Left ArrowWstecz

Co to jest schizofrenia paranoidalna?

Witam, co znaczy schizofrenia paranoidalna?

zaburzenia psychotyczne
User Forum

Beata

4 miesiące temu
Anastazja Zawiślak

Anastazja Zawiślak

Schizofrenia paranoidalna jest jednym z podtypów schizofrenii opisanych w klasyfikacjach diagnostycznych, takich jak DSM-IV (ang. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) czy ICD-10 (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób). 

W ICD-10 schizofrenia paranoidalna jest najbardziej powszechną formą schizofrenii, a jej kluczową cechą są dominujące urojenia i omamy, przy relatywnie mniejszym nasileniu objawów takich jak zaburzenia myślenia, emocji czy zachowania.

 

Pozdrawiam,

Anastazja Zawiślak

Psycholog

4 miesiące temu

Anastazja Zawiślak

Psycholog
Zobacz profilArrowRight
Martyna Jarosz

Martyna Jarosz

Schizofrenia paranoidalna to najczęściej rozpoznawana forma schizofrenii. Charakteryzuje się przede wszystkim urojeniami i halucynacjami. Osoby ze schizofrenią paranoidalną często mają przekonania, że są prześladowane lub kontrolowane przez zewnętrzne siły. Mogą słyszeć głosy, które komentują ich zachowanie lub nakazują im działania, a także odczuwać obecność osób lub sił, które ich prześladują.

Martyna Jarosz
psycholog

4 miesiące temu

Martyna Jarosz

Psycholog
Zobacz profilArrowRight
Beata Matys Wasilewska

Beata Matys Wasilewska

Dzień dobry,

Schizofrenia paranoidalna jest poważnym zaburzeniem psychicznym, w którym chory w zniekształcony sposób postrzega rzeczywistość i tworzy relacje z innymi.  

Omamy (nierzeczywiste doznania zmysłowe- typu odczuwanie zapachów, słyszenie głosów, czy innych dźwięków) i urojenia (nieprawdziwe przekonania np. o byciu śledzonym, posiadaniu wyjątkowych zdolności itd.) są jej elementem. 

Może objawiać wycofaniem społecznym, nieadekwatnymi zachowaniami względem znanych osób (np. zarzucanie bliskim złych zamiarów), dziwnymi czy wręcz dziwacznymi zachowaniami (np. ubiór, podejście do jedzenia, porządku itd). 

Ze względu na trudności w adekwatnej ocenie rzeczywistości osoba chorująca na schizofrenie powinna zostać objęta leczeniem farmakologicznym i być pod ścisłą opieką psychiatryczną. Brak podjętego leczenia stwarza niebezpieczne sytuacje dla jej zdrowia i najbliższych.

Polecam literaturę z tego zakresu Niespokojny umysł Jamison Kay Redfield czy stronę temu poświęconąhttps://schizofrenia-reaguj.pl/pacjent/jak-moge-pomoc-osobie-ze-schizofrenia/

 

Pozdrawiam

Beata Matys Wasilewska

4 miesiące temu

Beata Matys Wasilewska

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Zobacz profilArrowRight
Patryk Falerowski

Patryk Falerowski

Dzień dobry,

Schizofrenia paranoidalna to choroba psychiczna, która wpływa na sposób myślenia i postrzegania rzeczywistości. 

Osoby zmagające się z tym zaburzeniem często doświadczają urojeń, czyli przekonań, które nie mają oparcia w rzeczywistości, na przykład mogą czuć, że ktoś je śledzi, kontroluje lub chce im zaszkodzić. 

Pojawiają się także halucynacje, najczęściej słuchowe, czyli słyszenie głosów, które komentują ich zachowanie, rozmawiają ze sobą lub wydają polecenia. Te objawy mogą wywoływać lęk, dezorientację i utrudniać codzienne funkcjonowanie.

Choroba ta jest poważna, ale przy odpowiednim leczeniu i wsparciu można nauczyć się z nią żyć. Leczenie zazwyczaj obejmuje leki i terapię, które pomagają zmniejszyć objawy i lepiej radzić sobie z rzeczywistością.

Jeśli zastanawia się Pani nad tym tematem, martwi o siebie lub kogoś bliskiego, warto porozmawiać z lekarzem lub psychologiem, którzy mogą udzielić konkretnych wskazówek i wsparcia.

 

Pozdrawiam,

Patryk Falerowski

4 miesiące temu

Patryk Falerowski

Psycholog
Zobacz profilArrowRight
Left ArrowOdpowiedz jako specjalista

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Dobierz psychologaArrowRight

