcze mocniej, gdy nie udaje im się z nią satysfakcjonująco żyć, pomimo stosowania metod znanym im przy prokrastynacji czy 'lenistwie'.

Jakie są objawy abulii?

Osoby żyjące z abulią nie są w stanie funkcjonować tak, jak oczekuje się tego od nich społecznie. Do jej głównych objawów można zaliczyć:

SYMPTOM_1

Brak motywacji - nie jest wynikiem powszechnie rozumianego 'lenistwa'

Bardzo silne trudności z inicjowaniem i utrzymywaniem działań, nawet gdy osoba zdaje sobie sprawę z ich konieczności lub potencjalnych korzyści.
SYMPTOM_2

Spowolnienie psychoruchowe

Powolne wykonywanie ruchów, spowolnione i ciche mówienie, znacznie zubożenie reakcji emocjonalnych
SYMPTOM_3

Silniejsza forma apatii

Występuje brak zainteresowania otoczeniem i własnymi sprawami, w tym aktywnościami, które wcześniej sprawiały przyjemność. Osoba może czuć permanentną obojętność i pustkę.
SYMPTOM_4

Zaniedbywanie podstawowych potrzeb

Znaczne trudności z codziennym funkcjonowaniem, w tym zaniedbywanie higieny osobistej, odżywiania, nauki czy pracy.
SYMPTOM_5

Ograniczona spontaniczność

Abulia powoduje znaczne ograniczenie spontanicznej mowy czy ruchu, co oznacza, że osoba z abulią rzadko jest w stanie inicjować rozmowę czy wypowiadać się o sobie.

Kompleksowe podejście do leczenia abulii

Leczenie abulii wymaga wieloaspektowego podejścia, które łączy metody farmakologiczne i niefarmakologiczne. Kluczowe jest dostosowanie pomocy do indywidualnych potrzeb pacjenta, biorąc pod uwagę podstawową przyczynę zaburzenia. Przyczyną może być uszkodzenie mózgu, zaburzenia neurochemiczne dotyczące, np. dopaminy czy zaniedbanie i przemoc w dzieciństwie.

W zakresie farmakoterapii, lekarze mogą przepisywać agonistów dopaminy, które pomagają zwiększyć motywację i poprawić funkcje poznawcze. Antydepresanty, szczególnie z grupy SSRI, są często stosowane, gdy abulia wiąże się z depresją. W niektórych przypadkach rozważa się również stosowanie stymulantów, które mogą pomóc w zwiększeniu energii i motywacji pacjenta.

Czy wiesz, że nawet 61% pacjentów z zaawansowaną chorobą Alzheimera doświadcza objawów abulii?

Leczenie abulii przynosi korzyści takie jak:

  • Zwiększenie motywacji i inicjatywy. Odpowiednia terapia może pomóc w przywróceniu zdolności do podejmowania działań i decyzji, co znacząco poprawia codzienne funkcjonowanie;

  • Poprawa funkcji poznawczych. Leczenie farmakologiczne i rehabilitacja poznawcza mogą zmniejszyć problemy z koncentracją i spowolnienie psychoruchowe, prowadząc do lepszej jakości życia;

  • Wznowienie aktywności społecznej. Kompleksowe podejście terapeutyczne pomaga pacjentom przełamać wycofanie społeczne i ponownie angażować się w relacje międzyludzkie, co przeciwdziała izolacji i poczuciu pustki.

spektrum autyzmu

Specjaliści pracujący z osobami mierzącymi się z abulią

Przedstawiamy wyselekcjonowaną grupę doświadczonych psychologów i psychoterapeutów, którzy specjalizują się w pracy z osobami cierpiącymi na abulię i stosują sprawdzone metody terapeutyczne w leczeniu tego zaburzenia.

Klaudia Mazur

Klaudia Mazur

Psycholożka
Paweł Grudnik

Paweł Grudnik

Psycholog
Zuzanna Chmielewska

Zuzanna Chmielewska

Psycholog
Barbara Winkel

Barbara Winkel

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Jolanta Kmiecicka

Jolanta Kmiecicka

Psychoterapeuta w trakcie szkolenia
Hubert Kacperkiewicz

Hubert Kacperkiewicz

Psycholog

Nie wiesz, jak wybrać psychologa?

Skorzystaj z naszego Formularza, który zaproponuje Ci specjalistów na miarę Twoich potrzeb i możliwości.

Najczęstsze pytania dotyczące abulii

Abulia to zaburzenie, które może znacząco wpłynąć na jakość życia, ograniczając zdolność do nawiązywania relacji, nauki i pracy czy wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego. Wiele osób zmaga się z pytaniami dotyczącymi tego stanu - jego przyczyn, objawów i metod leczenia. Poniżej znajdziesz odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, które pomogą lepiej zrozumieć naturę abulii oraz dostępne opcje terapeutyczne.

Wpływ abulii na codzienne życie jest znaczący i wielowymiarowy. Osoby dotknięte tym zaburzeniem często doświadczają problemów z wykonywaniem najprostszych czynności, takich jak wstawanie z łóżka, dbanie o higienę osobistą czy przygotowywanie posiłków. Zaniedbują obowiązki domowe, zawodowe i społeczne, mają trudności z dotrzymywaniem terminów i inicjowaniem nowych projektów.

