Left Arrowwróć do obszarów pomocy

Transpłciowość - co to jest i jak ją zrozumieć?

Transpłciowość to złożone zagadnienie związane z tożsamością płciową, które wpływa na życie wielu osób. W tym artykule omówimy, czym jest transpłciowość, jak wygląda proces korekty płci oraz z jakimi wyzwaniami mierzą się osoby transpłciowe.

Transpłciowość
Explanation default

Czym jest transpłciowość?

Transpłciowość to sytuacja, w której tożsamość płciowa osoby różni się od płci przypisanej jej przy urodzeniu. Oznacza to, że dana osoba może czuć się kobietą, mimo że została uznana za mężczyznę przy narodzinach, lub odwrotnie. To głębokie poczucie niezgodności między własnym odczuciem płci a cechami biologicznymi może prowadzić do dyskomfortu psychicznego, znanego jako dysforia płciowa.

Warto podkreślić, że transpłciowość nie jest wyborem ani chwilową fanaberią, lecz fundamentalnym aspektem tożsamości człowieka. Osoby transpłciowe mogą podejmować różne działania, aby ich wygląd, zachowanie czy ciało lepiej odzwierciedlały ich prawdziwą tożsamość płciową.

Transpłciowość wykracza poza indywidualne doświadczenia – kwestionuje tradycyjne, binarne postrzeganie płci i skłania do refleksji nad tym, czym naprawdę jest płeć. Podkreśla także potrzebę budowania społeczeństwa otwartego na różnorodność oraz walki z dyskryminacją.

Tożsamość płciowa to wewnętrzne poczucie przynależności do określonej płci. Nie ogranicza się ono jedynie do podziału na kobiety i mężczyzn. Spektrum tożsamości płciowej jest szerokie i obejmuje m.in. osoby niebinarne, genderqueer, agender, bigender, gender fluid czy demigirl/demiboy. Ta różnorodność pokazuje, jak bardzo indywidualna i złożona może być ludzka tożsamość płciowa.

Co może sugerować, że ktoś jest osobą transpłciową?

Każda osoba odkrywa swoją tożsamość płciową na swój sposób, ale są pewne doświadczenia i przemyślenia, które pojawiają się u wielu osób transpłciowych. Oto kilka możliwych wskaźników:

SYMPTOM_1

Dyskomfort związany z płcią przypisaną przy urodzeniu

Osoba może czuć, że narzucona jej rola płciowa jest niezgodna z tym, kim naprawdę jest.
SYMPTOM_2

Pragnienie bycia postrzeganą jako inna płeć

Może pojawiać się silna potrzeba, by inni odnosili się do niej za pomocą innych zaimków, imienia czy wyglądu.
SYMPTOM_3

Identyfikowanie się z inną płcią niż przypisana

Osoba może wewnętrznie czuć się bardziej zgodna z inną tożsamością płciową — np. jako mężczyzna, kobieta, osoba niebinarna.
SYMPTOM_4

Długotrwałe przemyślenia o swojej tożsamości płciowej

Zastanawianie się nad własną płcią przez dłuższy czas, często już od dzieciństwa, może być oznaką głębszego procesu samopoznania.

Tranzycja: etapy i możliwości

Tranzycja, czyli proces korekty płci, to wieloetapowe działanie, które pozwala osobom transpłciowym żyć w zgodzie ze swoją tożsamością płciową. Może obejmować zarówno zmiany społeczne, jak i medyczne czy prawne. Społeczna tranzycja polega na zmianie imienia, zaimków i sposobu prezentacji – na przykład stylu ubierania się czy fryzury.

Dla wielu osób ważnym krokiem jest coming out, czyli ujawnienie swojej tożsamości płciowej przed bliskimi i otoczeniem. Coming-out jest czasem bardzo trudnym do podjęcia krokiem, dlatego bardzo cenne może okazać się wsparcie i przygotowanie się w towarzystwie psychologa, psychoterapeuty czy seksuologa, zajmujących się tymi obszarami pomocy. Kolejny etap to diagnoza i kwalifikacja przez specjalistów, takich jak (psycho)seksuolog czy psychiatra, co jest często wymagane przed rozpoczęciem leczenia medycznego i zmian prawnych.

