Left Arrowwróć do obszarów pomocy

Samotność - zrozumienie problemu i radzenie sobie z uczuciem osamotnienia

Samotność to zjawisko dotykające coraz więcej osób we współczesnym świecie. Choć wszyscy czasem jej doświadczamy, długotrwałe poczucie osamotnienia może prowadzić do poważnych konsekwencji dla naszego zdrowia psychicznego i fizycznego.

Depression Statistics
Explanation default

Czym jest samotność?

Samotność to poczucie izolacji i braku bliskości z innymi ludźmi, które może pojawić się niezależnie od tego, czy jesteśmy fizycznie sami, czy w towarzystwie. To stan emocjonalny, który wpływa na nasze samopoczucie i może prowadzić do poczucia pustki i smutku.

Samotność nie jest jedynie chwilowym uczuciem, ale może stać się chronicznym problemem, który negatywnie wpływa na zdrowie psychiczne i fizyczne. Zrozumienie tego zjawiska jest ważne, aby móc skutecznie sobie z nim radzić i szukać wsparcia, gdy jest to potrzebne.

Jakie są objawy samotności?

Samotność może objawiać się na wiele sposobów, zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie. Poniżej przedstawiamy najczęstsze symptomy, które mogą wskazywać na to uczucie:

SYMPTOM_1

Poczucie izolacji

Osoba czuje się odcięta od innych, nawet gdy jest w towarzystwie czy bliskiej relacji.
SYMPTOM_2

Smutek i przygnębienie

Długotrwałe uczucie smutku bez wyraźnej przyczyny.
SYMPTOM_3

Brak energii

Zmniejszona motywacja do działania i codziennych aktywności.
SYMPTOM_4

Problemy ze snem

Trudności z zasypianiem lub częste budzenie się w nocy.
SYMPTOM_5

Niska samoocena

Poczucie własnej wartości jest obniżone, co wpływa na relacje z innymi.
SYMPTOM_6

Lęk społeczny

Obawa przed kontaktami z innymi ludźmi i unikanie sytuacji społecznych.

Jak samotność wpływa na nasze życie?

Samotność może prowadzić do poważnych konsekwencji dla zdrowia psychicznego, takich jak depresja, zaburzenia lękowe czy obniżenie jakości życia. Wpływa także na funkcjonowanie społeczne, utrudniając nawiązywanie i utrzymanie relacji interpersonalnych.

Czy wiesz, że aż 68% dorosłych Polaków doświadcza samotności, a 23% badanych deklaruje, że żyje w izolacji społecznej?

Radzenie sobie z samotnością przy wsparciu specjalistów przynosi korzyści takie jak:

    1
  1. Lepsze zrozumienie własnych emocji i potrzeb. Psycholog lub psychoterapeuta może pomóc w identyfikacji źródeł samotności oraz nauczyć skutecznych strategii radzenia sobie z nią;

  2. 2
  3. Zwiększona samoświadomość. Terapia pozwala lepiej poznać własne myśli, uczucia i zachowania, co prowadzi do pozytywnych zmian i poprawy ogólnego samopoczucia;

  4. 3
  5. Poprawa relacji międzyludzkich. Specjalista może pomóc w rozpoznaniu szkodliwych wzorców w relacjach oraz nauczyć umiejętności efektywnej komunikacji i budowania bliskości.

Borderline

Specjaliści pracujący z osobami doświadczającymi samotności

Przedstawiamy wyselekcjonowaną grupę doświadczonych psychologów i psychoterapeutów, którzy specjalizują się w pracy z osobami zmagającymi się z samotnością i stosują sprawdzone metody terapeutyczne w radzeniu sobie z tym uczuciem.

Maja Stefaniec-Muchorowska

Maja Stefaniec-Muchorowska

Psycholożka, Psychoterapeutka
Katarzyna Borowska

Katarzyna Borowska

Psycholog, Psychoterapeuta w trakcie szkolenia
Eliza Gniado

Eliza Gniado

Psycholożka, Psychoterapeutka
Anastazja Mołodecka

Anastazja Mołodecka

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Emilia Woźniak

Emilia Woźniak

Psycholożka
Monika Wojnarowska

Monika Wojnarowska

Psycholożka

Nie wiesz, jak wybrać psychologa?

