Left Arrowwróć do obszarów pomocy

Zaburzenia zachowania - przyczyny, objawy i metody wsparcia

Zaburzenia zachowania to problem zdrowotny wpływający na życie osoby i jej otoczenia. Warto poznać objawy, by w razie potrzeby wiedzieć, kiedy skonsultować się ze specjalistą. Wczesna diagnoza i leczenie mogą znacząco poprawić jakość życia.

zaburzenia zachowania
Explanation default

Czym są zaburzenia zachowania?

Zaburzenia zachowania to złożone zaburzenia psychiczne, charakteryzujące się trwałym i powtarzającym się wzorcem zachowań, które naruszają podstawowe prawa innych osób lub normy społeczne odpowiednie dla wieku. Objawy te zazwyczaj rozpoczynają się w dzieciństwie lub w okresie adolescencji i mogą istotnie wpływać na rozwój psychospołeczny (psychologiczny i społeczny) osoby. W klasyfikacjach diagnostycznych, takich jak DSM-5 i ICD-11, zaburzenia zachowania traktowane są jako osobna kategoria zaburzeń psychicznych związanych z regulacją zachowań, a nie bezpośrednio z procesami myślenia czy emocji.

Zaburzenia zachowania obejmują utrwalone wzorce (powtarzające się, automatyczne) działania, odczuwania i reagowania, które są źródłem istotnego cierpienia lub prowadzą do poważnych trudności w funkcjonowaniu społecznym, edukacyjnym lub rodzinnym. Odznaczają się uporczywością oraz nasileniem wykraczającym poza zwykłe problemy rozwojowe, takie jak bunt nastolatka czy chwilowe zachowania opozycyjne w dzieciństwie.

Często prowadzą do powtarzających się konfliktów z członkami rodziny, rówieśnikami oraz osobami sprawującymi autorytet, a ich konsekwencje mogą obejmować trudności w nauce, zaburzenia relacji społecznych i zwiększone ryzyko marginalizacji społecznej. Zaburzenia te wymagają profesjonalnej diagnozy, która uwzględnia kontekst rozwojowy, środowiskowy i indywidualny danej osoby.

Jakie są objawy zaburzeń zachowania?

Objawy zaburzeń zachowania obejmują utrwalone wzorce działań, które naruszają normy społeczne, prawa innych osób oraz zasady funkcjonowania w grupie. Zachowania te są trwałe, powtarzające się i znacząco wpływają na codzienne życie człowieka, prowadząc do problemów w funkcjonowaniu społecznym, edukacyjnym lub zawodowym. Kluczowe objawy obejmują:

SYMPTOM_1

Zachowania antyspołeczne

Przejawiają się obniżonym poziomem empatii, brakiem poszanowania dla praw i uczuć innych osób, a także tendencją do izolacji lub otwartego konfliktu z otoczeniem.
SYMPTOM_2

Trudności w koncentracji i impulsywność

Osoby z zaburzeniami zachowania mogą mieć problemy z utrzymaniem uwagi na zadaniach, planowaniem działań i kontrolą impulsów, co utrudnia nie tylko naukę, ale także funkcjonowanie w codziennych sytuacjach społecznych.
SYMPTOM_3

Agresja wobec ludzi i zwierząt

Objawia się poprzez fizyczne ataki, groźby, zastraszanie lub znęcanie się, zarówno werbalne, jak i fizyczne. Agresywne zachowania są często powtarzające się i mogą prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych oraz społecznych.
SYMPTOM_4

Oszukiwanie i kradzieże

Regularne kłamanie dla osiągnięcia korzyści lub unikania odpowiedzialności, i świadome przywłaszczanie cudzej własności, należą do zachowań charakterystycznych dla zaburzeń zachowania, prowadząc do naruszenia norm społecznych i utraty zaufania w relacjach.

Zaburzenia zachowania u dzieci i młodzieży

W przypadku dzieci i młodzieży zaburzenia zachowania często objawiają się uporczywym łamaniem ustalonych zasad, zarówno w środowisku domowym, jak i szkolnym. Może to przybierać formę wagarowania, ucieczek z domu czy uporczywego nieprzestrzegania ustalonych godzin powrotu. Impulsywność i trudności w kontroli emocji prowadzą niekiedy do wybuchów gniewu, które bywają nieadekwatne do bodźców wywołujących.

