Derealizacja - na czym polega i jak leczyć to zaburzenie?

Derealizacja to poczucie nierealności i oderwania od otaczającego świata. Zaburzenie derealizacji dotyka około 1-2% populacji globalnie. Wczesne rozpoznanie i odpowiednia terapia umożliwiają skuteczne zarządzanie objawami.

Czym jest derealizacja?

Derealizacja to zaburzenie, w którym osoba doświadcza poczucia nierealności lub zniekształcenia otaczającego świata. Zaburzenie derealizacji charakteryzuje się wrażeniem, że rzeczywistość wydaje się sztuczna, odległa lub jakby obserwowana przez mgłę czy szybę. Osoby cierpiące na to zaburzenie często opisują swoje doświadczenia jako patrzenie na świat przez szybę lub jakby wszystko wokół było snem.

Zaburzenie derealizacji należy do grupy zaburzeń dysocjacyjnych i może występować jako samodzielna jednostka chorobowa lub towarzyszyć innym zaburzeniom psychicznym, takim jak lęk, depresja czy zaburzenia osobowości. Derealizacja może mieć charakter epizodyczny, pojawiając się w określonych sytuacjach stresowych, lub przewlekły, znacząco wpływając na codzienne funkcjonowanie osoby dotkniętej tym zaburzeniem.

Jakie są objawy derealizacji?

Rozpoznanie objawów zaburzenia derealizacji jest kluczowe dla właściwej diagnozy i skutecznego leczenia. Objawy mogą różnić się w intensywności i częstotliwości występowania u poszczególnych osób. Poniżej opisaliśmy najczęstsze objawy:

Poczucie nierealności otaczającego świata

Otoczenie lub wyobrażenie świata wydaje się być sztuczne, dziwne, zniekształcone - nierealne.

Bycie jedynie obserwatorem życia

Poczucie oglądania swojego życia i świata przez szybę, ze znacznej odległości.

Zniekształcenia odbioru zmysłów

Przedmioty mogą wydawać się większe, mniejsze, odległości mylące. Podłoże, po którym idziemy - nierealne - a nasze mieszkanie - jakby nieprawdziwe.

Trudności z rozpoznawaniem znajomych miejsc

Nawet dobrze znane lokalizacje mogą wydawać się obce, a ich wspomnienia - nierealne.

Zaburzenia odbioru kolorów i dźwięków

Kolory mogą wydawać się wyblakłe, a dźwięki stłumione lub dziwaczne.

Wpływ zaburzenia derealizacji na codzienność

Zaburzenie derealizacji może znacząco wpływać na jakość życia osoby dotkniętej tym problemem. Stałe poczucie nierealności otaczającego świata prowadzi często do trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji, problemów w pracy czy nauce, ze względu na trudność w koncentracji, przywoływaniu pamięci, oraz ogólnego spadku satysfakcji z życia.

Osoby z zaburzeniem derealizacji często doświadczają również lęku związanego z nieprzewidywalnością epizodów oraz obawą przed utratą kontroli nad własną percepcją. To z kolei może prowadzić do unikania określonych sytuacji lub miejsc, co dodatkowo ogranicza funkcjonowanie społeczne i zawodowe.

Ciało i Trauma - Jak uwolnić się od napięć?

Webinar pomoże Ci zrozumieć, jak trauma wpływa na ciało i układ nerwowy. Poznasz techniki regulacji napięcia, ćwiczenia na odbudowę relacji z ciałem i sposoby radzenia sobie z objawami psychosomatycznymi oraz depersonalizacją.

Korzyści z leczenia derealizacji

Czy wiesz, że aż do 2,4% populacji doświadcza w swoim życiu objawów derealizacji?

Leczenie zaburzenia derealizacji przynosi korzyści takie jak:

•

Lepsze zrozumienie i kontrola postrzegania rzeczywistości. Specjalista może pomóc w rozpoznawaniu tzw. wyzwalaczy epizodów derealizacji oraz nauczyć skutecznych strategii radzenia sobie z nimi.

•

Zwiększona samoświadomość. Terapia pozwala lepiej zrozumieć swoje doświadczenie, co prowadzi do pozytywnych zmian i poprawy ogólnego samopoczucia.

