Jestem w sanatorium, a rodzice zabraniają mi kontaktu z innym.

Dzień dobry,

rozumiem, że jest to dla Pani ciężka sytuacja, jednak musi Pani pamiętać, że jest dorosłą osobą i ma prawo do własnej autonomii w obszarze podejmowania decyzji dotyczących życia. 
Myślę, że w Pani sytuacji konieczne będzie postawienie zdrowych granic w relacji z rodzicami. Musi Pani jasno i konkretnie wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania. Proszę przypomnieć rodzicom, że jest Pani dorosłą osobą i tylko Pani ma prawo do decydowania o sobie oraz kształtowania swojego życia. Warto również popracować nad swoją niezależnością od rodziców, co spowoduje zmniejszenie ich kontroli nad Panią.
Jeżeli czuje Pani, że sama nie da rady to warto udać się do specjalisty.

Pozdrawiam serdecznie,

Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta 

Dzień dobry Pani Barbaro

Z tego co Pani pisze, chciałaby Pani rozwijać relację z nowo poznanym mężczyzną. Jest jednak w Pani dość duża wątpliwość co do tego, czy powinna Pani się z nim spotykać, a potęguje ją presja ze strony rodziców, którzy jak przypuszczam są przeciwni tej znajomości. Problemem w istocie wydaje się być to, że mimo bycia dorosłą osobą nie potrafi Pani samodzielnie podjąć decyzji, mając z tyłu głowy krytyczny głos rodziców, nakazujący co według nich powinna Pani zrobić. 

Tego typu sytuacja może być odzwierciedleniem wykształconego w dzieciństwie schematu zależności.  Powoduje on szereg pojawiających się wątpliwości co do własnych wyborów, ale też i przekonanie, że samodzielnie nie jesteśmy w stanie podejmować dobrych decyzji i dokonywać właściwych wyborów w życiu. Do takiego schematu przyczyniają się zwykle rodzice, którzy nie pozwalali swoim dzieciom być samodzielnymi i niezależnymi, a także byli skłonni krytykować każdy wybór dziecka.

Celem szerszego zrozumienia problemu i potencjalnych możliwości rozwiązania Pani życiowych trudności polecam konsultację.

Pozdrawiam

Paweł Cisowski 

Myślę, że chodzi o rozpracowanie zależności między Panią a rodzicami i ustalenie zdrowych granic między Wami. Wszystko siedzi w głowie….teraz pytanie na ile Pani odważy się “zbuntować” i zrobić/ pojechać tam, gdzie Pani chce. Sama Pani mówi “nic nie mogę ” - może Pani tylko czy Pani chce sama zadecydować, czy odważy się Pani na niezależność? Dobrze podejść do tematu od strony samej siebie i swoich potrzeb. Czy seperacja taka w głowie od rodziców jest dla Pani teraz możliwa? Czy lubii Pani taką relację jaką macie teraz, a jeśli nie to pierwszym ćwiczeniem terapeutycznym warto, żeby było wyobrażenie/opisanie sobie jak ma Wasza relacja wyglądać.

Pozdrwiam Agnieszka Wloka. psycholog

Dzień dobry Pani Barbaro,

43 lata to z pewnością taki wiek, gdzie już dawno powinna być odcięta pępowina, a mówiąc wprost rodzice nie mają prawa podejmować za nas takich ani innych decyzji. To Pani decyduje z kim chce spędzić resztę życia. Nawet jeśli mieszka Pani z rodzicami to wciąż jest Pani odrębną jednostką. Trzeba zacząć stawiać granice i tworzyć swój scenariusz, bo to Pani jest autorem swojego życia.

Więcej odwagi! :)

Dzień dobry Pani Barbaro,

jest Pani osobą pełnoletnią i ma Pani prawo decydować o swoim życiu i w związku z tym z kim chce się Pani spotykać czy związać. Jeśli to dla Pani ważna osoba warto zadbać przede wszystkim o własne potrzeby i realizować je bez względu na poglądy rodziców w tej sprawie. To co robią rodzice wydaje się być nadmierną kontrolą i próbą odebrania Pani odpowiedzialności za budowanie własnego życia i nawiązywania relacji.  

Pozdrawiam,

Aleksandra Kaźmierowska 

Barbaro,
niepokoi mnie, że Twoi rodzice wciąż starają się kontrolować Twoje życie do tego stopnia, że zabraniają Ci kontaktu z osobą, na której Ci zależy, a także wyjazdu do sanatorium, biorąc pod uwagę Twój wiek – 43 lata. Zastanawiam się, czy jesteś osobą ubezwłasnowolnioną?