Skorzystaj z naszego Formularza, który zaproponuje Ci specjalistów na miarę Twoich potrzeb i możliwości.

Najczęściej zadawane pytania na temat samotności

Poniżej znajdziesz odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, które pomogą Ci lepiej zrozumieć różne aspekty samotności. Odpowiedzi opracowane zostały przez psychologa i interwenta kryzysowego.

Samotność może prowadzić do osłabienia układu odpornościowego, zwiększając podatność na infekcje i choroby przewlekłe. Badania naukowe wykazały, że osoby doświadczające długotrwałej samotności mają wyższy poziom hormonów stresu, co może prowadzić do stanów zapalnych w organizmie i zwiększonego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Chroniczna samotność jest również powiązana z podwyższonym ciśnieniem krwi, zaburzeniami snu i ogólnym pogorszeniem funkcji poznawczych.

Osoby doświadczające samotności często zgłaszają więcej dolegliwości fizycznych, takich jak bóle głowy, problemy trawienne czy osłabienie. Badania longitudinalne sugerują, że długotrwała samotność może skracać długość życia w stopniu porównywalnym do palenia papierosów czy otyłości. Warto zauważyć, że związek między samotnością a zdrowiem fizycznym jest dwukierunkowy – problemy zdrowotne mogą prowadzić do izolacji społecznej, a ta z kolei może pogarszać stan zdrowia.

Samotność nie zawsze musi być doświadczeniem negatywnym, ponieważ krótkotrwałe okresy bycia samemu mogą sprzyjać refleksji, kreatywności i rozwojowi osobistemu. Dobrowolne wycofanie się z interakcji społecznych może dawać przestrzeń do przemyśleń, medytacji czy realizacji pasji, które wymagają skupienia i ciszy. Wielu artystów, pisarzy i filozofów podkreśla wartość konstruktywnej samotności jako źródła inspiracji i głębszego zrozumienia siebie.

Problemem staje się dopiero chroniczna, niechciana samotność, która prowadzi do poczucia izolacji i braku przynależności. Kluczowa jest tutaj różnica między wyborem a przymusem – samotność wybrana może być regenerująca, podczas gdy narzucona często prowadzi do cierpienia. Istotne jest również rozróżnienie między samotnością a samowystarczalnością – można cieszyć się własnym towarzystwem i jednocześnie utrzymywać zdrowe relacje z innymi, co stanowi optymalny balans dla zdrowia psychicznego.

Bycie samemu to obiektywny stan fizyczny, oznaczający po prostu przebywanie bez towarzystwa innych osób, natomiast samotność to subiektywne, emocjonalne doświadczenie braku satysfakcjonujących relacji społecznych. Można być otoczonym ludźmi w zatłoczonym miejscu i czuć się głęboko samotnym, jeśli brakuje nam poczucia połączenia z innymi. Jednocześnie można spędzać dużo czasu w pojedynkę, ciesząc się własnym towarzystwem, bez odczuwania samotności.

Kluczową różnicą jest element wyboru i kontroli – dobrowolne bycie samemu może być źródłem przyjemności i regeneracji, podczas gdy niechciana samotność wywołuje cierpienie. Badania psychologiczne wskazują, że jakość relacji jest ważniejsza niż ich ilość – jedna głęboka, autentyczna więź może skuteczniej chronić przed samotnością niż liczne powierzchowne kontakty. Warto również zauważyć, że umiejętność przebywania ze sobą w samotności, bez poczucia osamotnienia, jest wskaźnikiem dojrzałości emocjonalnej i zdrowej relacji z samym sobą.