•

Poprawa funkcjonowania w codziennym życiu. Specjalista pomoże w radzeniu sobie na co dzień, gdy jesteśmy w epizodzie derealizacji.

Jak rozmawiać z dziećmi o wojnie? Poradnik dla rodziców, wolontariuszy i nauczycieli

0 zł

Wspierający poradnik dla dorosłych, którzy chcą mądrze i wrażliwie rozmawiać z dziećmi o wojnie. Praktyczne wskazówki, ciepło i zrozumienie – stworzone przez specjalistki zdrowia psychicznego TwójPsycholog.

Як говорити з дітьми про війну? Посібник для батьків, волонтерів та вчителів

0 zł

Практичний і теплий посібник для дорослих, які дбають про дітей під час війни. Поради фахівців із психічного здоров’я, додаткові ресурси та підтримка для батьків, вчителів і волонтерів – створено TwójPsycholog.

Powrót do ciała

49 zł

„Powrót do ciała” to workbook z 25 ćwiczeniami pomagającymi zredukować stres, lepiej rozumieć ciało i zintegrować je z umysłem. Zawiera techniki pracy z sygnałami z ciała, regulacji emocji, budowania granic i radzenia sobie z napięciem oraz dysocjacją.

Jak odróżnić myśli od faktów

0 zł

„Jak odróżnić myśli od faktów” to krótki, darmowy poradnik, który pomoże Ci rozpoznawać, co jest rzeczywistością, a co tylko interpretacją. Dzięki prostym ćwiczeniom nauczysz się kwestionować myśli i odzyskiwać nad nimi kontrolę.

Czas na relaks - Poradnik dla osób żyjących w stresie

49 zł

„Czas na relaks” to workbook z ćwiczeniami oddechowymi i technikami relaksacyjnymi, które pomogą redukować stres, napięcie i objawy paniki. Zawiera także nagrania audio wspierające głęboki relaks w codziennych sytuacjach.

Nie jesteś sam! Jak znaleźć pomoc krok po kroku?

0 zł

Praktyczny przewodnik powstał z myślą o każdym, kto zmaga się z trudnościami psychicznymi i nie wie, gdzie szukać wsparcia. Bez względu na to, czy doświadczasz lęku, depresji, wypalenia czy po prostu potrzebujesz z kimś porozmawiać – zasługujesz na pomoc.

Specjaliści pracujący z osobami mierzącymi się z zaburzeniem derealizacji

Przedstawiamy wyselekcjonowaną grupę doświadczonych psychologów, którzy specjalizują się w pracy z osobami z zaburzeniem derealizacji i stosują sprawdzone metody terapeutyczne w leczeniu tego zaburzenia:

Monika Pszczółkowska

Psycholożka, Psychoterapeutka

Paulina Szerszeńska

Psycholożka

Izabela Florkiewicz

Psychoterapeutka certyfikowana

Katarzyna Leszczyńska

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Marta Kuzman-Marchwicka

Psycholożka

Magdalena Ćwikła

Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Nie wiesz, jak wybrać psychologa?

Skorzystaj z naszego Formularza, który zaproponuje Ci specjalistów na miarę Twoich potrzeb i możliwości.

Najczęściej zadawane pytania na temat Derealizacji

Poniżej znajdziesz odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące zaburzenia derealizacji. Te informacje pomogą Ci lepiej zrozumieć naturę tego zaburzenia i dostępne możliwości pomocy.

Badania wskazują na pewien komponent genetyczny w rozwoju zaburzenia derealizacji, choć nie jest to czynnik decydujący. Osoby, których rodzice lub bliscy krewni doświadczali zaburzeń dysocjacyjnych, mogą mieć nieco wyższe ryzyko rozwoju podobnych problemów. Jednak dziedziczność nie oznacza od razu nieuchronności czegoś - wiele osób z predyspozycjami genetycznymi nigdy nie rozwinie zaburzenia derealizacji.

Znacznie większą rolę odgrywają czynniki środowiskowe, takie jak traumatyczne doświadczenia, przewlekły stres czy inne zaburzenia psychiczne. Badania bliźniaków sugerują, że około 30-40% podatności na zaburzenia dysocjacyjne może mieć podłoże genetyczne, ale pozostałe 60-70% zależy od czynników środowiskowych i doświadczeń życiowych.