Zobacz podobne

Od 2004 roku choruję na schizofrenię paranoidalną. Mam problem ze znalezieniem pracy, jestem rencistką i nie bardzo odnajduję się w społeczeństwie.
Witam. Od 2004 roku choruję na schizofrenię paranoidalną. Mam problem ze znalezieniem pracy, jestem rencistką i nie bardzo odnajduję się w społeczeństwie. Jestem pod opieką poradni psychologicznej i lekarza psychiatry. Byłam sześciokrotnie hospitalizowana. W tej chwili jest w miarę stabilnie, ale moim głównym problemem jest strach przed ludźmi, boję się, że jestem obserwowana, że ktoś opowiada na mnie do innych znajomych i stawia mnie w złym świetle, że mnie obgaduje i spiskuje przeciwko mnie. Jest to taki lęk przed tym co ludzie powiedzą i czasem nawet jak ktoś się do mnie uśmiechnie, to mam przeświadczenie że się ze mnie śmieje i ma mnie za wariata. Ostatnio wybudzam się w nocy, bo mam wrażenie, że ktoś zamontował w moim domu kamery. Martwię się, że po prostu nie poradzę sobie z kolejnym epizodem choroby. W mojej rodzinie są osoby uzależnione od alkoholu i nie mam właściwie wsparcia od osób bliskich. W momencie gdy zaczęła się jesień (jest szaro i deszczowo za oknem) mam złe samopoczucie. Często długo śpię i sen jest dla mnie jak wybawienie. Nie mam ochoty wtedy wychodzić z domu i najchętniej przespałabym tą jesień. Zmuszam się do jakiejkolwiek aktywności, chodzę z psem na spacery, kupiłam nawet rower. Lekarz powiedział że to depresja, jednak stwierdził, że leki antydepresyjne mogą mnie dodatkowo "napędzić" i po raz kolejny mogę trafić do szpitala. W wolnym czasie korzystam z form arteterapii. Staram się żyć i funkcjonować jak normalny człowiek. Boję się jednak, że choroba wróci i cały czas o tym myślę. Nie wiem jak ją wtedy rozpoznam, by w porę zgłosić się po pomoc. Przez podjadanie słodyczy mam tez problem ze zbyt wysoką wagą. Do tego dochodzą problemy z pamięcią, notuję sobie na kartce, co mam w danym dniu do zrobienia, bo zwyczajnie o wielu sprawach zapominam. Wiem, że nie zachowuję się tak jak kiedyś, mam problem z wyrażaniem emocji, szybko się denerwuję, czasem ciężko mi poprawnie się wysłowić. Proszę o odpowiedź, jak mogę pomóc sobie i jak walczyć z tymi zaburzeniami? Czuję, że tkwię w martwym punkcie i życie ucieka mi przez palce.
Jak nie dać się ubezwłasnowolnić mając schizofrenie?
Obecnie jestem w związku I leczę się psychiatrycznie od 2016 roku.... obecnie mam stwierdzona schizofrenie paranoidalna.Jak powinnam się zachować żeby się z tego schorzenia wyleczyć..... I jak nie dać się ubezwlasnowolnic jak nie pozwolić na to......
Od czego zaczyna się schizofrenia?
Kiedy powinnam się martwić że mam schizofrenię? Od czego to się zaczyna?
Schizofrenia rezydualna - jak się objawia?
Po ostatniej diagnozie cierpię na schizofrenię rezydualną, jak ona się objawia, jakie są jej objawy?
Czy to może być jakaś odmiana schizofrenii?
Czy to może być jakaś odmiana schizofrenii? Od dłuższego czasu obserwuję u siebie m.in. urojenia, natrętne myśli, w miarę możliwości całkowitą izolację od świata zewnętrznego w tym nawet od najbliższych, zubożenie myślenia i jakiekolwiek motywacji do życia. Wiem, że rozpoznanie schizofrenii nie należy do najłatwiejszych, ale chciałabym chociaż wiedzieć, czy jest możliwość, że moje objawy mogą sugerować schizofrenię i czy powinnam się z nimi zgłosić do specjalisty.
Jak pomóc osobie z podejrzeniem schizofrenii?
Jak pomóc osobie z podejrzeniem schizofrenii? Jak namówić ją do pójścia do specjalisty?
Czy to choroba psychiczna, jak człowiek boi się własnych myśli i zachowań?
Czy to choroba psychiczna, jak człowiek boi się własnych myśli i zachowań?
Leczę się z powodu schizofrenii paranoidalnej, jednak powoli czuję, że chciałbym niektóre rzeczy w życiu zmienić. Jednak na myśl o tym wpadam w silniejsze stany psychotyczne.
Dzień dobry. Nie będę krył, że piszę to pytanie z pewnymi emocjami. Mam 34 lata, jestem facetem, mam stwierdzoną schizofrenię paranoidalną i ostatnio atakują mnie stany psychotyczne, przynajmniej tak to rozumiem. Dzisiaj, wczoraj, i co jakiś czas od kilkunastu lat, więc jestem sfrustrowany. Chciałbym zapytać o jakąś poradę, jak sobie z tym radzić, więc dla lepszego obrazu opiszę mniej więcej swoją sytuację. Choroba rozwijała się stopniowo, jak miałem kilkanaście lat. W skrócie to przeżywałem masakryczne przeżycia często od tamtego czasu, czyli powiedzmy, że to właśnie mniejsza lub większa psychoza. Od kilku lat chodzę na grupę wsparcia, od półtora roku na psychoterapię indywidualną dwa razy w tygodniu. Nigdy nie miałem dziewczyny, nigdy nie miałem pracy. Czuję (i czuję to coraz bardziej w miarę terapii), że chciałbym odseparować się od rodziców (bo ciągle z nimi mieszkam), znaleźć więcej fajnych znajomych (albo pogłębiać znajomości z osobami z grupy wsparcia), dzielić się z nimi zainteresowanymi. Wiem, że potrzebna jest kasa, więc powiedzmy trochę czuję chęć do pracy. Jestem na rencie, ale niedługo może mi się ona skończyć. Szykuje się więc dużo zmian i gdy o tym myślę, wpadam w stany psychotyczne, co powoduje, że nie jestem w stanie dążyć do moich celów. Biorę leki przeciwpsychotyczne, biorę pod uwagę możliwość zwiększenia dawki, chociaż niezbyt to mi się uśmiecha. Jeszcze dodam, że mam duży problem z relacjami z ludźmi, przeżywam napięcie podczas spotykania się, jestem introwertykiem, ale z drugiej strony zależy mi bardzo na relacjach. Może jest coś, co można mi poradzić, podpowiedzieć? Pozdrawiam
Różnice między osobowością unikającą a schizoidalną - jak je rozróżnić?
Witam. Jaka jest różnica między osobowością unikającą a schizoidalną? Jeden specjalista zasugerował, że mogę mieć to pierwsze zaburzenie osobowości, a drugi - że to drugie.