Samotność jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju depresji, ponieważ długotrwałe poczucie izolacji społecznej może prowadzić do negatywnych wzorców myślenia i obniżonego nastroju. Badania neurobiologiczne wykazały, że samotność aktywuje te same obszary mózgu co ból fizyczny, co wyjaśnia jej destrukcyjny wpływ na dobrostan psychiczny. Chroniczna samotność może zaburzać regulację emocji i prowadzić do nasilenia objawów depresyjnych, takich jak smutek, utrata zainteresowań czy problemy ze snem.

Mechanizm łączący samotność z depresją jest złożony i obejmuje zarówno czynniki biologiczne, jak i psychologiczne. Brak wsparcia społecznego zmniejsza odporność na stres i utrudnia radzenie sobie z trudnościami życiowymi. Samotność może również prowadzić do negatywnego postrzegania siebie i świata, co jest charakterystyczne dla depresji. Badania longitudinalne potwierdzają, że osoby doświadczające samotności mają znacząco wyższe ryzyko rozwoju depresji w przyszłości, co podkreśla znaczenie wczesnej interwencji i budowania sieci wsparcia społecznego jako strategii profilaktycznej.

Technologia ma dwojaki wpływ na doświadczenie samotności – może zarówno łagodzić jej objawy, jak i je pogłębiać, w zależności od sposobu jej wykorzystania. Z jednej strony, narzędzia cyfrowe umożliwiają utrzymywanie kontaktu z bliskimi mimo fizycznej odległości, co jest szczególnie cenne dla osób o ograniczonej mobilności, mieszkających w odizolowanych miejscach lub przebywających za granicą. Platformy społecznościowe mogą również pomagać w znajdowaniu osób o podobnych zainteresowaniach i doświadczeniach, tworząc wirtualne społeczności wsparcia.

Z drugiej strony, badania wskazują, że nadmierne korzystanie z mediów społecznościowych może paradoksalnie zwiększać poczucie samotności poprzez prowokowanie niekorzystnych porównań społecznych i tworzenie iluzji połączenia zamiast autentycznej bliskości. Zjawisko FOMO (fear of missing out) – lęk przed pominięciem – może nasilać poczucie wykluczenia i nieadekwatności. Kluczowe jest świadome i zrównoważone podejście do technologii – używanie jej jako uzupełnienia, a nie zastępstwa dla kontaktów twarzą w twarz. Badania sugerują, że najbardziej korzystne dla dobrostanu psychicznego jest wykorzystywanie technologii do aktywnego angażowania się w komunikację (np. wideorozmowy) zamiast pasywnego przeglądania treści.

Samotność jest zjawiskiem uniwersalnym, występującym we wszystkich kulturach, jednak jej postrzeganie, doświadczanie i ekspresja są głęboko zakorzenione w kontekście kulturowym. W kulturach kolektywistycznych, typowych dla Azji Wschodniej czy niektórych społeczności latynoamerykańskich, gdzie tożsamość jednostki jest silnie związana z przynależnością do grupy, samotność może być postrzegana jako szczególnie niepożądana i stygmatyzująca. W tych kulturach większy nacisk kładzie się na harmonię grupową i wypełnianie ról społecznych, co może prowadzić do ukrywania uczucia samotności.

Z kolei w kulturach indywidualistycznych, charakterystycznych dla Ameryki Północnej i Europy Zachodniej, gdzie ceni się niezależność i autonomię, samotność może być częściej akceptowana jako naturalna część życia, choć nadal jest doświadczeniem bolesnym. Badania międzykulturowe wykazują różnice w sposobach radzenia sobie z samotnością – w kulturach kolektywistycznych częściej stosuje się strategie zorientowane na relacje i wsparcie społeczne, podczas gdy w kulturach indywidualistycznych większy nacisk kładzie się na strategie skoncentrowane na sobie, takie jak rozwijanie zainteresowań czy samowystarczalność. Globalizacja i cyfryzacja zmieniają tradycyjne wzorce społeczne we wszystkich kulturach, tworząc nowe formy łączności, ale też nowe rodzaje izolacji, co czyni samotność zjawiskiem dynamicznym i ewoluującym w kontekście kulturowym.