Ubezwłasnowolnienie jest możliwe, gdy choroba psychiczna, niepełnosprawność intelektualna lub występowanie innego rodzaju zaburzeń powodują, że dana osoba nie jest w stanie kierować swoim postępowaniem (ubezwłasnowolnienie całkowite), bądź też gdy jest w tym zakresie ograniczona i potrzebuje pomocy do prowadzenia swoich spraw (ubezwłasnowolnienie częściowe). Osoba ubezwłasnowolniona całkowicie, pozbawiona jest w zasadzie prawa do decydowania o sobie samodzielnie i nie może zawrzeć małżeństwa. Zaś osoba która została ubezwłasnowolniona częściowo, może za zgodą sądu zawrzeć związek małżeński, jeżeli stan zdrowia lub umysłu nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa. Ubezwłasnowolnienie następuje tylko na podstawie postanowienia sądu. Jeśli jesteś osobą ubezwłasnowolnioną częściowo możesz skonsultować się z prawnikiem (np. w punkcie nieodpłatnej pomocy prawnej w mieście powiatowym), aby dowiedzieć się, jakie masz prawa i jak możesz je egzekwować. 

Jeżeli jednak nie jesteś osobą ubezwłasnowolnioną, to bez względu na swój stan zdrowia czy niepełnosprawność, masz pełne prawo do podejmowania własnych decyzji! Troska rodziców może być wynikiem ich miłości i obaw, ale pamiętaj, że masz prawo do swojego szczęścia i samodzielności. Zaś kontrolowanie i ograniczanie wolności drugiej osoby to forma przemocy psychicznej! Warto, abyś porozmawiała z rodzicami spokojnie, ale jednocześnie stanowczo, wyrażając swoje uczucia i potrzeby oraz stawiając granice. Stawianie granic to wyraźne komunikowanie, co jest dla Ciebie akceptowalne, a co nie. Asertywność zaś to umiejętność wyrażania swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób zdecydowany, ale jednocześnie szanujący innych. Bycie asertywną nie oznacza bycia agresywną – to oznacza, że potrafisz powiedzieć „nie” bez poczucia winy i „tak” bez obawy przed manipulacją. 

Wiem, że może być Ci ciężko, zwłaszcza jeśli przez całe życie byłaś przyzwyczajona do podporządkowywania się rodzicom i dotychczas nie przeciwstawiałaś się ich toksycznym zachowaniom, ale jest to kluczowy krok w tworzeniu z nimi zdrowych relacji. Możesz spróbować powiedzieć, np.: „Rozumiem, że się o mnie martwicie, ale jestem dorosłą osobą i potrafię podejmować decyzje dotyczące mojego życia. Zależy mi na tej znajomości i chcę pojechać do sanatorium. Czuję, że to dla mnie ważne. Proszę, uszanujcie moje decyzje i zaufajcie mi.” Niektórzy rodzice mogą mieć silną potrzebę kontroli nad życiem swoich dzieci, bo to wzmacnia ich własne poczucie wartości. Mogą odczuwać, że ich rola rodzicielska traci na znaczeniu, gdy dziecko staje się samodzielne. Dlatego warto zapewnić ich o tym, że mimo wszystko, ich obawy są dla Ciebie ważne, że oni są dla Ciebie ważni, ale jako osoba dorosła samodzielnie decydujesz o swoim życiu osobistym. 

Warto skonsultować się z psychologiem, który może pomóc Ci wzmocnić swoją asertywność i nauczyć się skutecznie stawiać granice, a także przyjrzy się bliżej dynamice Twoich relacji z rodzicami. Bezpłatnie powinnaś uzyskać pomoc psychologa w punktach interwencji kryzysowych oraz specjalistycznych ośrodkach wsparcia dla osób doznających przemocy, które działają w miastach powiatowych. 

Pozdrawiam serdecznie,
psycholog Anna Gwoździewicz 

Dzień dobry, 

w takiej sytuacji warto postawić na szczerą rozmowę. Proszę pamiętać, że jest pani osobą dorosłą, która ma prawo do samostanowienia. To, co może Pani zrobić na ten moment to stawiać granicę w relacjach. W tym może pomóc konsultacja u psychologa/psychoteraputy. 

Pozdrawiam