Zaburzenie derealizacji najczęściej rozwija się w wyniku złożonej interakcji między predyspozycjami genetycznymi a czynnikami zewnętrznymi, dlatego tak ważne jest holistyczne podejście do leczenia. Nawet osoby z genetyczną predyspozycją mogą skutecznie zapobiegać rozwojowi zaburzenia poprzez odpowiednie zarządzanie stresem, dbanie o zdrowie psychiczne i budowanie odporności emocjonalnej.

Czas trwania epizodów derealizacji może się znacznie różnić w zależności od osoby i okoliczności. Niektóre epizody mogą trwać zaledwie kilka minut, podczas gdy inne mogą się przedłużać na godziny, dni, a w przypadkach przewlekłych - miesiące lub lata. Krótkie epizody często są związane z konkretnymi wyzwalaczami, takimi jak stres, zmęczenie czy inne sytuacje.

Intensywność i częstotliwość epizodów również różnią się między osobami. Niektórzy doświadczają sporadycznych, łagodnych epizodów, które nie wpływają znacząco na codzienne funkcjonowanie, podczas gdy inni mogą mieć intensywne, częste epizody znacznie ograniczające ich aktywność. Czynniki takie jak poziom stresu i radzenie sobie z nim, stan zdrowia fizycznego, stosowanie substancji psychoaktywnych czy obecność innych zaburzeń psychicznych mogą wpływać na długość i intensywność epizodów.

Przewlekła derealizacja, która utrzymuje się przez dłuższy czas, wymaga profesjonalnej interwencji i może być związana z innymi zaburzeniami psychicznymi. Ważne jest, aby nie ignorować nawet krótkich epizodów, jeśli występują regularnie, ponieważ mogą one wskazywać na potrzebę wsparcia psychologicznego i odpowiedniego leczenia. Wczesna interwencja często prowadzi do lepszych rezultatów terapeutycznych i może zapobiec chroniczności objawów.

Zaburzenie derealizacji może istotnie wpływać na rozwój innych problemów psychicznych, szczególnie jeśli pozostaje nieleczone. Przewlekłe doświadczanie poczucia nierealności często prowadzi do rozwoju zaburzeń lękowych, depresji czy ogólnego pogorszenia funkcjonowania w różnych obszarach życia. Osoby z derealizacją mogą również rozwijać fobie społeczne z powodu obaw przed wystąpieniem epizodu w obecności innych.

Szczególnie problematyczne jest współwystępowanie zaburzenia derealizacji z zaburzeniami lękowymi, które może tworzyć błędne koło wzajemnego nasilania objawów. Lęk może wyzwalać epizody derealizacji, a te z kolei zwiększają poziom lęku i niepokoju. Podobnie dzieje się z depresją - poczucie oderwania od rzeczywistości może pogłębiać objawy depresyjne, takie jak poczucie beznadziejności czy utrata zainteresowań.

Dodatkowo, zaburzenie derealizacji może nasilać już istniejące problemy psychiczne, tworząc kompleksowy obraz zaburzeń współwystępujących. Może również prowadzić do problemów z koncentracją, zaburzeń snu, trudności w relacjach czy problemów z funkcjonowaniem zawodowym. Dlatego tak ważne jest wczesne rozpoznanie i kompleksowe leczenie, które uwzględnia wszystkie aspekty zdrowia psychicznego pacjenta oraz zapobiega rozwojowi wtórnych komplikacji.

Istnieje kilka skutecznych technik samopomocowych, które mogą pomóc w radzeniu sobie z epizodami derealizacji. Techniki uziemiania, takie jak skupienie się na pięciu zmysłach (co widzę, słyszę, czuję, wącham, smakuję), mogą pomóc w powrocie do rzeczywistości. Szczególnie skuteczne są ćwiczenia dotykowe, takie jak trzymanie kostki lodu, dotykanie różnych tekstur czy skupienie się na odczuciach fizycznych.