Samotność w okresie dzieciństwa i adolescencji może mieć szczególnie głębokie i długotrwałe konsekwencje, ponieważ są to kluczowe etapy rozwoju umiejętności społecznych i kształtowania tożsamości. Dzieci doświadczające chronicznej samotności mogą mieć trudności z rozwijaniem kompetencji emocjonalnych i społecznych, co może prowadzić do problemów z nawiązywaniem relacji w późniejszym życiu. Badania wykazują, że samotne dzieci częściej doświadczają lęku, depresji i mają niższą samoocenę, co może wpływać na ich wyniki w nauce i ogólne funkcjonowanie.

Dla nastolatków, którzy przechodzą intensywny proces kształtowania tożsamości i poszukiwania akceptacji rówieśniczej, samotność może być szczególnie bolesnym doświadczeniem. Odrzucenie przez grupę rówieśniczą w tym okresie może prowadzić do długotrwałych trudności z zaufaniem i bliskością. Badania longitudinalne sugerują, że wczesne doświadczenia samotności mogą zwiększać ryzyko problemów ze zdrowiem psychicznym w dorosłości. Dlatego tak ważne są wczesne interwencje, takie jak programy rozwijające umiejętności społeczne, wsparcie psychologiczne oraz tworzenie włączającego środowiska szkolnego, które promuje akceptację różnorodności i przeciwdziała wykluczeniu.

Masz więcej pytań na temat samotności?

Jeśli masz więcej pytań dotyczących samotności, nasz specjalistyczny chat jest dostępny dla Ciebie przez całą dobę. Możesz bezpiecznie i całkowicie anonimowo porozmawiać z naszym systemem, który został zaprogramowany przez ekspertów w dziedzinie zdrowia psychicznego, aby udzielać rzetelnych informacji i wsparcia.

Dodatkowe materiały

Chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź naszego Bloga, a także Forum Psychologiczne! Znajdziesz tam merytoryczne artykuły, odpowiedzi Specjalistów_ek, praktyczne przykłady i wskazówki oraz wiele inspiracji.

Samotność i utrata rodziny: Jak poradzić sobie z emocjonalnym bólem i tęsknotą

W moim życiu niedawno zaistniały nowe dowody i napotkałem trudność, która mnie przerasta, utraciłem rodzinę, dom, i pieniądze to trzecie nie jest dla mnie nic nieznaczące i nie ważne, pracuje, by spłacać kredyty, pracuje, by się czymś zająć, pracuje, by kiedyś coś po mnie zostało, ale napotkałem trudność, nie mogę z nią sobie poradzić, nie może mi nikt pomóc, bardzo kochałem swoją żonę i dzieci bardzo kochałem dom, który otrzymałem od dziadków, już ich nie ma, pozostali w mojej pamięci, ten dom po opuszczeniu przez moją żonę i dzieci sprzedałem, a kupiłem mieszkanie z dala od byłej rodziny, byłej żony, by widywać się z dziećmi. Bardzo kochałem dzieci, bardzo kocham swoje najmłodsze dziecko, okazało się, że dom kupili pośrednicy, a pieniądze wyłożył ojciec biologiczny moich dzieci. Dwoje dzieci utraciłem, które są już dorosłe, po wychowaniu usłyszałem, że nie jestem ich ojcem, mam 53 lata dzieci odchodziły co 10 lat, co 10 lat się rodziły, pozostało mi najmłodsze dziecko, nie jestem biologicznym jego ojcem, niedawno się o tym dowiedziałam, to przez opuszczenie domu przez rodzinę szukałem odpowiedzi dlaczego? Dom sprzedałem i nie ma tu oszustwa. Ale ten dom kupiła była rodzina, ciężko przeżyłem utratę dzieci, nie widziałem najmłodszego syna rok, kiedy to po roku byliśmy razem szczęśliwi, wzajemnie nie mogliśmy się doczekać naszych spotkań, zbudowałem cudowną miłość, wiedząc, że nie jestem jego ojcem, będę zawsze, będę zawsze go kochał jak dzieci, które odeszły, te dzieci, które kochałem, z ich strony nasilił się atak na moją osobę, w sposób psychologiczny mówią, że całe życie ich źle traktowałem, źle traktowałem ich matkę, nie chcą utrzymywać ze mną kontaktów, bo jestem psychiczny to ich słowa, więc czym jest moja miłość? 