Medyczna tranzycja obejmuje terapię hormonalną, która pozwala na rozwinięcie cech fizycznych zgodnych z odczuwaną płcią. Osoby transpłciowe mogą przyjmować testosteron lub estrogeny i antyandrogeny, co wpływa m.in. na rozkład tkanki tłuszczowej, owłosienie, głos czy strukturę ciała. Opcjonalnie, niektórzy decydują się także na zabiegi chirurgiczne, takie jak mastektomia, powiększenie piersi czy rekonstrukcja narządów płciowych. Warto podkreślić, że każda osoba transpłciowa sama decyduje, które etapy tranzycji są dla niej ważne – nie każdy przechodzi wszystkie możliwe zmiany.

Ostatnim obszarem tranzycji są kwestie prawne, czyli zmiana oznaczenia płci i danych osobowych w dokumentach. Ten etap pozwala osobie transpłciowej funkcjonować w społeczeństwie zgodnie ze swoją tożsamością płciową. Cały proces tranzycji jest bardzo indywidualny i dostosowany do potrzeb oraz możliwości danej osoby, a jego głównym celem jest poprawa komfortu życia i złagodzenie dysforii płciowej.

Czy wiesz, że według szacunków nawet 1–2% ludzi na świecie identyfikuje się jako osoby transpłciowe lub niebinarne? 

Transpłciowość jest coraz częściej zauważana na całym świecie, a liczba osób otwarcie deklarujących inną tożsamość płciową stale rośnie. Oto kilka ważnych statystyk i faktów dotyczących osób transpłciowych:

  • Najwięcej osób transpłciowych deklaruje się w krajach takich jak Niemcy i Szwecja, gdzie nawet 3% mieszkańców identyfikuje się jako transpłciowi, niebinarni lub gender-fluid.

  • W Stanach Zjednoczonych około 1,6 miliona osób, czyli 0,6% populacji powyżej 13. roku życia, identyfikuje się jako transpłciowe, a wśród młodzieży odsetek ten jest jeszcze wyższy i wynosi 1,4%.

  • Badania pokazują, że dostęp do opieki afirmującej płeć, takiej jak terapia hormonalna czy zabiegi chirurgiczne, znacząco poprawia zdrowie psychiczne osób transpłciowych, zmniejszając ryzyko depresji, lęku oraz myśli samobójczych.

  • Młodsze pokolenia częściej deklarują transpłciowość – osoby poniżej 25. roku życia stanowią aż 43% całej społeczności transpłciowej w USA.

Te dane pokazują, jak ważne jest wsparcie i akceptacja dla osób transpłciowych oraz dostęp do odpowiedniej opieki medycznej i psychologicznej.

wypalenie zawodowe

Specjaliści pracujący z osobami transpłciowymi

Przedstawiamy wyselekcjonowaną grupę doświadczonych psychologów, psychoterapeutów i seksuologów, którzy specjalizują się we wspieraniu osób transpłciowych. Nasi specjaliści oferują profesjonalną pomoc, opierając się na sprawdzonych i empatycznych metodach pracy, dostosowanych do indywidualnych potrzeb każdej osoby.

Sylwia Cano Dominguez

Sylwia Cano Dominguez

Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Sylwia Ligowska

Sylwia Ligowska

Psycholożka
Marta Piwowarczyk-Świgoń

Marta Piwowarczyk-Świgoń

Psycholożka, Psychoterapeutka
Anna Gryz

Anna Gryz

Psycholożka, Psychoterapeutka
Justyna Filipiuk

Justyna Filipiuk

Psycholożka, Psychoterapeutka certyfikowana
Anna Choroszewicz

Anna Choroszewicz

Psycholożka, Psychoterapeutka certyfikowana

Nie wiesz, jak wybrać psychologa?

Skorzystaj z naszego Formularza, który zaproponuje Ci specjalistów na miarę Twoich potrzeb i możliwości.

Najczęstsze pytania dotyczące transpłciowości

Zebraliśmy odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące transpłciowości, które pomogą lepiej zrozumieć to zjawisko oraz możliwości uzyskania profesjonalnego wsparcia. Odpowiedzi zostały opracowane we współpracy z doświadczonym psychologiem specjalizującym się w pracy z osobami ze społeczności LGBTQ+.