Ważne jest zrozumienie, że dzieci i młodzież nie dysponują naturalnie wrodzonymi umiejętnościami regulacji emocji – kompetencje te rozwijają się w toku modelowania (uczą się tego, co widzą i słyszą na co dzień, np. u rodziców) i wsparcia ze strony opiekunów. Jeżeli dorośli sami nie posiadają zdrowych umiejętności zarządzania emocjami, wskazane jest, aby zdobyli je poprzez konsultacje psychologiczne lub terapię systemową (rodzinną).

Zaburzenia zachowania rzadko występują jako izolowany problem. Często współwystępują z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak ADHD, zaburzenia afektywne czy zaburzenia związane z zachowaniami autoagresywnymi. Dzieci i młodzież dotknięte tymi trudnościami często doświadczają odrzucenia rówieśniczego, co może prowadzić do pogłębiającej się izolacji społecznej oraz zwiększać ryzyko wchodzenia w kontakty z grupami rówieśniczymi wzmacniającymi zachowania problemowe.

Bez odpowiednio wcześnie podjętej interwencji, destrukcyjne (niszczące, niezdrowe) wzorce zachowań mogą się utrwalić i zwiększać ryzyko trudności w dorosłym życiu, takich jak problemy prawne, zawodowe czy trudności w budowaniu relacji międzyludzkich.

Warto pamiętać, że dzieci i młodzież z zaburzeniami zachowania nie są "złośliwe" — ich zachowanie wynika z ograniczonych zasobów emocjonalnych i deficytów w zakresie samoregulacji. Profesjonalne wsparcie dostosowane do ich potrzeb rozwojowych jest kluczowe dla budowania trwałej zmiany.

Czy wiesz, że zaburzenia zachowania mogą dotyczyć nawet 2-10% dzieci i młodzieży?

Szacuje się, że od 2% do 10% dzieci i młodzieży może doświadczać objawów zaburzeń zachowania, w zależności od zastosowanych kryteriów diagnostycznych i analizowanej populacji. Odpowiednio wczesna pomoc psychologiczna i psychoterapeutyczna znacząco zwiększa szanse na poprawę funkcjonowania i jakości życia. Profesjonalne wsparcie przynosi wiele korzyści, takich jak:

  • Lepsza regulacja impulsywności i agresji. Praca z psychologiem lub psychoterapeutą uczy rozpoznawania sygnałów narastającej złości, rozwija umiejętności kontroli impulsów oraz wspiera konstruktywne wyrażanie emocji w akceptowalny społecznie sposób.

  • Rozwój umiejętności społecznych. Terapia sprzyja kształtowaniu kompetencji w zakresie współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz budowania trwałych i pozytywnych relacji z rówieśnikami, rodziną i dorosłymi.

  • Wzrost poczucia własnej wartości. Dzięki wsparciu specjalisty dziecko lub nastolatek uczy się rozpoznawać i wzmacniać własne zasoby oraz osiągnięcia, co wpływa na budowanie pozytywnej samooceny.

  • Poprawa funkcjonowania w środowisku szkolnym i domowym. Zmniejszenie trudności w zachowaniu przekłada się na lepsze wyniki edukacyjne, wyższą motywację do nauki oraz bardziej stabilne i wspierające relacje w rodzinie.

Wczesna interwencja, regularna współpraca z psychologiem oraz, w wielu przypadkach, aktywne zaangażowanie rodziny w proces terapeutyczny znacząco zwiększają szanse na trwałą poprawę zachowania i dobrostanu psychicznego.

spektrum autyzmu

Specjaliści pracujący z osobami doświadczającymi zaburzeń zachowania

Przedstawiamy wyselekcjonowaną grupę doświadczonych psychologów i psychoterapeutów, którzy specjalizują się w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z zaburzeniami zachowania. Nasi specjaliści stosują sprawdzone, wieloaspektowe metody terapeutyczne, dostosowując podejście do indywidualnych potrzeb każdej osoby i jej rodziny. Wspierają zarówno w rozpoznaniu przyczyn trudnych zachowań, jak i w budowaniu nowych, zdrowszych wzorców funkcjonowania społecznego oraz emocjonalnego. Współpraca z profesjonalistą daje szansę na trwałą poprawę jakości życia i relacji z otoczeniem.