Jestem jedyną osobą, która może uwiarygodnić, co mi zrobiono. Wiem, że za 8 lat utracę ostatnią osobę moje serce i dziecko, pierw zezwalali, by był ze mną był całe nawet wakacje. 

Graliśmy w gry planszowe, jeździliśmy rowerami po lesie, obydwoje płakaliśmy, jak miał jechać do swojego domu, obecnie albo jest chory, dlatego nie mogę go widzieć lub dostaje wiadomość, że nie może, nie mam nikogo, nie mam rodziny pomimo, że jest duża, to oni mi to zrobili, chodziło o pieniądze, o pieniądze które dla mnie nie były ważne a jedynie potrzebne, przekładałem inne wartości. Poznałem kogoś, byliśmy razem rok czasu, pozwoliło mi to zapomnieć o byłej żonie, byłem bardzo szczęśliwy pomimo tego, co mi się przydarzyło, cudowna kobieta, próbowała naprawić relacje moje, z moją rodziną pomimo tego, co mi zrobiono, ale oni dalej brnęli. Moja dziewczyna zobaczyła, kim jest moja rodzina, wszystko przewidziała, mogłem być z nią lub z synem oddaleni byliśmy aż 300km, jeździłem do niej, jeździłem do syna, widziała, że się męczę, rozstaliśmy się, to ona podjęła tę decyzję. Mówiła, bym zamieszkał u niej, wybrałem widzenia z dzieckiem, z dzieckiem, które nie poszło spać, póki ja nie usnąłem, mam tylko jego, tak bardzo go kocham, że nie daje sobie z tym rady, tak bardzo się boję, że go za 8 lat utracę, wiem, że jak spłacę kredyty, to moja rodzina zaatakuje moje mieszkanie, nie mam komu przepisać mieszkania, skorzysta na tym biologiczny ojciec, ja czuję, że go utracę to zrozumiałe, taką samą miłością darzyłem dwójkę pozostałych dzieci, borykam się z niewyobrażalnym bólem i problemem, co mam zrobić, dokąd uciekać, a nie mogę, stoję w oknie i mam nadzieję, że przyjedzie do mnie najstarszy syn. Samotność to przerażające uczucie, praca jeszcze mi pomaga, ale się męczę, choć jest to praca nie męcząca, bardzo tęsknię za synem i świadomość, że on tęskni za mną, nie daje mi spokoju, nie mogę do niego pisać, bo odpisuje mi ktoś inny, to się po prostu czuję, od czasu do czasu wyślę mi mój syn esemesa i wiem, że to od niego, a są podteksty na przykład, ze pyta się, co ja teraz robię, ja mu na to, że piję kawę i mi odpisuje, pamiętam tę kawę, dobra była. Tak to wygląda, podchodzą do mojej osoby psychologicznie, a ja się coraz bardziej męczę, czuję, że jestem podśmiechiwany, w tych esemesach są podteksty cyt: dobry jestem: Miałem odebrać syna zrobiłem torta, kupiłem nowe gry planszowe, i nie może mi go dać, bo wyczerpałem już swoje widzenie, to przez pracę co trzy tygodnie tak zasadzili, borykam się z wielką niesprawiedliwością i brzemieniem kocham życie i boję się odejść, tak bardzo czuję się oszukany przez życie, tak bardzo po aż 3 latach nie wierzę w to, co mnie spotkało, zasypiam i chce się obudzić, że to był tylko koszmar, obudzę się w moim byłym domu, a mój najmłodszy syn będzie patrzał się na mnie i czekał, kiedy wstanę. Nie uważam, że przechodzę kryzys, ja tęsknię, tęsknię za rodziną, która mi została odebrana, ciężko mi iść dalej samotnie nikomu nie życzę tego, co mi wyrządzono, tęsknię za dziećmi, zapomniałem już o byłej żonie, wystarczył rok z kochającą osobą, która mi udzieliła krótkiego wsparcia, tęsknię też za nią, ja chcę się obudzić :)