Rozpoznanie transpłciowości opiera się przede wszystkim na głębokim, wewnętrznym poczuciu tożsamości płciowej, które jest niezgodne z płcią przypisaną przy urodzeniu. Osoba może odczuwać silny dyskomfort związany z własnym ciałem, oczekiwaniami społecznymi czy rolami płciowymi, które nie odpowiadają jej prawdziwej tożsamości. To poczucie może pojawić się już we wczesnym dzieciństwie lub ujawnić się w późniejszych latach, na przykład w okresie dojrzewania czy dorosłości. Ważne jest, aby zrozumieć, że nie istnieje jeden uniwersalny sposób, w jaki manifestuje się transpłciowość – każdy człowiek przeżywa ten proces indywidualnie.

Decyzja o ujawnieniu swojej tożsamości płciowej, czyli tzw. coming out, jest bardzo osobista i może być związana z wieloma emocjami – od ulgi po lęk przed reakcją otoczenia. Niektóre osoby decydują się na stopniowe dzielenie się swoją tożsamością z najbliższymi, inne wybierają nagłe ujawnienie się. Istnieją także osoby, które z różnych powodów – na przykład obawy przed odrzuceniem czy dyskryminacją – decydują się zachować swoją tożsamość w tajemnicy. Niezależnie od wybranej drogi, autentyczność przeżyć i uczuć osoby transpłciowej zasługuje na pełen szacunek i akceptację.

Transpłciowość to pojęcie szerokie, obejmujące zarówno osoby, które identyfikują się jako mężczyzna lub kobieta w opozycji do płci przypisanej przy urodzeniu, jak i te, które nie wpisują się w tradycyjny, binarny podział płci. Współczesne rozumienie tożsamości płciowej uwzględnia istnienie wielu różnych tożsamości, takich jak niebinarność, genderqueer, agender czy gender fluid. Osoby niebinarne mogą odczuwać swoją płeć jako mieszankę cech męskich i żeńskich, jako coś pomiędzy lub poza tymi kategoriami.

Tożsamość płciowa jest bardzo indywidualna i nie zawsze można ją jednoznacznie sklasyfikować. Dla wielu osób kluczowe jest, aby otoczenie respektowało ich wybory dotyczące imienia, zaimków czy sposobu wyrażania siebie. Akceptacja różnorodności tożsamości płciowych przyczynia się do budowania społeczeństwa, w którym każdy może czuć się bezpiecznie i być sobą. Warto pamiętać, że szacunek dla indywidualnych przeżyć i potrzeb jest podstawą wsparcia dla osób transpłciowych.

Codzienność osoby transpłciowej często wiąże się z wieloma wyzwaniami, które dla osób cispłciowych mogą być niewidoczne lub trudne do wyobrażenia. Jednym z podstawowych aspektów jest konieczność dokonywania wyborów dotyczących wyglądu, ubioru, sposobu mówienia czy zachowania, aby lepiej odzwierciedlać swoją tożsamość płciową. Dla wielu osób ważnym momentem jest wybór nowego imienia czy zaimków, które lepiej oddają ich prawdziwą tożsamość. Każdy taki krok może być źródłem zarówno satysfakcji, jak i stresu związanego z reakcją otoczenia.

Osoby transpłciowe mogą spotykać się z różnymi reakcjami – od pełnej akceptacji i wsparcia po niezrozumienie, wykluczenie czy nawet przemoc słowną lub fizyczną. Takie doświadczenia mają istotny wpływ na samopoczucie psychiczne, poczucie własnej wartości i relacje społeczne. Z drugiej strony, wsparcie ze strony rodziny, przyjaciół i współpracowników może znacząco poprawić jakość życia, dając poczucie bezpieczeństwa i przynależności. Budowanie własnej tożsamości i odnajdywanie swojego miejsca w społeczeństwie to proces, który wymaga czasu, odwagi i zrozumienia ze strony otoczenia.