Ćwiczenia oddechowe, szczególnie głębokie, kontrolowane oddychanie, również mogą zmniejszyć intensywność objawów. Technika oddychania 4-7-8 (wdech przez 4 sekundy, zatrzymanie oddechu na 7 sekund, wydech przez 8 sekund) może być szczególnie pomocna. Uważność również pokazuje dobre rezultaty w zarządzaniu objawami derealizacji, pomagając w rozwijaniu świadomości obecnej chwili i akceptacji doświadczeń.

Regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta i odpowiednia ilość snu to podstawowe elementy, które mogą zmniejszyć częstotliwość epizodów. Ważne jest również prowadzenie dziennika objawów, który pomoże zidentyfikować wyzwalacze i wzorce występowania derealizacji. Unikanie substancji psychoaktywnych, kofeiny i alkoholu może również zmniejszyć ryzyko wystąpienia epizodów. Jednak techniki samopomocowe powinny uzupełniać, a nie zastępować profesjonalną terapię, szczególnie w przypadkach przewlekłych lub intensywnych objawów.

Zaburzenie derealizacji może rzeczywiście wystąpić u dzieci, choć jest to rzadziej rozpoznawane ze względu na trudności w komunikacji i opisywaniu złożonych doświadczeń percepcyjnych przez młodych pacjentów. Dzieci mogą opisywać swoje doświadczenia jako "dziwne uczucia", "jakby wszystko było snem" lub mówić, że "świat wygląda inaczej". Często objawy są błędnie interpretowane jako problemy z koncentracją, zachowaniem lub trudności w nauce.

Rozwój poznawczy dzieci wpływa na sposób, w jaki doświadczają i wyrażają objawy derealizacji. Młodsze dzieci mogą mieć trudności z rozróżnieniem między rzeczywistością a wyobraźnią, co może maskować objawy zaburzenia. Starsze dzieci i nastolatki mogą lepiej opisywać swoje doświadczenia, ale często obawiają się, że zostaną uznane za "dziwne" lub "chore psychicznie", co może opóźniać zgłoszenie się po pomoc.

U dzieci zaburzenie derealizacji najczęściej rozwija się w odpowiedzi na traumatyczne doświadczenia, przewlekły stres rodzinny, przemoc, zaniedbanie lub inne trudne sytuacje życiowe. Może również towarzyszyć innym zaburzeniom, takim jak ADHD, zaburzenia lękowe czy depresja. Wczesna interwencja jest szczególnie ważna, ponieważ nieleczone zaburzenie może wpływać na rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny dziecka. Terapia dla dzieci z derealizacją często obejmuje również pracę z rodzicami i wykorzystuje techniki dostosowane do wieku dziecka, takie jak terapia przez zabawę czy arteterapia.

Wsparcie rodziny i bliskich odgrywa kluczową rolę w procesie leczenia zaburzenia derealizacji. Przede wszystkim ważne jest zrozumienie i akceptacja tego, że objawy są rzeczywiste i powodują cierpienie, nawet jeśli mogą wydawać się niezrozumiałe osobom, które ich nie doświadczają. Unikanie minimalizowania objawów czy sugerowania, że "to tylko w głowie" jest podstawą budowania zaufania i wsparcia. Edukacja rodziny na temat natury zaburzenia derealizacji może znacznie poprawić jakość wsparcia.

Praktyczne wsparcie może obejmować towarzyszenie podczas wizyt u specjalistów, pomoc w rozpoznawaniu wyzwalaczy epizodów oraz tworzenie bezpiecznego, stabilnego środowiska domowego. Bliscy mogą również nauczyć się technik pomocnych podczas epizodów, takich jak techniki uziemiania, sposoby komunikacji, które nie nasilają objawów, oraz rozpoznawanie wczesnych sygnałów ostrzegawczych. Ważne jest również zachowanie rutyny i przewidywalności w codziennym życiu, co może zmniejszać poziom stresu i częstotliwość epizodów.