Samotność w nowym miejscu, poświęcenie dla rodziny a brak radości w życiu

Witam. Opiszę w dużym skrócie moją historię. 

Od zawsze mieszkałem w domu, jak miałem 25 lat wyremontowałem sobie mieszkanie na 1 piętrze i zamieszkałem tam po moich dziadkach. 7 Lat temu poznałem swoją obecną żonę, pracowałem wtedy w delegacji i wtedy jeszcze dziewczyną widywałem się weekendami. Od tamtej pory leczę się u psychiatry, mam nerwicę/depresję. Zrezygnowałem z tamtej pracy i ogólnie jakoś sobie radziłem. Wzięliśmy ślub, urodził nam się synek, obecnie ma 3 lata. Jednak przez ostatnie dwa lata wydarzyło się u mnie dużo. Ze względu na konflikt rodziców i ich późniejszy rozwód, dla ratowania swojej rodziny wyprowadziliśmy się do miasta rodzinnego mojej żony, niedaleko około 30 km od mojego rodzinnego miasta. Znalazłem tutaj pracę, udało się wziąć kredyt, mamy czym jeździć. Wydaje się, że wszystko poukładane... 

Tylko nie u mnie, nie cieszę się z tego, co mam, jedynym co mnie trzyma jeszcze przy tym wszystkim, jest syn. Chodzę do terapeuty uzależnień w celu rzucenia papierosów. I dużo rozmawiamy głównie o tym, co się u mnie dzieje, na pozór powinienem być szczęśliwy, faszeruje się od 7 lat lekami na depresję i tak naprawdę nie czuję się nigdy, jak bym chciał. 

W głębi czuję, że mieszkając w bloku, ja nie będę szczęśliwy, ja jestem przyzwyczajony, że mogłem wyjść na podwórko cokolwiek zrobić, bardziej to wyglądało zawsze jak życie na wsi. 

A teraz przychodzę z pracy i oprócz zajmowaniem się synem nie mam czym się zająć. Lubiłem zawsze jakieś prace fizyczne, typu koszenie trawnika itp. (przy domu zawsze znajdzie się coś do zrobienia)... Moja żona ma tu wieloletnich znajomych, rodzinę, tą samą pracę od wielu lat. Ja mam nową pracę, ale wydaje mi się, że poświęciłem wszystko dla komfortu mojej żony, nie myśląc o sobie. Na dzisiejszy dzień zmagam się każdego dnia z objawami nerwicy, nie mam żadnego hobby (z piłki nożnej zrezygnowałem na początku znajomości z żoną ze względu na brak czasu, by się spotykać). Czuję się samotny mimo, że mieszkam ze swoją rodziną. Żona nie potrafi mnie zrozumieć, że nie mam tutaj przyjaciół, rodziny. Zrezygnowałem w 100% z alkoholu, chociaż czasami wypiłem piwko, to dawało mi to choć trochę radości. 

Nie mam komu się wygadać, w pracy nie mam przyjaciół. 

Do mieszkania już się nawet czasami nie chce wracać, wiedząc, że nikt mnie nie zrozumie... Czuję wewnątrz, że ja długo w takim maraźmie nie pociągnę. Chciałbym wrócić do domu, w którym mieszkałem większość życia do poprzednich znajomych. Mam jednego brata, który mieszka daleko i też nie chce zawracać mu głowy swoimi problemami...

Samotność, brak miłości i lęki w młodym wieku - jak sobie radzić?