Dodatkowo, osoby z abulią często wycofują się z kontaktów towarzyskich i mają trudności w utrzymywaniu związków, co prowadzi do ogólnego poczucia odizolowania i frustracji. Codzienne czynności, które dla większości ludzi są rutynowe i nie wymagają wysiłku, dla osób z abulią mogą stanowić ogromne wyzwanie, pogłębiając poczucie bezradności.

Przyczyny abulii są złożone i mogą wynikać z różnorodnych czynników, zarówno psychologicznych, jak i neurologicznych. Często abulia współwystępuje z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja (gdzie może być wynikiem głębokiego obniżenia nastroju) czy schizofrenia (jako część objawów negatywnych, wynikających z zaburzeń w funkcjonowaniu układu dopaminergicznego).

Abulia może być również spowodowana czynnikami neurologicznymi, takimi jak urazy mózgu (szczególnie dotyczące płatów czołowych i układu limbicznego) oraz choroby neurologiczne, w tym choroba Parkinsona, choroba Huntingtona czy niektóre formy demencji. W tych przypadkach, abulia jest często wynikiem degeneracji określonych struktur mózgowych lub zaburzeń w przekaźnictwie nerwowym.

Leczenie abulii wymaga kompleksowego podejścia, które uwzględnia zarówno aspekty psychologiczne, jak i neurologiczne tego zaburzenia. Psychoterapia, szczególnie terapia poznawczo-behawioralna (CBT), jest skuteczna w identyfikacji i zmianie negatywnych wzorców myślenia, które mogą przyczyniać się do braku motywacji. Inne formy psychoterapii, jak terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) czy terapia dialektyczno-behawioralna (DBT), również mogą być pomocne.

Farmakoterapia stanowi istotne wsparcie, zwłaszcza gdy abulia jest objawem innych zaburzeń. Stosuje się leki przeciwdepresyjne (szczególnie wpływające na układ dopaminergiczny), leki przeciwpsychotyczne nowej generacji oraz leki stymulujące układ nerwowy. Kluczowe jest, aby leczenie było zawsze dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i przyczyn leżących u podstaw abulii.

Wsparcie społeczne i zaangażowanie bliskich są nieocenione w procesie leczenia abulii. Rodzina i przyjaciele mogą stanowić kluczowe źródło motywacji i zachęty dla osoby cierpiącej na to zaburzenie. Ich zrozumienie i cierpliwość są niezwykle ważne, gdyż proces wychodzenia z abulii może być długotrwały i wymagający.

Bliscy mogą pomóc poprzez tworzenie i utrzymywanie codziennej rutyny, zachęcanie do podejmowania małych, ale ważnych kroków w kierunku aktywności oraz zapewnianie emocjonalnego wsparcia. Uczestnictwo w edukacji na temat natury abulii może pomóc w zmniejszeniu frustracji i zwiększeniu empatii. Dodatkowo, grupy wsparcia dla osób z podobnymi problemami oferują przestrzeń do dzielenia się doświadczeniami i strategiami radzenia sobie.

Choć abulia i depresja często współwystępują, są to odrębne stany. Depresja charakteryzuje się przede wszystkim obniżonym nastrojem, poczuciem smutku, beznadziei i bezwartościowości, podczas gdy głównym objawem abulii jest brak motywacji i inicjatywy, niezależnie od nastroju. W depresji pacjent może chcieć działać, ale nie ma na to siły, natomiast w abulii brakuje samej neurologicznej możliwości do działania.

Abulia może występować jako objaw depresji, ale może też towarzyszyć innym zaburzeniom lub występować samodzielnie. Kluczowa różnica polega na tym, że w depresji dominują zaburzenia nastroju, a w abulii - zaburzenia woli i motywacji. Prawidłowe rozróżnienie tych stanów jest istotne dla doboru odpowiedniego leczenia, dlatego diagnoza powinna być zawsze stawiana przez specjalistę.

Potrzebujesz dodatkowych informacji o abulii?

Jeśli nurtują Cię pytania dotyczące abulii, nasz ekspercki asystent jest do Twojej dyspozycji 24 godziny na dobę. Możesz w pełni anonimowo i bezpiecznie skonsultować się z naszym systemem, który został stworzony we współpracy z neurologami i psychiatrami specjalizującymi się w zaburzeniach motywacji, aby dostarczać wiarygodnych informacji i wskazówek.

Dodatkowe materiały

Chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź naszego Bloga, a także Forum Psychologiczne! Znajdziesz tam merytoryczne artykuły, odpowiedzi Specjalistów_ek, praktyczne przykłady i wskazówki oraz wiele inspiracji.