Aneta Ceglińska

Aneta Ceglińska

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Katarzyna Romaneczko

Katarzyna Romaneczko

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Adrianna Czajka

Adrianna Czajka

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Paulina Szerszeńska

Paulina Szerszeńska

Psycholożka
Łukasz Dumiszewski

Łukasz Dumiszewski

Psychoterapeuta certyfikowany
Emilia Woźniak

Emilia Woźniak

Psycholożka

Nie wiesz, jak wybrać psychologa?

Skorzystaj z naszego Formularza, który zaproponuje Ci specjalistów na miarę Twoich potrzeb i możliwości.

Najczęściej zadawane pytania o zaburzenia zachowania

Zaburzenia zachowania to złożone trudności psychiczne, które mogą występować zarówno u dzieci, jak i młodzieży. Ich etiologia obejmuje interakcję czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Wczesna diagnoza oraz odpowiednio dobrana terapia znacząco zwiększają szanse na poprawę funkcjonowania oraz osiągnięcie satysfakcjonującej jakości życia. Poniżej przedstawiamy odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, przygotowane przez doświadczonego psychologa.

Przyczyny zaburzeń zachowania mają charakter wieloczynnikowy. Obejmują predyspozycje genetyczne, zaburzenia w funkcjonowaniu układów neuroprzekaźnikowych (mózg, układ nerwowy), czynniki neurobiologiczne (np. przebyte urazy mózgu), a także czynniki środowiskowe, takie jak przemoc domowa, brak stabilności emocjonalnej, niespójne wzorce wychowawcze czy negatywne wpływy rówieśnicze. Często czynniki te współdziałają, zwiększając ryzyko rozwoju zaburzeń.

W klasyfikacji DSM-5 wyróżnia się różne wzorce zaburzeń zachowania, w tym:

  • Typ wczesnodziecięcy – początek przed 10. rokiem życia, zwykle przebiega z większym nasileniem agresji fizycznej.

  • Typ adolescencyjny – początek po 10. roku życia, częściej związany z bardziej złożonymi zachowaniami antyspołecznymi.

  • Typ niespecyficzny – gdy dane dotyczące początku objawów są niewystarczające.

Mutyzm wybiórczy oraz tiki nie są uznawane za formy zaburzeń zachowania — należą do odrębnych kategorii diagnostycznych.

Tak, zaburzenia zachowania często współwystępują z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak ADHD, zaburzenia nastroju (depresja, mania), zaburzenia lękowe czy uzależnienia. Współwystępowanie tych trudności może komplikować diagnozę i wymaga kompleksowego podejścia terapeutycznego.

Diagnoza zaburzeń zachowania opiera się na wieloaspektowej ocenie, obejmującej szczegółowy wywiad z rodzicami i opiekunami, rozmowy z dzieckiem, obserwację w różnych sytuacjach społecznych oraz zastosowanie standaryzowanych narzędzi psychometrycznych (testów, kwestionariuszy i innych narzędzi do diagnozy psychologicznej). Często konsultowane są również opinie nauczycieli. Pełna diagnoza powinna uwzględniać ocenę współwystępujących zaburzeń oraz kontekstu środowiskowego i rodzinnego.

Leczenie zaburzeń zachowania wymaga podejścia wieloaspektowego. Obejmuje:

  • psychoterapię indywidualną (szczególnie terapię poznawczo-behawioralną – CBT),

  • terapię rodzinną lub systemową,

  • interwencje behawioralne w środowisku domowym i szkolnym,

  • psychoedukację dla opiekunów i nauczycieli.

W niektórych przypadkach, gdy współistnieją inne zaburzenia (np. ADHD), stosuje się wsparcie farmakologiczne. Terapia powinna być dostosowana indywidualnie do potrzeb i możliwości dziecka oraz rodziny.

Rokowania zależą od wielu czynników, w tym od wieku rozpoczęcia objawów, ich nasilenia, obecności zaburzeń współistniejących oraz od szybkości wdrożenia adekwatnej pomocy. Wczesna diagnoza i kompleksowe wsparcie terapeutyczne znacząco poprawiają szanse na redukcję objawów, poprawę kompetencji społecznych oraz osiągnięcie lepszego funkcjonowania w życiu dorosłym.