Transpłciowość nie jest chorobą ani zaburzeniem psychicznym. Współczesna nauka i medycyna traktują ją jako jeden z naturalnych wariantów ludzkiej tożsamości płciowej. Najważniejsze światowe organizacje zdrowotne, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia, jasno podkreślają, że transpłciowość nie powinna być patologizowana ani stygmatyzowana. Tożsamość płciowa jest złożonym zjawiskiem, na które wpływa wiele czynników – biologicznych, psychologicznych i społecznych.

Stygmatyzacja, brak akceptacji czy dyskryminacja mogą prowadzić do problemów ze zdrowiem psychicznym, takich jak depresja, lęk czy myśli samobójcze. Dlatego tak ważne jest, aby zapewnić osobom transpłciowym wsparcie, zrozumienie i dostęp do odpowiedniej opieki psychologicznej lub medycznej, jeśli tego potrzebują. Akceptacja i otwartość ze strony otoczenia mają kluczowe znaczenie dla dobrostanu psychicznego i jakości życia osób transpłciowych.

Podstawą wsparcia dla osób transpłciowych jest okazywanie szacunku i akceptacji. Obejmuje to przede wszystkim używanie wybranych przez osobę imion i zaimków, słuchanie jej potrzeb oraz unikanie oceniania czy narzucania własnych przekonań. Takie proste gesty mogą mieć ogromne znaczenie i pozytywnie wpłynąć na poczucie bezpieczeństwa oraz samoocenę osoby transpłciowej. Wsparcie społeczne, dostęp do specjalistów oraz tworzenie bezpiecznej przestrzeni do rozmowy są kluczowe dla dobrostanu psychicznego.

Warto również poszerzać swoją wiedzę na temat transpłciowości, korzystając z rzetelnych źródeł i edukacyjnych materiałów. Dzięki temu łatwiej zrozumieć wyzwania, z jakimi mierzą się osoby transpłciowe, i lepiej je wspierać. Nawet drobne gesty akceptacji i zrozumienia mogą mieć ogromny wpływ na codzienne życie osoby transpłciowej, pomagając jej czuć się częścią społeczności i budować zdrowe relacje z otoczeniem.

Osoby transpłciowe często napotykają wyzwania związane z akceptacją społeczną – zarówno w rodzinie, jak i w środowisku szkolnym, zawodowym czy wśród znajomych. Brak zrozumienia, uprzedzenia lub otwarta dyskryminacja mogą prowadzić do poczucia izolacji, chronicznego stresu oraz trudności w codziennym funkcjonowaniu. Dodatkowo, osoby transpłciowe mogą mieć utrudniony dostęp do odpowiedniej opieki zdrowotnej, zwłaszcza w zakresie wsparcia psychologicznego czy medycznego związanego z tranzycją.

Wyzwania te dotyczą także kwestii formalnych, takich jak zmiana danych osobowych w dokumentach czy uzyskanie wsparcia w procesie tranzycji. Procedury te bywają czasochłonne, skomplikowane i stresujące, a ich przebieg zależy od przepisów obowiązujących w danym kraju. Ważne jest, aby zarówno bliscy, jak i instytucje wykazywali zrozumienie i gotowość do pomocy, co może znacząco ułatwić osobom transpłciowym codzienne życie i poprawić ich ogólny dobrostan.

Proces tranzycji jest złożony i wieloetapowy, a jego przebieg zależy od indywidualnych potrzeb oraz decyzji osoby transpłciowej. Zazwyczaj pierwszym krokiem jest konsultacja psychologiczna lub seksuologiczna, która pozwala na lepsze zrozumienie własnej tożsamości płciowej i przygotowanie się do ewentualnych zmian. Współpraca z doświadczonym specjalistą pomaga również w radzeniu sobie z emocjami i stresem, które mogą towarzyszyć temu procesowi.