Miałem zadać pytanie, lecz podczas pisania uświadomiłem sobie, że lepiej się poczuje, gdy słowa opiszą i być może otworzą mi oczy, jak głęboko na dnie się obecnie znajduję. 

Mam 24 lata nigdy nie miałem dziewczyny. Najpiękniejsze uczucie, jakim jest miłość i coś, co leży w naturze ludzkiej, jest mi zupełnie obce (pisząc ten fragment, poleciały mi natychmiastowo łzy). Ponad to, od 10 lat nie mam choćby jednego znajomego, z którym mógłbym popisać o wypadach na miasto, nawet nie myślę, są to zbyt odległe marzenia. Nie mam również rodziny. 

Ojciec zmarł, gdy miałem dwa latka, od tamtego momentu mama kompletnie nie dawała sobie rady pod żadnym aspektem wychowywania dziecka, nigdy nie przekazywała mi żadnych wartości, nigdy niczego mnie nie nauczyła, a nawet nie obdarowała mnie matczyną miłością (uświadomiłem to sobie, dopiero gdy się od niej wyprowadziłem). 

Miała partnera, który ją bił, miałem wtedy 6-12 lat nie mogłem nic zrobić, tylko płakać i patrzeć się na to z nadzieją, że przestanie. Przez 6 lat życia z nim, jako dziecko, nie wychodziłem z pokoju do kuchni czy łazienki, gdy pierw nie upewniłem się, że nie będę musiał go mijać w przedpokoju. 

W wieku 21 lat chciałem zacząć nowe życie, więc sam wyprowadziłem się do Belgii, mam dobrze płatną i stabilną pracę, lecz przez to, że wychowałem się bez ojca, kompletnie nie radzę sobie z rzeczywistością i realiami, które wiążą się z samodzielnym życiem. Mam lęki przed wyjściem do sklepu, nawet gdy coś pilnie potrzebuję, to często strach daje za wygraną. 

W tym momencie uświadomiłem sobie, że to, co teraz robię, nie ma żadnego sensu i nie zmieni to mojego życia.

Dodam jeszcze tylko, że gdy mój stan jest wyjątkowo krytyczny, uspokaja mnie wtedy myśl o samobójstwie, że wtedy przecież już zupełnie nic nie będzie miało znaczenia. 

Znam odpowiedź specjalisty, który podejmie się mojej sprawy -zmień dotychczasowe nawyki, z dnia na dzień stawaj się lepszy o 1%. Bardzo bym chciał, żeby to było takie proste, ale wiem, że już jest na mnie za późno

Bezpłatne konsultacje dla osób doświadczających samotności

Wychodząc naprzeciw potrzebom osób zmagających się z samotnością, specjaliści oferują darmowe konsultacje. Rozumiemy, że kwestie finansowe mogą stanowić istotną barierę w podjęciu decyzji o rozpoczęciu terapii, dlatego chcemy ułatwić ten pierwszy, często najtrudniejszy krok.

Kiedy warto?

  • Gdy zauważasz u siebie lub bliskiej osoby uczucie osamotnienia, które wpływa na codzienne funkcjonowanie.

  • Kiedy Twoje relacje z innymi są ograniczone lub trudne, a Ty czujesz, że potrzebujesz wsparcia.

  • Jeśli doświadczasz silnego lęku przed odrzuceniem i izolacją.

  • Gdy masz trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem bliskich relacji.

Potrzebujesz bezpłatnej pomocy?

Sprawdź dostępnych specjalistów i umów się na bezpłatną pierwszą konsultację już dziś – zrób ten ważny krok w kierunku lepszego zdrowia emocjonalnego.

Zobacz również

Bibliografia

Mateusz Kopeć
BadgeCheckIconZweryfikowano treść

Mateusz Kopeć

Powyższe informacje nie zastępują kontaktu z lekarzem

Zobacz, którzy specjaliści udostępniają bezpłatne konsultacje psychologiczne i łatwo umów pierwszą wizytę.