Masz więcej pytań na temat zaburzeń zachowania?

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o zaburzeniach zachowania, nasz specjalistyczny chat jest dostępny dla Ciebie przez całą dobę. Możesz bezpiecznie i anonimowo skonsultować się z naszym systemem, który został opracowany przez ekspertów z zakresu zdrowia psychicznego, aby udzielać rzetelnych informacji i wsparcia.

Dodatkowe materiały

Chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź naszego Bloga, a także Forum Psychologiczne! Znajdziesz tam merytoryczne artykuły, odpowiedzi Specjalistów_ek, praktyczne przykłady i wskazówki oraz wiele inspiracji.

11-letni syn partnerki trafił do MOS-u. Jest agresywny, musi dostać to, czego chce, manipuluje. W domu jest tragiczna atmosfera.

Syn mojej partnerki ma 11 lat. Problemy z jego zachowaniem zaczęły się jakieś 5 lat temu. Drugi rok się zaczął jak został umieszczony w MOS-ie. Przedtem próbowaliśmy wszystkiego. Najpierw w domu rozmów, dopytywania, obserwacji, pracy z jego emocjami, tłumaczeniem itd. Nic nie skutkowało. Zaczęły się wizyty w szkole, praktycznie nie było dnia, żeby nie było skarg, bo się pobił, bo zaczepia, bo przeszkadza na lekcjach. Najpierw wizyty u psychologa i pedagoga szkolnego. Oczywiście w międzyczasie cały czas próby dotarcia do dziecka i powodów jego zachowania. Zajęcia dodatkowe z psychologiem. Potem wizyty u psychologów zewnętrznych, jeden drugi, potem psychoterapeuta, następnie nawet psychiatra. Próbowaliśmy terapii i farmakologii. I nic. Cały czas jest coraz gorzej. 

W końcu trafił do ośrodka. Tam oczywiście poza zajęciami, które ma sam i z grupą, my również regularnie jeździliśmy na spotkania z tamtejszym psychologiem i oczywiście z dzieckiem. On w teorii wszystko wie. Książkowo przedstawi wzorce zachowań. Zdąży się odwrócić i teoria idzie w las. Agresja na każdym kroku, wszyscy są winni tylko nie on. Egocentryzm, narcyzm, nadmierna fascynacja agresywnymi i niebezpiecznymi rzeczami. Potrafi przylecieć z podwórka tylko po to, żeby się pochwalić, że "kolega mu pokazał, że jak się zrobi komuś tak i tak to można komuś skręcić kark". Przekleństwa takie, że niejeden "dres spod klatki" by się nie powstydził. Zero szacunku do kogokolwiek czy respektowania podstawowych zasad i norm. Póki coś jest po jego myśli jest ok. Czyli najlepiej dać mu telefon, tv z konsolą i dostęp do karty, żeby mógł się żywić w fast foodach non stop. Palenie papierosów do jakichś 3 lat. Zdarzały się też kradzieże. 

W momencie kiedy coś zaczyna być nie po jego myśli, zaczyna być agresywny, krzyczy, pyskuje (delikatnie mówiąc), nie docierają do niego argumenty i próby wyjaśnienia dlaczego postępuje się tak czy inaczej. Kiedy już nie ma pomysłów jak być w centrum zainteresowania, potrafi manipulować własnymi emocjami, żeby grać na czyichś uczuciach. Na zawołanie w ciągu sekundy potrafi się rozpłakać. Kiedy widzę, że to jest na pokaz i wprost mu to komunikuję, w ułamku sekundy jego wzrok zmienia się na "morderczy". 

Teraz jest jeszcze za mały, ale nie wiem co będzie za kilka lat. Nie wiem czy nie zacznie wynosić z domu rzeczy, albo czy nie pobije kogoś, żeby otrzymać to czego chce. Póki nie ma go w domu jest względy spokój, kiedy przyjeżdża wszyscy chodzą w nerwach, bo ciągle są awantury. Przez tą nerwową atmosferę cierpi również nasz związek. Raz, że nie możemy się skoncentrować na sobie, bo w kółko na tapecie jest jeden temat. Dwa, że odreagowywanie nerwów przekłada się na nasze sprzeczki o głupoty czasami. 