Jak sobie radzić z wycofaniem społecznym, brakiem motywacji i poczuciem wstydu?
Witam Od pewnego czasu , zaczęło się 3 lata zaczęłam mniej wychodzić z domu. Zaczęłam tracić chęci na cokolwiek. Powodem było moje bezrobocie, wstydziłam się tego. Nie pracowałam bo się bałam pracy, najbezpieczniej czułam się w domu,. Było mi głupio ,że mając trójkę dużych dzieci wciąż jestem na utrzymaniu męża. Tak zaczęłam powoli wycofywać się z życia społecznego. Mąż w pewnym momencie coraz bardziej zaczął naciskać na moją pracę, czy chociażby studia, cokolwiek, wolontariat. Byłam zawsze wycofana i nie przejawiałam żadnego zainteresowania , zaangażowania się w cokolwiek ani w pracę ani naukę. Wszystkiego się bałam(boje) a raczej wstydzę ludzi. Wstydzę się swojego wyglądu, swojego ciała, głosu, swojej mimiki, swoich ruchów. Koleżanka mi kiedyś powiedziała ,że jestem bez emocji. Były okresy ,że potrafiłam w coś bardzo się zaangażować, nie mogłam się od tego oderwać, np szycie na maszynie czy jazda motocyklem. Potrafiłam spędzać np przy szyciu całe dnie, Czytałam , oglądałam jak coś uszyć, zrobić wykrój itd. Tak samo z motocyklem. Czy grą na pianinie. Ze wszystkiego jednak zawsze po jakimś czasie rezygnowałam... Rok temu mąż z powodu mojego bezrobocia zostawił mnie z dziećmi, Po tym stałam się bardziej obojętna, Brakuje mi motywacji, nie mam celu, nic nie robię, leżę całymi dniami, nawet nie jestem w stanie obejrzeć żadnego filmu. Pracę jednak znalazłam. Ale mam ogromne problemy w kontaktach z ludźmi. Jako pracownik dobrze pracuje, ale nie potrafię odnaleźć się w grupie ludzi, wogole się nie odzywam jak wszyscy pijemy kawę, rozmawiam tylko jak jestem sam na sam z kimś. I widzę, że zaczynają dziwnie na to patrzeć . Mam wrażenie ,że jestem obgadywana i wyśmiewana. Pozatym nie lubię mojej pracy, nie tyle co nie lubię ale mam pracę w której trzeba być bardziej otwartym a ja jestem wycofana, nieśmiała, co mi bardzo utrudnia pracę. I przez to moja nieśmiałość zmuszam się żeby wogole tam iść. Mam wrażenie ,że robię wciąż z sobie idiotkę. Mam problemy ze snem. Rano po wypiciu kawy , wymiotuje ta kawę ale to tylko jak muszę iść do pracy. Obawiam się, że pewnego dnia nie wstanę rano i po prostu tam nie pójdę . Bo nie będę w stanie, Teraz rozsyłam CV i szukam czegoś innego, gdzie będzie mniejsza grupa ludzi, Mam coraz częściej myśli samobójcze, nie widzę sensu życia, wciąż chodzę spięta , całe moje ciało jest napięte, w pracy szczególnie, Wychodzę tylko na zakupy, czasami coś do ubrania kupię,w domu nie chce mi się sprzątać, gotować, (muszę się zmuszać żeby to zrobić) głównie leżę. Z dziećmi mam słaby kontakt, nie poswiecam im czasu, mało rozmawiam z nimi, nie mam siły ani chęci. I zawsze wszystko robie na ostatnią chwilę, wszytko odkładam na później. Przestałam dbać o higienę, myje się tylko przed wyjściem z domu. Wieczorem wogole się nie kąpie. Czy to depresja? Chory na depresję nie widzi podobno, że jest chory, nie wie co się z nim dzieje. Zaburzenia lękowe? Fobia społeczna,?? Pozdrawiam

Bezpłatne konsultacje dla osób z abulią

Wychodząc naprzeciw potrzebom osób zmagających się z abulią, specjaliści oferują darmowe konsultacje. Rozumiemy, że kwestie finansowe mogą stanowić istotną barierę w podjęciu decyzji o rozpoczęciu terapii, dlatego chcemy ułatwić ten pierwszy, często najtrudniejszy krok.

Kiedy warto?

  • Gdy zauważasz u siebie lub bliskiej osoby znaczny brak motywacji i trudności w inicjowaniu nawet prostych działań.

  • Kiedy codzienne obowiązki stają się przytłaczające, a Ty czujesz, że nie potrafisz się zmobilizować do ich wykonania.

  • Jeśli doświadczasz głębokiego poczucia apatii i utraty zainteresowania aktywnościami, które kiedyś sprawiały Ci przyjemność.

  • Gdy masz trudności z podejmowaniem decyzji i czujesz, że Twoje życie stoi w miejscu.

Potrzebujesz bezpłatnej pomocy?

Sprawdź dostępnych specjalistów i umów się na bezpłatną pierwszą konsultację już dziś – zrób ten ważny krok w kierunku odzyskania kontroli nad swoim życiem i motywacji do działania.

Zobacz również

Bibliografia

Powyższe informacje nie zastępują kontaktu z lekarzem

Zobacz, którzy specjaliści udostępniają bezpłatne konsultacje psychologiczne i łatwo umów pierwszą wizytę.