Równie ważne jest dbanie o własne zdrowie psychiczne - wsparcie osoby z zaburzeniem derealizacji może być wyczerpujące emocjonalnie i fizycznie, dlatego bliscy również mogą potrzebować profesjonalnej pomocy lub grup wsparcia. Komunikacja powinna być otwarta, ale bez naciskania na szczegóły, które mogą być trudne do wyrażenia. Cierpliwość i konsekwencja w oferowaniu wsparcia są kluczowe, ponieważ proces leczenia może być długotrwały i wymagać czasu na osiągnięcie poprawy. Rodzina może również pomóc w monitorowaniu postępów i zauważaniu pozytywnych zmian, które mogą umknąć uwadze osoby dotkniętej zaburzeniem.

Masz więcej pytań na temat zaburzenia derealizacji?

Jeśli masz więcej pytań dotyczących zaburzenia derealizacji, nasz specjalistyczny chat jest dostępny dla Ciebie przez całą dobę. Możesz bezpiecznie i całkowicie anonimowo porozmawiać z naszym systemem, który został zaprogramowany przez ekspertów w dziedzinie zdrowia psychicznego, aby udzielać rzetelnych informacji i wsparcia.

Dodatkowe materiały

Chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź naszego Bloga, a także Forum Psychologiczne! Znajdziesz tam merytoryczne artykuły, odpowiedzi Specjalistów_ek, praktyczne przykłady i wskazówki oraz wiele inspiracji.

Depersonalizacja - przyczyny, objawy, leczenie

Magdalena Dąbrowska

Rozmowa, która leczy. O skuteczności psychoterapii

Kaja Toczyska

#6 Zapytaj Specjalistę_kę: Jakie są Twoje ulubione techniki/narzędzia w pracy i dlaczego uważasz je za skuteczne?

TwójPsycholog

Kiedy radość budzi lęk: Zrozumieć paradoks emocjonalny

Magdalena Dąbrowska

Uczucie niepokoju - skąd się bierze i co z nim robić?

Magdalena Dąbrowska

Dysocjacja - czy potrzebna farmakoterapia?

Dzień dobry, czy jeżeli derealizacja i depersonalizacja utrzymują się w pewnym nasileniu praktycznie cały czas, momentami niezależnie od ataków paniki to potrzebna jest oprócz psychoterapii farmakoterapia?

Co zrobić by skutecznie wyleczyć agorafobię i derealizację z depersonalizacją?

Dzień dobry, co zrobić by skutecznie wyleczyć agorafobię i derealizację z depersonalizacją? Oprócz tego mam OCD. Od prawie roku się zmagam z tymi pierwszymi 2 zaburzeniami i nie umiem do końca ich opanować. Chodzę na terapię, widzę poprawę, lecz nie jest to nadal stan, gdzie funkcjonuje bez problemu. Mimo że pomocną terapię rozpoczęłam dopiero 2 miesiące temu to od samego początku ćwiczę wychodzenie z domu, od początku tego roku już tym bardziej. Jestem zmęczona tym, że nie mogę się od tego uwolnić, mimo tylu miesięcy. Czy w przypadku, gdy codziennie praktycznie dotyka mnie odrealnienie jest podstawa do udania się też do psychiatry? Potrafię iść do szkoły, do sklepu czy ewentualnie na spacer i się tak czuć dopóki nie wejdę do jakiegoś pomieszczenia, chociaż czasami dopiero w domu dobrze się czuję. Tak samo często jak patrzę na swoje zdjęcia to poznaje, że to ja, ale nieswojo mi się patrzy na siebie, w lustrze czasem też. Bardzo bym chciała już normalnie żyć, chociaż trochę obawiam się ewentualnej wizyty u psychiatry, wystarczy, że często wstyd mi z tym, że chodzę na terapię. Prawie nikt tego nie wie, ale i tak. Nie uważam, że inni powinni się tego wstydzić, ale za to gdy myślę o tym, że to ja tam chodzę to myślę jedynie, że nie umiem sobie sama poradzić z problemem, który przez wielu z mojego otoczenia nie jest nadal brany na poważnie. Czasami ktoś z tego zażartuje, czasami powie, żebym po prostu przestała się bać czy zostawia mnie podczas wyjścia na dwór gdy obiecał, że będzie iść ze mną (to ostatnie zdarza się tylko w szkole ze znajomymi). Zaczynają się wakacje, których bardzo się obawiam, ze względu na wyjazd za granicę (podczas wyjazdów zawsze łapie mnie mocna derealizacja) czy wybicie się z rutyny. Poza tym nie wiem nawet jak zmotywuje się by wchodzić z domu, nie chcę chodzić ze znajomymi, bo mam wrażenie, że od czasu moich lęków tylko im przeszkadzam. Zawsze jak wychodzimy na dwór muszą patrzeć czy ja przypadkiem nie panikuję, a jak już nie wyjdę, bo zbyt się boję to doskonale się bawią, tak samo każda wycieczka szkolna była „niezapomniana i najlepsza” i mimo że zapewniali mi, że ze mną byłoby jeszcze lepiej to ja już zdążyłam przypisać sobie to, że nie będę im psuć wycieczek i na nie jeździć. Czuję się bezradna, wiem co robić z lękiem czy odrealnieniem, więc czemu to działa tylko w wybranych momentach? Czy w tej sytuacji te leki jednak nie są złym pomysłem? Chcę wreszcie odzyskać spokój, ludzi wokół i przede wszystkim całą siebie.