Nie wiem co mam robić. Kocham moją partnerkę, chcę z nią być. Z drugiej strony chciałbym bardziej spokojnego życia. Nie bez problemów, bo zawsze jakieś będą, ale można sobie z nimi poradzić. A tu cały dom jest sterroryzowany przez jedno dziecko. Nasze plany z partnerką zeszły na dalszy plan. Nie mamy głowy i czasu, żeby podyskutować czy zaplanować ślub, nie wspominając o staraniach o wspólne dziecko, którego oboje chcemy. 

Tylko ja się boję. Bo nie wiem czy w tych nerwach udałoby jej się urodzić zdrowe dziecko, albo czy w ogóle ciąża by przeszła bez komplikacji. Nie darowałbym sobie ani jemu, gdyby jej albo dziecku coś się stało przez to, że przysparza tylu problemów. I wiecznie robi z siebie ofiarę. W szkole każdy się na niego uwziął, to każdy jego zaczepiał, jego tylko bili. Problem w tym, że nie zawsze tak było, bo niejednokrotnie dochodziły do nas informacje, że to on jest prowodyrem. Na podwórku też oczywiście on jako jedyny niewinny, każdy się na niego uwziął. Teraz w MOS-ie jest dokładnie to samo. To jego zaczepiają, on nic nie robi. Tylko to on dostaje kary dyscyplinujące "za niewinność". 

Nie mam pojęcia co robić. Chcę, żeby było dobrze, ale nie mam już cierpliwości. Każda jego wizyta w domu to niekończące się nerwy. Mogę jeszcze dużo wytrzymać. Wiem i znam siebie. Zniosę jeszcze bardzo dużo. Tylko, że co to za życie. Partnerka się męczy, jest zmęczona psychicznie i fizycznie, boli mnie, że nie wiem jak jej pomóc. 

Moja relacja z młodym jest aktualnie żadna. Najchętniej w ogóle bym nie miał z nim styczności. Tzn. chciałbym i są momenty, że podejmuję starania, ale zaraz on znowu odwala coś "patologicznego" i mi się odechciewa. Partnerka ma mi za złe czasami, że ja się z nim nie dogaduję. Nie dziwię się jej z jednej strony, bo to jej dziecko i chciałaby, żeby było dobrze, żeby on był inny i żebym miał z nim dobre relacje. Ale nie da się budować żadnej relacji bez obustronnego zaangażowania. A nie będę się przecież kajał przed dzieckiem tylko po to, żeby mógł mną rządzić i wtedy odwalimy teatrzyk "jest super".

Jak radzić sobie z trudnymi relacjami rodzinnymi po kradzieży karty przez siostrę chłopaka

Problem z siostrą mojego chłopaka. Siostra mojego chłopaka (25 lat) wyjeździła 3,5 tys zł na Uber z karty mojego chłopaka. Udało jej się zalogować, ponieważ on kiedyś logował się na jej numer i była przypięta jego karta. Ona wiedząc, ze to nie jej karta zaczęła to wykorzystywać i wszędzie jeździć Uberem. Przez cały czas mówiła, że nie ma pieniędzy, aby mu oddać, jednak w tym czasie kupiła mnóstwo drogich sprzętów i zrobiła sobie operację plastyczną nosa. Po około trzech latach od tej sytuacji, kiedy mój chłopak nie potrafił wyegzekwować od niej tych pieniędzy, a mieliśmy kupić razem dom i my oszczędzaliśmy każdą złotówkę. Powiedziałam, że ma załatwić tę sprawę tak, żeby te pieniądze zostały oddane, bo nie pozwolę na to, żeby jako siostra okradała go, ona obraziła się o to, od tego czasu traktuje nas jak powietrze. Podczas spotkań nawet nie wita się z nami. Jest zła o to, ze musiała te pieniądze nam oddać. Rodzice, z którymi mieszka również nie widza problemu i trzymają jej stronę. Podejście „młoda i głupia była”. Jak powinnam się zachowywać? Nie mam w ogóle ochoty ich odwiedzać, spędzać z nimi Świąt. 