Kolejnym etapem może być rozpoczęcie terapii hormonalnej, prowadzonej przez lekarza endokrynologa. Terapia ta pozwala na rozwój cech płciowych zgodnych z tożsamością osoby, co często przynosi ulgę i poprawia samopoczucie. Równolegle lub w dalszej kolejności osoba może podjąć kroki prawne, takie jak zmiana imienia i oznaczenia płci w dokumentach. W Polsce wiąże się to z koniecznością uzyskania opinii psychologicznej i psychiatrycznej oraz przejścia przez postępowanie sądowe. Niektóre osoby decydują się także na zabiegi chirurgiczne, jednak nie są one warunkiem uznania tożsamości transpłciowej. Cały proces jest indywidualny i dostosowany do potrzeb oraz możliwości danej osoby, a wsparcie specjalistów i bliskich jest w tym czasie niezwykle ważne.

Psychoterapia odgrywa kluczową rolę w życiu wielu osób transpłciowych, zarówno na etapie odkrywania i akceptacji własnej tożsamości, jak i podczas procesu tranzycji. Terapeuta może pomóc w zrozumieniu własnych uczuć, radzeniu sobie z lękiem, stresem czy trudnościami wynikającymi z doświadczenia dyskryminacji lub odrzucenia. Bezpieczna, akceptująca atmosfera w gabinecie terapeutycznym pozwala na swobodne wyrażanie emocji i przepracowanie trudnych doświadczeń.

Psychoterapia wspiera także osoby transpłciowe w budowaniu poczucia własnej wartości, rozwijaniu umiejętności radzenia sobie w relacjach społecznych oraz adaptacji do zmian związanych z tranzycją. Ważne jest, aby terapeuta był wyczulony na specyfikę doświadczeń osób transpłciowych i nie kwestionował ich tożsamości. Wsparcie psychologiczne jest również cenne dla rodzin i bliskich, którzy często potrzebują pomocy w zrozumieniu i zaakceptowaniu nowej sytuacji. Dobrze prowadzona terapia przyczynia się do poprawy jakości życia i ogólnego dobrostanu psychicznego.

Masz więcej pytań na temat transpłciowości?

 Jeśli masz dodatkowe pytania dotyczące transpłciowości, nasz specjalistyczny chat jest dostępny dla Ciebie przez całą dobę. Możesz bezpiecznie i anonimowo porozmawiać z naszym systemem, który został przygotowany przez ekspertów w dziedzinie zdrowia psychicznego, aby udzielać rzetelnych informacji i wsparcia w temacie transpłciowości.

Dodatkowe materiały

Chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź naszego Bloga, a także Forum Psychologiczne! Znajdziesz tam merytoryczne artykuły, odpowiedzi Specjalistów_ek, praktyczne przykłady i wskazówki oraz wiele inspiracji.