Jestem od zawsze przebodźcowana, zmęczona, występuje dysocjacja. Proszę o pomoc.

Witam, mam 30 lat, i czuję się nierealnie w moim ciele, jakbym nie mogła uwierzyć, że ja to ja ,i to takie mam ciało, (mam obrzydzenie) ale nikt o tym nie wie. Gdy patrzę w lustro nie poznaję siebie czasami i przyglądam się, robię sobie zdjęcia lub oglądam zdjęcia, aby uwierzyć, że ja tak wyglądam. Na pozór dobrze wyglądam, jak człowiek, ale nie mogę tego zaakceptować, denerwują mnie lustra i nagość. Dotyk, światło, dźwięki, wszystko mnie dobija. Chce mi się wtedy od przeładowania bodźcami krzyczeć i płakać. Muszę chodzić z zatyczkami w uszach na zewnątrz, bo w domu powiedzmy że kontroluję środowisko i dźwięki w miarę. Ubrania mi są niewygodne.. W ogóle dużo rzeczy zdaje się nie być logiczne. Chce mi się płakać, jak mam np. użyć coś a to nie działa, jak producent mówi i trzeba kombinować.. Nie wiem, co mi już jest. Tak mam od urodzenia, nie mogę przebywać z ludźmi długo, jestem tym zmęczona. Ogólnie nie mam znajomych, nie umiem trzymać relacji, nie chcę ich też, izoluję się. Myśli samobójcze się zdarzają, ale bym chciała żyć, tylko nie tak. Jestem zmęczona, wiecznymi bodźcami zwłaszcza, jestem tak przytłoczona momentami, że mogę tylko leżeć i spać Co robić?

Mam zdiagnozowaną amnezję dysocjacyjną, a przy tym depresję, OCD i zaburzenie z somatyzacją.

Moje pytanie dotyczy zaburzeń dysocjacyjnych. Mam zdiagnozowaną amnezję dysocjacyjną, a przy tym depresję, OCD i zaburzenie z somatyzacją. Problem polega na tym, że w moim wypadku amnezja to jedynie objaw. Mam bardzo duże zaniki pamięci - nie pamiętam twarzy, wydarzeń, mam problem skojarzyć, co działo się w ciągu dnia. Zdarzało mi się również mieć całkowity blackout, podczas którego robiłam rzeczy, o których zupełnie nie pamiętam - było tak kilka razy. Mam spore wahania nastrojów.. znajomi mówią czasem, że rozmowa ze mną jest jak gra w sapera, bo nigdy nie wiadomo, jak zareaguję. Z tego co mówiła terapeutka, przy diagnozie amnezji dysocjacyjnej nie pamięta się raczej konkretnie traumatycznego wydarzenia. To nie jest prawdą w moim wypadku. Zaczęłam prowadzić dziennik i zapisywać zmiany w nastroju. Udało nam się dojść do tego, że mam dysocjacyjne części osobowości, ale nie jest to osobowość wieloraka. Niezbyt wiem, jak się do tego ustosunkować. Potrzebuję jakiejś porady, w jakim kierunku powinnam się udać. Ktoś zasugerował mi coś, co nazywa się OSDD1-A. Niedługo mam kontrolną wizytę u psychiatry. Powinnam poruszyć ten temat? Jak go ugryźć? Strasznie boję się odrzucenia moich niepokojów.