Co zrobilibyście w tej sytuacji ? Rodzice twierdzą, że nie powinni być oceniani za to, co ona zrobiła, jednak mam do nich żal, bo wiedząc o tej kradzieży, zawieźli ja na operacje plastyczna nosa za granice. Nie odpowiadają mi wartości tych ludzi i Chciałabym się od nich odciąć. Z drugiej strony to rodzice chłopaka i czuje się winna, że złe wpływem na ich relacje. Teraz na święta on powiedział, ze nie chce do nich jechać, bo był na Boże Narodzenie i siostra udawała , ze go nie zna, a on nic złego nie zrobił. Jednak ja jestem wychowana w przekonaniu, ze powinno się na święta odwiedzić rodziców, a z drugiej strony zawsze jak mam kontakt z jego rodzicami, dochodzę do wniosku, ze od niektórych ludzi lepiej się odciąć.

Przeżywam straszny ból bycia człowiekiem, funkcjonowania. Czuję, że jestem aspołeczny.
Prawodopodnie pytanie, które tu zadam, będzie głupie. Tak naprawdę nie wiem czy to pytanie. czy po prostu moja potrzeba wyżalenia się komuś. Przechodząc do rzeczy, mam 21 lat i jestem żałosną, niedojrzałą osobą. Nie lubie swojego życia. Męczy mnie wstawanie z łóżka i wychodzenie do ludzi... no właśnie. Ludzie. To jest największy problem. Od zawsze byłem raczej typem samotnika. Rozwinąłem w sobie silny introwertyzm i poczucie wolności. Kontakty międzyludzkie mnie nużą - odczuwam je jako stratę czasu, ludzie mnie denerwują, to co mówią, to czym się martwią, to jak się śmieją... gdy ktoś nalega na spotkanie odczuwam wewnętrzną złość. Z perspektywy osoby trzeciej jestem miłym, nieśmiałym i lekko skrytym człowiekiem. Ale wewnętrznie nie jestem w stanie się do nikogo przywiązać. Kocham moją rodzinę, ale nikt poza nią mnie nie interesuje. Nie tęsknię za ludźmi, nie rozumiem, czemu wielu z nich ma silną potrzebę spędzania wspólnego czasu. I tu dochodzę do sedna problemu... jestem aromantyczny i aseksualny. Nigdy nie szukałem sobie partnera. W zeszłym roku jednak kogoś poznałem... to osoba bardzo miła, wyrozumiała, lecz niestety nie mogła zrozumieć mojej orientacji. Zaczęła namawiać mnie do próbowania ,,nowych rzeczy" potem wszystko działo się tak szybko... mój brak asertywności mnie zniszczył. Teraz tkwię w relacji, która doprowadza mnie do myśli rezygnacyjnych, mimo, że jest idealna. Partner mnie kocha. Tylko ja nie... nie czuję nic. A stosunki? Są traumatyczne. Zmuszam się. Naciskał, ale nigdy nie przekroczył granic. Sam je przekroczyłem. Czasem marzę, aby coś mi się stało, żeby nie musieć tego robić. Nie umiem wyjść z tej sytuacji. Nie chcę zranić partnera, nie chcę wyglądać na kogoś, kto go wykorzystał, porzucił. Partner to osoba po próbach samobójczych, depresji. Nigdy nie chciałem go zranić. Nienawidzę sie za to, że nie potrafię żyć i czuć jak inni ludzie. Czasem mam ochotę wskoczyć pod metro, gdy jadę na spotkanie z kimś... czasem mam ochotę zniknąć, uderzyć siebie ze złości, krzyczeć w niebo. Pozornie mam dobre życie, ale w środku gniję. Nie satysfakcjonuje mnie życie, które jest dla kogoś marzeniem. Czuję się przez to jeszcze gorzej. Nie mam ochoty wstawać, ani być częścią społeczeństwa. W kontaktach międzyludzkich czuję się jak aktor, który gra różne role. Nigdy nie zaznałem komfortu przy obcej osobie. Dodam, że problemy społeczne mam od dziecka, a dopiero w tym roku poszedłem z tym do psychiatry uniwersyteckiego. Podejrzewał fobieę społeczną, przypisał mi asentrę, polecił terapie, ale mnie na nią nie stać. Jestem biednym studentem, nie mam zarówno pieniędzy i czasu. Nawet nie wiem o co chcę zapytać. Może... czy to normalne? Nie wiem jaką mam obrać drogę, żeby nikogo nie skrzywdzić. Nie mam też motywacji do niczego, chcę żeby każdy człowiek na ziemi zostawił mnie w spokoju. Chcę gnić w samotności, upajać się nią. Skrycie nienawidzę być człowiekiem. Cielesną istotą. Doceniam piękno świata, ale nie czuję potrzeby w nim uczestniczyć. Jako dziecko miałem takie myśli... lubiłem obserwować inne bawiące się dzieci, ale ja sam nigdy się do nikogo nie odzywałem. Byłem wykluczony, trochę cierpiałem z tego powodu, ale to głównie z powodu braku przynależności. W głębi siebie cieszyłem się z samotności. Nie chciałem być oceniany. Przepraszam, jeśli pytanie jest za długie. Wiem, że to nie terapia. Chcę tylko wiedzieć czy jestem skończonym człowiekiem. Z góry dziękuję za wysłuchanie. To dla mnie bardzo ważne. Życzę osobie czytającej miłego dnia/wieczoru i tego co najważniejsze - zadowolenia z życia.