Transwestytyzm jako życiowa tajemnica: zmagania, wyzwania i relacje
Dzień dobry, Piszę z powodu wew. potrzeby wygadania się, podzielenia się swoim problemem. Nie mam komu się zwierzyć, zasięgnąć porady (wstyd).. Mam 30+lat i jestem transwestytą. Nikt o mnie nie wie, rodzina czy partnerka. Transwestytyzm uważam za największą tragedie swojego życia.. Zaczęło się to u mnie już w okresie szkoły podstawowej. Byłem wychowywany tylko przez kobiety, matkę i babcie. W domu nie było męskiego wzorca. Bardzo mnie ciekawiło jak matka czy babcia się malują, i tak to się od tego zaczęło. Od podglądania ich podczas robienia makijażu. Szybko nastąpiły moje pierwsze próby w tej materii. Bardzo mi się to spodobało i mimo młodego wieku 8/10+ miałem poczucie, że jest to coś na tyle osobliwego, że nikomu o tym nie mówiłem po prostu wstydziłem się tego. Z matką ani myślałem rozmawiać, nadużywała alkoholu, mówiąc wprost jest alkoholiczką z dosyć paskudnym charakterem. Już wtedy wiedziałem, że jestem z tym sam.. Lata mijały, przyszedł okres dojrzewania i doszły ubrania. W okresie gimnazjum pojawił się w tym wszystkim silny motyw fetyszu, który to wszystko napędzał i wszechobecne poczucie obrzydzenia do samego siebie. Miałem próby wyciszenia potrzeby do przebierania się, czy zobaczenia się choć na chwilę w damskiej wersji, jednak długo nie udawało mi się wytrzymać, najdłużej udało mi się wytrzymać ok. 2 lata. Potem wszystko wracało z nasilonym skutkiem. I tak jakoś żyłem.. Trochę podrosłem, motyw fetyszystyczny odszedł jednak jakaś wewnętrzna potrzeba przebrania się, czy pomalowania pozostała. Niesamowicie mnie to wycisza, daje poczucie jakiegoś wew. spełnienia (Nie myślę o zmianie płci, lubię swoje ciało) Z biegiem lat zacząłem to traktować jako hobby. Problemem jest to, że jest to moja życiowa tajemnica, żyję w związku, mam dziewczynę, już kupę czasu jesteśmy razem.. Jest mi wstyd przyznać się przed nią, że mam czasem taką potrzebę. Że było to kiedyś u mnie na tle fetyszystycznym (chociaż kiedys pytała czy mam jakieś fantazje czy fetysze).. Boję się jak to odbierze, transwestytyzm raczej nie jest dobrze odbierany. Sama nazwa dla wielu ma negatywny wydźwięk. To nie tak, że robię to w jakiś "ordynarny" sposób, że wyglądam jak zboczeniec. Staram się trzymać jakiś poziom, z biegiem lat, nabrałem sporo umiejętności w temacie charakteryzacji. Uważam, że mam dobrze wypracowany wizerunek, bardzo dużo serca i duszy w to wkładam..potrafię ucharakteryzować się na naprawdę ładną kobietę. Myślę, że na ulicy mało kto by się połapał. Jednak nie jest to coś, co po winno być powodem do dumy, zwłaszcza przed swoją dziewczyną. Męczy ciągłe myślenie o ewentualnym nakryciu.. Na każdym kroku mam obawę czy moje rzeczy (ciuchy, kosmetyki itd.) nie zostaną przypadkiem znalezione, lub czy nie zostanę przyłapany jak będę w pełni ucharakteryzowany. Już dawno chciałem o tym powiedzieć, o sobie co we mnie siedzi. Moja dziewczyna jest tolerancyjna, ale mamy skrajnie różne charaktery. Ja jestem spokojną, raczej wycofaną osobą ( introwertyk). Więc jakby nas opisać to chyba tylko jako ogień i woda. Nie mam pojęcia co robić. Obawiam się czy moje wyznanie nie obróci się przeciwko mnie.. kiedyś już się sparzyłem wyznając jedna sprawę.. Wiadomo, że ludźmi targają różne emocje, boję się czy to nie będzie co rusz "wypływać" przy jakiś nieporozumieniach czy kłótni. Niby potrafię z tym żyć, ale czuję się że jestem pod ścianą, że stąpam na krawędzi, że prędzej czy później wpadnę.. a co gorsze już sam nie wiem. Robiłem rozrachunek "za i przeciw" za każdym razem wychodzi więcej negatywnych pkt. Może to przez strach sam się nakręcam i kreślę, same najgorsze scenariusze, albo zaczyna działać instynkt samozachowawczy. Nie wiem już co robić, zle się czuje wobec mojej dziewczyny. Boje się, że moje wyznanie mocno się na niej odbije, mam poczucie, że nie mam prawa jej tym obarczać, burzyć jej spokoju zwłaszcza po tylu latach..
Chodzi o to, że mam problemy z tożsamością płciową
Dzień dobry, muszę coś z siebie zrzucić, problem nie jest na prawdę łatwy. Chodzi o to, że mam problemy z tożsamością płciową. Urodziłem się jako mężczyzną, choć podobno miałem być dziewczynką, nie wiem, czy lekarz się pomylił, czy rodzice myśleli, że jak mają już syna (mojego brata) to będzie teraz córka. Przez większość życia było coś ze mną nie tak, od dziecka lubiłem w ukryciu zakładać buty na obcasie, później fascynowałem się stanikami, sukienkami i.t.p służyło mi to do podniecenia, ale jednak dyskomfort, że nie jestem kobietą i zazdrościłem kobietom/dziewczynom, że nie jestem jedną z nich. I takie rzeczy głównie chodziły mi po głowie podczas dojrzewania płciowego. Po masturbacji to się uspokajało. Po czasie postanowiłem z tym zerwać definitywnie i nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Przez chwilę był spokój, ale to powróciło, w swoim postanowieniu pozostałem do dzisiaj. Jednak myśli i bodźce mnie terroryzują dzień w dzień. W ostatnim czasie doszło do tego, że unikam miejsc, gdzie te bodźce występują (czyli kobiety). Moja zazdrość jest największa w stosunku do piersi i ubioru. W zimę jest pół biedy, latem najgorzej, kiedy kobiety zakładają np. piękne sukienki i inne ubrania. Najgorzej jest, jak widzę jak widać stanik, gdy przebija on przez koszulkę, sukienkę i.t.p lub gdy widać ramiączka. To działa na mnie najgorzej. Czasami poza zazdrością jest też smutek i cierpienie. Nie umiem z tym sobie poradzić. Mam też dręczenia nocne śnią mi się takie rzeczy, jak zakładam stanik, maskuję penisa wciskając go między nogi i.t.p, erekcje też mam i nawet zdarzało mi się wtedy chcieć wykrzyczeć, że nienawidzę swojego penisa, gdyż erekcja mocno mi przeszkadza. Na temat mojej orientacji też nie jest najlepiej, jakoś ciągnie mnie w stronę homoseksualizmu, konkretnie penisów, ale mężczyźni z wyglądu mi nie odpowiadają, a boję się, że to się rozwinie w złą stronę, gdyż mój mózg na siłę chce przyswoić wszystko, co kobiece, a ja tego niechcę, straciłem pociąg seksualny też do kobiet, mam nadzieję, że to chwilowe. Nie chcę też żadnych operacji zmiany płci, one i tak nie pomogą, bo nie dadzą mi 100% kobiecości i nie mam też chęci posiadać partnerki/ra, bycie singlem całe szczęście mi nie dokucza, tylko tożsamość płciowa. Chcę się z tego wyleczyć i być heteroseksualnym lub nawet przetrawiłbym aseksualnego mężczyznę, a nie kobietę. Nie popieram LGBT, ale wiem po własnym przypadku, jak cierpią Ci ludzie, ale ich zachowania moim zdaniem nie są dobre. Nie mam nawet z kim o tym pogadać, wstydzę się tego, jestem też ciekawy, czy były podobne przypadki zazdrości płci.

