Czy w wyniku silnego stresu w pracy-ok 3 lat, mobbingu i upokarzania w pracy można stać się kleptomanem?
Adonical

Anna Martyniuk-Białecka
Adonical,
Czytając Twój wpis moją uwagę przykuwa jak jednym tchem, po przecinku wymieniasz tak trudne doświadczenia jak: mobbing, przemoc psychiczna, trudności w dochodzeniu do swoich praw, problemy ze zdrowiem i różnego rodzaju objawy somatyczne. Bardzo jest mi przykro, że to Cię spotkało. Wyobrażam sobie, że przy takiej ilości wymagających doświadczeń, możesz mieć ochotę na odrobinę przyjemności i odczucia adrenaliny oraz, popraw mnie jeśli się mylę, wpływu? Podążając za definicją tego, co jak powiedziałeś możesz mieć, czyli powtarzającej się niemożności powstrzymania się od impulsu kradzieży przedmiotów, które nie są zdobywane dla korzyści osobistych ani finansowych, zastanawiałabym się bardziej jak przepracować z Tobą to, co wydaje się teraz najgorsze i pełne wstydu, jak piszesz do czego wcześniej byś się nie posuną na rzecz odnalezienia rozwiązań w tej sytuacji, skonstruowania wizji przyszłości i życia w większej zgodzie z Twoimi zasadami, gdzie jednocześnie będzie miejsce by przepracować to co trudne ale i miejsce na to co przyjemne i chciane, w sposób nie przysparzający Ci m.in. większych problemów z łamaniem prawa.
Gdybyś jakoś poczuł, że masz ochotę o tym więcej porozmawiać - zapraszam na konsultację.
AMB

Paweł Franczak
Szanowny Panie,
od kleptomanii do mobbingu niby droga daleka, ale może to mieć sens, jeśli małe kradzieże są dla Pana nieświadomym, symbolicznym sposobem na “wyrównanie rachunków” z systemem, niejako w odwecie za przegraną sprawę. Trochę jak dziecko, które napisze palcem brzydkie słowo na zakurzonym aucie taty, bo te je niesprawiedliwie potraktował.
Oczywiście zbliża to Pana w ten sposób do wymiaru sprawiedliwości, ale nie jako ofiarę (był Pan nią w kontekście mobbingu), a jako sprawcę. Takie “równanie rachunków krzywd” to ryzykowne zachowanie, ale zapewne przynosi ulgę, któż nie chciałby poczuć sprawczości i sprawiedliwości, nawet w tak symbolicznej formie. Warto o tym porozmawiać z kimś bliskim lub terapeutą, bo ta metoda wychodzenia z roli ofiary jedynie przysparza Panu potencjalnych kłopotów z prawem.
Wszystkiego dobrego,
Paweł Franczak