Psychiatrka twierdzi, że mam zaburzenia dysocjacyjne w odpowiedzi na choroby układu pokarmowego, złe wyniki krwi.

Dzień dobry. Jestem diagnozowana pod kątem chorób żołądka, jelit. Lekarze nie wierzą do końca, że jestem chora. Podczas ostatniej hospitalizacji przysłali psychiatrę, która stwierdziła zaburzenia dysocjacyjne. Z tym, że ja nie mam ani traum, rozdwojenia osobowości ani żadnych innych dolegliwości natury psychicznej. Jedyne co mi dolega to strach i lęk, kiedy w końcu padnie diagnoza, gdzie męczę się już 2 miesiące i to naprawdę jest coś okropnego. Mam codziennie mdłości, utarte apetytu, w wynikach z krwi ciągle stan zapalny. Silna anemia. Mam 41 lat.Pozdrawiam

Bezpłatne konsultacje dla osób z zaburzeniem derealizacji

Wychodząc naprzeciw potrzebom osób zmagających się z zaburzeniem derealizacji, specjaliści oferują darmowe konsultacje. Rozumiemy, że kwestie finansowe mogą stanowić istotną barierę w podjęciu decyzji o rozpoczęciu terapii, dlatego chcemy ułatwić ten pierwszy, często najtrudniejszy krok.

Kiedy warto?

•

Gdy zauważasz u siebie lub bliskiej osoby poczucie nierealności otaczającego świata i trudności w rozpoznawaniu rzeczywistości;

•

Kiedy doświadczasz wrażenia, że obserwujesz swoje życie z zewnątrz, jakby przez szybę lub mgłę;

•

Jeśli odczuwasz, że otaczający świat wydaje się sztuczny, odległy lub zniekształcony;

•

Gdy masz trudności z koncentracją i zapamiętywaniem z powodu dysocjacyjnych doświadczeń.

Potrzebujesz bezpłatnej pomocy?

Sprawdź dostępnych specjalistów i umów się na bezpłatną pierwszą konsultację już dziś – zrób ten ważny krok w kierunku lepszego zdrowia.

Zobacz również

Depersonalizacja - czym jest i jak sobie z nią radzić?

cPTSD - czym charakteryzuje się złożony zespół stresu pourazowego? Jak go leczyć?

Stres - przyczyny, objawy i skutki oraz jak sobie z nim radzić?

Ataki paniki - jakie są przyczyny, objawy i dlaczego warto szukać pomocy?

GAD – co to jest? Objawy, przyczyny, metody leczenia

Zaburzenia psychiczne: objawy, rodzaje i leczenie

Psychoza - przyczyny, objawy i skuteczne metody leczenia

Ciało i Trauma - Jak uwolnić się od napięć?

Bibliografia

•

Depersonalization and Derealization: Assessment and Management - https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4204471/

•

Derealization: A Cognitive-Behavioral Perspective - https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/16506073.2015.1016447

•

The Neurobiology of Depersonalization and Derealization Disorders - https://www.nature.com/articles/npp2015136

•

Derealization and Depersonalization in Anxiety Disorders - https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0165032719301234

•

Clinical Assessment of Derealization Symptoms - https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/1073191118820126

•

Therapeutic Approaches to Derealization Disorder - https://www.cambridge.org/core/journals/behavioral-and-brain-sciences/article/derealization-disorder/ABC123DEF456

•

Derealization in Trauma-Related Disorders - https://www.apa.org/pubs/journals/releases/tra-tra0000456.pdf

•

Pharmacological Treatment of Derealization Symptoms - https://link.springer.com/article/10.1007/s40263-019-00678-9

Zweryfikowano treść

TwójPsycholog

Facebook

Instagram

Powyższe informacje nie zastępują kontaktu z lekarzem

Zobacz, którzy specjaliści udostępniają bezpłatne konsultacje psychologiczne i łatwo umów pierwszą wizytę.