Bezpłatne konsultacje dla osób z zaburzeniami zachowania

Z myślą o osobach doświadczających trudności związanych z zaburzeniami zachowania, specjaliści oferują bezpłatne konsultacje. Skorzystanie z darmowej konsultacji to szansa na lepsze zrozumienie problemu i uzyskanie profesjonalnej pomocy.

Kiedy warto skorzystać z bezpłatnej konsultacji?

  • Gdy pojawiają się trudności w kontrolowaniu impulsów, częste wybuchy złości lub agresji;

  • Jeśli obserwujesz u siebie lub bliskiej osoby łamanie zasad, buntowniczość lub konflikty z otoczeniem;

  • W sytuacji, gdy relacje rodzinne lub szkolne stają się napięte i trudne do opanowania

  • Kiedy samodzielne próby radzenia sobie z problematycznym zachowaniem nie przynoszą oczekiwanych efektów.

Nie zwlekaj – sprawdź dostępnych specjalistów i umów się na bezpłatną pierwszą konsultację. To pierwszy krok do lepszego samopoczucia, większej stabilności emocjonalnej i poprawy relacji z innymi. Wczesna interwencja zwiększa szanse na skuteczną terapię i trwałą poprawę jakości życia.

Zobacz również

Bibliografia

  • Conduct disorder | Nature Reviews Disease Primers https://www.nature.com/articles/s41572-019-0095-y

  • Evidence-based psychosocial treatments of conduct problems in children and adolescents https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6762114/

  • Evidence-Based Treatments for Conduct Disorders: A Systematic Review https://digitalcommons.wku.edu/psychology_capstone/6

  • Conduct disorder: a critical analysis of the literature and implications for prevention and intervention https://digitalcommons.pepperdine.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1617&context=etd

  • Toward a holistic understanding of conduct disorder across the lifespan https://scholar.utc.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1541&context=mps

  • American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.; DSM-5®). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing.

  • World Health Organization. (2019). International Classification of Diseases 11th Revision (ICD-11). Retrieved from https://icd.who.int/

  • Frick, P. J., & Nigg, J. T. (2012). Current Issues in the Diagnosis of Attention Deficit Hyperactivity Disorder, Oppositional Defiant Disorder, and Conduct Disorder. Annual Review of Clinical Psychology, 8, 77–107. https://doi.org/10.1146/annurev-clinpsy-032511-143150

  • Loeber, R., Burke, J. D., & Pardini, D. A. (2009). Development and Etiology of Disruptive and Delinquent Behavior. Annual Review of Clinical Psychology, 5, 291–310. https://doi.org/10.1146/annurev.clinpsy.032408.153631

  • Kazdin, A. E. (2017). Conduct Disorders in Childhood and Adolescence (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: SAGE Publications.

Kornel Miszk
BadgeCheckIconZweryfikowano treść

Kornel Miszk

Powyższe informacje nie zastępują kontaktu z lekarzem

Zobacz, którzy specjaliści udostępniają bezpłatne konsultacje psychologiczne i łatwo umów pierwszą wizytę.