Bezpłatne konsultacje dla osób transpłciowych

Wychodząc naprzeciw potrzebom osób transpłciowych lub niepewnych jej, specjaliści oferują darmowe konsultacje. Rozumiemy, że kwestie finansowe mogą być barierą w podjęciu decyzji o skorzystaniu ze wsparcia, dlatego chcemy ułatwić ten pierwszy, często najtrudniejszy krok. Obawy przed pierwszym spotkaniem są naturalne – to nowa sytuacja lub nowy specjalista. Jednak warto spróbować!

Kiedy warto rozważyć konsultację?

    1
  1. Gdy odczuwasz dyskomfort związany z własną tożsamością płciową lub niezgodność między tym, jak się czujesz, a jak jesteś postrzegany przez otoczenie.

  2. 2
  3. Kiedy masz trudności w relacjach z bliskimi, wynikające z braku akceptacji lub niezrozumienia Twojej tożsamości płciowej.

  4. 3
  5. Jeśli doświadczasz stresu, lęku lub obniżonego nastroju związanego z procesem tranzycji lub codziennym funkcjonowaniem jako osoba transpłciowa.

  6. 4
  7. Gdy zastanawiasz się nad rozpoczęciem procesu tranzycji i potrzebujesz wsparcia lub informacji na temat możliwych etapów i dostępnych rozwiązań.

Potrzebujesz bezpłatnej pomocy?

Sprawdź dostępnych specjalistów i umów się na bezpłatną pierwszą konsultację już dziś – zrób ten ważny krok w kierunku lepszego samopoczucia i życia w zgodzie ze sobą.

Zobacz również

Bibliografia

Tomasz Ignacak
BadgeCheckIconZweryfikowano treść

Tomasz Ignacak

Powyższe informacje nie zastępują kontaktu z lekarzem

Zobacz, którzy specjaliści udostępniają bezpłatne konsultacje psychologiczne i łatwo umów pierwszą wizytę.