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
jeśli chodzi o Pana pytanie, to trudno określić przyczyny kleptomanii, na pewno Pana doświadczenia mogły się przyczynić do powstania czy ujawnienia tego zaburzenia. Tak jak Pan pisze, te zachowania są niezgodne z Pana zasadami, wywołują poczucie winy, ale właśnie odczuwane wcześniej napięcie, a później satysfakcja są jednymi z objawów kleptomanii. Sugerowałabym kontakt z lekarzem psychiatrą, który zdecyduje o sposobie leczenia. Warto też zaznaczyć, że orzeczenie kleptomanii wprowadza pewną ochronę prawną.
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam,
jestem mężczyzną w młodym wieku i zmagam się z problemami dotyczącymi przeszłości, zarówno mojej, jak i mojej partnerki. Zaczynając ode mnie — zanim poznałem moją partnerkę, prowadziłem bardzo zły i niezdrowy tryb życia.
Mianowicie wiele imprez, nadużywanie alkoholu do stopnia braku kontroli nad sobą i ciałem. W trakcie tego okresu również byłem uzależniony od treści na tle seksualnym w Internecie. Pojawiały się także rozmowy z obcymi osobami, również na tym tle. Dotąd nie znam powodu, dlaczego tak robiłem, ale to wszystko skończyło się bardzo źle.
Z imprez wyniosłem tylko poczucie winy za czyny pod wpływem alkoholu, takie jak bycie nachalnym dla kobiet i brak umiejętności trzymania rąk przy sobie (nic związanego z przestępstwem).
Moje uzależnienie skończyło się internetowym szantażem (ktoś szantażował moją osobę).
Po nim przez długi okres czułem ciągły niepokój, który co jakiś czas wraca i zajmuje całą moją uwagę. Wstydzę się strasznie za czyny, które popełniłem i bardzo ich żałuję.
Prześladują mnie na tle codziennym, a na domiar złego jestem ogromnym hipokrytom, ponieważ nie umiem się pogodzić również z przeszłością mojej partnerki, która miała ją "normalną". Czuję ogromną zazdrość o jej poprzednie relacje, a do tego dochodzi ciągły niepokój w relacji o to, czy aby na pewno nie robię czegoś, czego ona nie chce, czy nie czuje się zmuszona. Mimo jej zapewnień, że tak nie jest, ciągle się te pytania pojawiają.
A następnie przechodzi do stanu wątpliwości co do samego związku i uczuć w nim.
Przepraszam za chaos, ale sam już nie wiem, co się dzieje i jestem ciekaw, co można z tym zrobić.
Od czego zacząć i czy można to jakoś naprawić?
Co najważniejsze — co mi dolega i jak funkcjonować sam ze sobą?
Z góry dziękuję za opinie.
Witam. Moja mama nadużywa alkoholu. Najgorzej jest m.in w różne święta, czy jak jest na zwolnieniu lekarskim.
Gdy jest pijana, to kłóci się z tatą i głównie śpi, przez co nie dotrzymuje słowa. Co robić?
Witam, jestem właśnie po rozstaniu z partnerem, byliśmy razem 3 lata ,co prawda mieszkaliśmy daleko od siebie, ale raz dwa razy w miesiącu jeździliśmy i codziennie rozmawialiśmy na kamerce.
Nie wiem co sie stało, bo mieliśmy w niedługim czasie zamieszkać u niego ,ale on zaczął być wulgarny ,obrażać mnie słowami ,był agresywny, gdy dzwonił . Dodam, że pochodzi z patologicznej rodziny, sam też wcześnej dużo sie bawił , ciągle miał pretensje o piwo, które chciał popijać w każdym miejscu ,dosłownie na spacerze ,na ulicy,w parku ...nie jestem abstynentką, ale piję okolicznościowo, więc nieczęsto .
Wreszcie kiedy już wynajął mieszkanie dla nas, obwiniał mnie, że zmieniłam sie, obrażał przy każdym telefonie, przeklinał, na moje uwagi nie reagował , prosiłam, żeby już przestał .
Wyciągał rzeczy z przeszłości nasze sprzeczki, które były oczywiście z mojej winy. Wszystko było z mojej winy zawsze ,nigdy nie odniósł sie do tego, co sam pisał czy mówił ,tylko moja wina była .
Ciężko mi bardzo ,to już 3 tygodnie jak nie rozmawiamy, w nerwach też napisalam do niego co myślę na ten temat. Czuję się bardzo winna i tęsknie.
Ja zawsze wyciągałam rękę na zgodę ,tym razem już było za dużo i liczyłam, że jak pierwszy raz się postawie, to on zrozumie, że mnie skrzywdził. Nic bardziej mylnego ,zero kontaktu od niego ,jakbym nic nie znaczyła.
Jak mam sobie to wytłumaczyć ,bo już doszukuje sie winy w sobie ..że moze nie byłam za dobra dla niego ,ale zawsze wspierałam ,tłumaczyłam, dużo czytałam o dorosłych dzieciach DDA ,... Czemu on tak łatwo zrezygnował i mnie obrażał ,nie moge tego pojąć . Jestem załamana .
Dzień dobry. Moja sytuacja wygląda tak, że miesiąc temu zrezygnowałam z pracy, gdzie stosowano wobec mnie mobbing - na tyle silny, że boję się podjąć nowej pracy, boję się, że będę poniżana. Mam do wyboru tylko produkcję, pracę na kasie lub w call center, bo jestem tylko po liceum, mimo, że skończyłam 30 lat, co mnie dobija. Czuję się życiową ofermą, w tym wieku już powinnam coś osiągnąć, a boję się panicznie kontaktów z ludźmi, więc żadna praca z klientami albo szukanie znajomości nie wchodzi w grę. Niby mogłabym podjąć naukę, ale żaden kierunek nie wzbudza mojego zainteresowania, szczególnie biorąc pod uwagę, że jestem humanistką - po tego typu kierunkach albo trudno dostać pracę, albo trzeba pracować z ludźmi, czego nie jestem w stanie zrobić. Poza tym nie wyobrażam sobie pracować od poniedziałku do piątku, a potem uczyć się w weekendy - moja energia życiowa jest bliska zeru, najchętniej bym spała, straciłam swoje hobby. Przez ostatnie 10 lat nadużywałam alkoholu, teraz postanowiłam go odstawić, bo, zamiast przyjemności, dawał mi tylko zjazd psychiczny. Z tym, że teraz mój nastrój też jest słaby - myślałam, że odstawienie sprawi, że poczuję się choć trochę lepiej. Jestem umówiona na terapię, ale nie wiem czy nie zrezygnuję, bo wstyd mi tam iść i rozmawiać z obcą osobą. Aktualnie mieszkam z chłopakiem w jego mieszkaniu i coraz bardziej czuję się jak intruz, pasożyt, bo nadal nie znalazłam pracy. Załatwianie spraw w urzędzie, załatwianie lekarza, chodzenie na rozmowy kwalifikacyjne - to mnie przerasta, mam problem z utrzymaniem kontaktu wzrokowego, pustkę w głowie, często potem płaczę. A gdy ktoś jest dla mnie niemiły, moje poczucie wartości spada do zera i mam ochotę się schować i uciec. Co zrobić w mojej sytuacji? Dodam, że od dziecka jestem nieśmiała i od dziecka byłam za to poniżana w szkole, a potem w różnych pracach. Nie mam znajomych, nawet gdybym chciała ich mieć, to nie umiem zainicjować kontaktu, boję się, że będę oceniana i nie będę miała o czym rozmawiać.